بازگشت به دوران چادرنشینی‌

 «از چه دلتنگ شدی؟ دلخوشی‌ها کم نیست» مثلا این همه چادرهای رنگ و وارنگ مسافرتی که ریخته توی بازار فکر می‌کنید واسه چی ریخته؟ واسه این‌که شما و امثال شما و البته ما یکی از این چادرها را ابتیاع کنیم و بزنیم توی کار چادرنشینی. ببینید این عشایر عزیز چقدر راحت زندگی می‌کنند؟ مگه شما و البته ما چی از اونا کم داریم؟ یه کم به خودتون بیاین، بزنید روی دنده بی‌خیالی که بی‌خیالی رو عشقه.

آره، آره، بگو...

بله، بالاخره آقای کلمنته جواب بله را داد. اون هم با چه شرط و شروطی. هر چقدر این رئیس فدراسیون، کفاشیان رو می‌گم با این آقای شفق و باقی اعوان و انصار پای سفره... ببخشید میز قرارداد وایسادن که از این بله رو بگیرن.

مگه این بله رو می‌داد؟ خدا می‌دونه بنده‌های خدا چه زجری کشیدن. نه یه بار، نه دو بار، نه سه بار، فکر کنم زیرلفظی می‌خواست، بالاخره آخرش هم بعد از کلی ناز و عشوه گفت با اجازه خانواده‌ام، بله! بله، اینجوری‌هاست دوستان من، چی؟ حالا نکته بی‌خیالی‌اش چیه؟ ای بابا، آقای کلمنته قرار است از همان اسپانیا تیم عزیز ملی را هدایت کنند. همین نکته است که شما باید بعد از شنیدنش دوباره بدوید و بروید زل بزنید به نیمه پر لیوان. خب، بنده خدا سختشه، یعنی چی که هر بار بکوبه از اسپانیا بیاد اینجا تیم ملی رو رهبری کنه؟ به قول شیرازی‌ها حوصله‌اش نمیشه! زوره؟ حالا شما هم اینقدر حرص نخورید. این تیم ملی که ما می‌بینیم اصلا به طور کلی باید بی‌خیالش بشیم، چه با کلمنته، چه بی‌کلمنته.

ما و مونوریل؟

جان؟ مونوریل چی شد؟ حالا چی هست اینی که میگین؟ اصلا چی شده یاد مونوریل افتادین؟ خب عزیزان من، چرا آدم باید اینقدر بی‌منطق باشه؟ یه کمی از این مسوولان محترم یاد بگیرید که یک لحظه چشم از نیمه پرلیوان برنمی‌دارند. برای ساختن هر چیزی، حالا اگه این چیز مونوریل باشه که دیگه بدتر. یک چیزی وجود داره به نام کلنگ! که باید زده بشه تا بالاخره 10 سال بعدش، 20 سال بعدش، اصلا شاید قرن دیگه اون چیز شروع کنه به ساخته شدن. خب مونوریل هم از این قاعده مستثنی نیست که باباجان! پس بی‌خیال این مونوریل بشین و هی با شنیدن اسمش قیافه‌تون رو مثل علامت سوال نکنید که ‌ای بابا، شما به همین اتوبوس‌های شهری برسید، مونوریل پیشکش! بی‌خیال آقاجان، به جای این همه حرص خوردن به چیزهایی که دارید فکر کنید. به مترو که حتی اگه رژیم درمانی و رژیم گیاهی و چند تا رژیم لاغری دیگه رو باهم بگیرید باز هم توی واگن‌هاش جا نمی‌شوید، به اتوبوس‌ها که سال‌هاست روی هر چی لاک‌پشت گوگوری مگوریه سفید کردند و به تاکسی‌ها، تاکسی‌ها جانم که هیچ مسافر نمی‌برند، مگر دربست، عجب شعری شد، به‌به، به‌به، ببینید، تمام اینا از مزایای بی‌خیالی است‌ها!