نسخه حذف تنبیه بدنی

با این حال، ظهور رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی باعث شده خبر این رفتارها سریع‌تر و گسترده‌تر منتشر شود که افزایش آن را نسبت به گذشته ملموس‌تر نشان می‌دهد. دلایل متعددی در این زمینه قابل ذکر است که باید به شکل علمی و مستند بررسی شود. شیوه‌های آموزشی مدرن و حجم بالای دانش‌آموزان در کلاس‌ها‌ باعث شده کنترل کلاس و مدیریت رفتارها دشوارتر شود. این فشار روانی گاهی منجر به واکنش‌های ناسالم می‌شود. از طرفی رشد فضای مجازی، دسترسی گسترده به اطلاعات و تغییر الگوهای رفتاری موجب شده برخی دانش‌آموزان رفتارهای پرچالش‌تری نشان دهند اما این به هیچ‌وجه به‌معنای بی‌تربیت شدن آنان نیست بلکه نیازمند روش‌های تربیتی جدید است. با این حال هنوز بسیاری از معلمان به آموزش‌های نوین تربیتی و روان‌شناسی کودک دسترسی کامل ندارند و از تجربه کافی در استفاده از روش‌های جایگزین تنبیه بدنی برخوردار نیستند. 
با وجود این‌که از نظر قانونی و بخشنامه‌ای، وزارت آموزش و پرورش صراحتا تنبیه بدنی را منع کرده است‌ چه بسا بخشنامه‌ها و دستورالعمل‌های موجود تأکید دارند که معلمان باید از روش‌های تربیتی مبتنی بر احترام، تشویق، هدایت و حمایت استفاده کنند. با این حال‌ به‌نظر می‌رسد اجرای این دستورالعمل‌ها در مدارس به شکل کامل و یکپارچه صورت نمی‌گیرد و نظارت کافی نیز وجود ندارد. این خلأ اجرایی باعث می‌شود موارد معدودی از تنبیه بدنی همچنان رخ دهد‌. 
برای کاهش و حذف کامل تنبیه بدنی اقداماتی چندجانبه ضروری است؛ آموزش و توانمندسازی معلمان در قالب ارائه دوره‌های آموزشی مستمر در زمینه روان‌شناسی کودک، مهارت‌های مدیریت رفتار و روش‌های تربیتی مثبت. همچنین باید در مدارس سیستم‌های نظارتی دقیق و پاسخگو برای شناسایی و پیشگیری از تنبیه بدنی ایجاد شود. حتی سازوکارهای امنی هم برای گزارش‌دهی و رسیدگی به شکایات دانش‌آموزان و خانواده‌ها بدون ترس از بازخورد منفی در نظر گرفته شود. 
یکی راهکارهای حائز اهمیت در کاهش تنبیه بدنی، جایگزینی آن با روش‌های تربیتی مثبت است. روش‌هایی همچون استفاده از پاداش‌های معنوی و اجتماعی برای رفتارهای درست، آموزش مهارت‌های حل مسأله، خودکنترلی و مسئولیت‌پذیری از طریق گفت‌وگو و مشاوره نیز اثربخش است. البته راهکارهایی مانند محرومیت کوتاه‌مدت از فعالیت‌های تفریحی، کارهای گروهی سازنده یا دادن مسئولیت‌های کوچک آموزشی به دانش‌آموز هم از دیگر موارد جایگزینی به‌شمار می‌رود. 
در مجموع، تنبیه بدنی نه‌تنها راه‌حل تربیتی مؤثری نیست بلکه اثرات منفی بلندمدت بر سلامت روان، اعتماد به نفس، انگیزه تحصیلی و رفتار اجتماعی دانش‌آموزان دارد. آموزش و پرورش با اجرای دقیق بخشنامه‌ها، آموزش معلمان، نظارت مستمر و جایگزین کردن روش‌های مثبت تربیتی می‌تواند این پدیده را به حداقل برساند و محیط مدرسه را به فضایی امن و حمایتی برای رشد کودکان تبدیل کند.