زندانیان یک نگاه اشتباه

بخشی از این منابع از طریق جذب مشارکت‌های مردمی و مسئولیت اجتماعی شرکت‌ها تأمین می‌شود، هرچند کمک‌ها در حد امکانات و منابع موجود ارائه می‌شوند. منابع انجمن‌ها در هر استان متفاوت و براساس ظرفیت‌های درآمدی آنان و تعداد افراد تحت پوشش‌شان می‌تواند متفاوت باشد. دولت معمولا خانواده‌های نیازمند را از طریق کمیته امداد حمایت می‌کند و بودجه‌هایی را به ‌صورت سالانه برای آنها در نظر می‌گیرد. در حوزه‌های شغلی نیز ممکن است مساعدت‌هایی به آنها ارائه شود. خانواده‌ها، در صورت عدم شناسایی از سوی نهادهای حمایتی، می‌توانند خود را به این انجمن‌ها معرفی کنند. همچنین، معرفی این خانواده‌ها از طریق مددکاران اجتماعی زندان‌ها نیز امکان‌پذیر است.  زندانی بودن یکی از اعضای خانواده، فارغ از این‌که پدر، مادر، فرزند، برادر یا خواهر باشد، اغلب با برچسب‌های اجتماعی همراه است، که پذیرش آنها در جامعه را دشوار می‌سازد. این وضعیت برای خانواده مشکلاتی در زمینه اشتغال، ازدواج، تحصیل و سایر جنبه‌های اجتماعی ایجاد کرده و موجب چالش‌های متعددی می‌شود. پذیرش اجتماعی افراد مرتبط با زندانیان، به‌‌مراتب سخت‌تر صورت می‌گیرد، زیرا جامعه اغلب با دیدگاه‌های متفاوتی به این افراد نگاه می‌کند. با این‌حال، ضروری است این نگاه‌ها اصلاح شود تا خانواده‌هایی که خود مرتکب جرمی نشده‌اند، از پیامدهای ناعادلانه اجتماعی مصون بمانند. به‌عبارت دیگر بخشی از مشکلات خانواده‌های زندانیان به دلیل نگاه نامناسب جامعه است که به نوعی برای آنها زندان دیگری را رقم زده است.