فیلمساز سینمای کودک حمایت نمی‌شود!

فیلم من یک فیلم کودک است و چه افتخاری برای فیلمساز کودک از این بالاتر که فیلمش در داخل کشور نمایش داده شود؟

محمدی در گفت‌و‌گو با جام‌جم بیان کرد: همه ما می‌دانیم که آقای زین‌العابدین دو تا سه ماه هست که آمده و نمی‌توانیم به عملکرد ایشان خرده بگیریم اما ساختار یک جشنواره ۳۵ ساله باید به گونه‌ای باشد که به‌رغم تغییر مدیران، ثابت باقی بماند. گاهی حتی برخی مسائل ربطی به مدیریت جشنواره ندارد اما به نظرم سالن استاندارد در اصفهان وجود ندارد؛ یعنی حتی کیفیت نامناسب تصویر و صدا در سینماهای تازه‌تاسیس اصفهان را می‌توانید ببینید. گاهی صدا و تصویر خوب است اما نمی‌شود ۲۰دقیقه روی صندلی‌ها بنشینیم. بنابراین، من چطور انتظار دارم که یک کودک بیاید و این فیلم‌ها را با این سطح از امکانات ببیند؟... فیلم من در جنوب کشور فیلمبرداری شده و بازیگران نیز جنوبی هستند اما با وجود این رنگی که پرده سینما دارد، شما چهره بازیگران را نمی‌بینید. اینها جزو اولین قدم‌های برگزاری یک جشنواره است. به‌جز این، در سطح شهر هیچ پوستری از ۱۴فیلم انتخابی جشنواره نمی‌توانستیم ببینیم و به نظر نمی‌رسید که مردم از وجود این فیلم‌ها اطلاع داشته باشند. همچنین تعداد داوران کودک ما در تمام رده‌های سنی خیلی زیاد است و این جای خوشحالی دارد اما واقعیت این است که محدوده سنی تماشای این فیلم‌ها برای داوران کودک و نوجوان مهم است و هنوز تنظیم‌نشده که فیلم‌ها باید برای چه سنی باشد.
به عنوان مثال، رده سنی هفت تا ۹ سال را از مدرسه‌ها برای تماشای فیلم من که مخصوص نوجوانان است، می‌‌آورند و طبعا فیلم هم مناسب‌شان نیست. بنابراین، فیلم‌های حاضر در جشنواره باید نوعی رده‌بندی سنی داشته باشد. طبیعی است که هیچ فیلمسازی بدون جامعه هدفش فیلم نمی‌سازد. پس چطور می‌شود که من فیلمم را نمایش دهم و جامعه هدفم نیاید فیلم را ببیند؟ این اتفاقات پایه‌ای است که من مسئول آن را آقای زین‌العابدین نمی‌دانم. باید زیرساختی برای آن وجود داشته باشد که اگر مثلا چند استادیوم ساخته می‌شود، تلاش کنند و در شهرستان‌ها سینمای استانداردی بسازند که در حد کودکان و سینماگران این مملکت باشد. سرمایه فیلم «سینگو» ۱۰۰ درصد مربوط به بخش خصوصی است و مالکیت فیلم ۷۰ درصد متعلق به من و ۳۰ درصد مربوط به شخصی دیگر است. بعد از ساخت فیلم به حوزه هنری رفتم و گفتم فیلم خوبی دارم، لطفا این فیلم را ببینید و اگر لازم است، سرمایه‌گذاری کنید، ولی متاسفانه هیچ اتفاقی نیفتاد. پروانه نمایش فیلم برای ۱۴۰۱ است و التماس کردیم بیایند فیلم را ببینند اما حتی در مدیریت قبلی فارابی حاضر نشدند فیلم را ببینند و فقط گفتند روی فلش برای ما بفرستید. کانون پرورش فکری هم نه بودجه داشت و نه حاضر شد جلسه‌ای با من به عنوان فیلمساز بگذارد. نکته قابل توجه این‌که سینگو در جشنواره زلین، فرایبورگ، نیویورک و لیسبون حضور داشت و حتی آموزش و پرورش بلژیک و دانمارک یک قرارداد ۱۰ ساله برای خرید فیلم آماده کرد اما مدیران وقت سینمایی حتی حاضر نشدند این فیلم را تماشا کنند.

در این مواقع چه انگیزه‌ای برای من به عنوان فیلمساز باقی می‌ماند که بخواهم در کشور خودم فیلم بسازم؟

​​​​​​​جالب این‌که تنها حامی این فیلم وزارت فرهنگ و ارشاد بود، چون پروانه ساخت و نمایش برای اکران خارجی را به‌موقع دادند و مورد حمایت مدیران وقت قرار گرفت. جالب این‌که برخورد ارشاد این‌گونه و برخورد کسانی که بودجه در دست دارند و باید حمایت کنند و نمی‌کنند، به این شکل است. در گذشته بخش مهمی از آبروی سینمای ما به دست فارابی به دلیل حضور فیلم‌های کودک جریان‌ساز بود و در حال حاضر نیز علاقه‌مندم داخل کشورم کار کنم. آیا درست است وقتی وارد جشنواره‌های بین‌المللی می‌شوم و پرچم کشورمان را بالا می‌برم، حتی یک نفر نیست که ما را حمایت کند؟... خوشحالم که فیلم‌های طنز می‌فروشند اما باید بررسی کنیم چند درصد از این فروش مربوط به اردوی مدارس است؟...الان باید بازاریاب‌های حوزه سینما را پیدا و توجیه کنیم که بچه‌های کودک حق دیدن بعضی فیلم‌ها را ندارند. با چشمم دیدم که هم یک فیلم کودک و هم یک فیلم طنز اکران داشت که بچه‌ها را برای دیدن فیلم طنز می‌بردند و همه اینها باعث می‌شود که فیلمساز علاقه‌ای به ساخت فیلم کودک نداشته باشد، قید اکران فیلم را در داخل کشور بزند و به اکران خارجی دلخوش باشد. این فیلم متولی دولتی و حمایتی ندارد؛ چه تضمینی برای فروش فیلم وجود دارد؟... اگر فیلمسازان کودک الان کار می‌کنند، فقط به خاطر علاقه‌شان برای ادامه این مسیر است.