نگاه‌کردن به قطب‌نمای درونی

اگر آب در دستتان هست زمین بگذارید، اگر به خودتان قول دادهاید که نوشتن را از شنبه آینده شروع میکنید، اگر در حال گشت و گذار در اینترنت هستید تا کتابی بیابید که شما را قانع کند برای نوشتن استعداد لازم است اما کافی نیست، همین لحظه به نزدیکترین مغازه لوازمالتحریری بروید، یک خودکار زیبا و دفترچه یادداشت دلبر بخرید و هر جا که هستید شروع کنید به نوشتن اولین کلماتی که بر ذهنتان جاری میشود. با خودتان عهد کنید که هر روز در این دفترچه یادداشت به وسیله قلمتان با کلمات درونتان دیداری عاشقانه برقرار کنید. جولیا کامرون معتقد است که برای نوشتن باید همیشه این تصور و خیال را در ذهن خودتان زنده نگهدارید، اینکه شما یک عاشق هستید و باید هر روز معشوقهتان را که همان کلماتند در ایستگاه قطار رأس ساعت مشخصی ملاقات کنید. اگر چند دقیقه دیر برسید از ملاقات آن روز محروم خواهید شد. شما باید با کلمات عهدی عاشقانه برقرار کنید.خانم کامرون در جایی دیگر از کتاب میگوید: «من امروز به این دلیل تنها هستم که دیروز به اندازه کافی ننوشتم. ننوشتن یعنی تنهایی. ننوشتن باعث وسواس و درگیری با خود میشود. وسواس مانع ارتباط با دیگران با خویشتن میشود. نوشتن مثل نگاه کردن به قطبنمای درونی است. ما آن را نگاه میکنیم و راهمان را پیدا میکنیم.»برای نوشتن تنها باید عاشق بود و بر عهد عاشقی وفادار ماند. همه ما تجربه نوشتن روزنوشتهایی از سر خشم، مهر، عشق، کار و نفرت را حتی برای یکبار هم که شده داشتهایم. روزنوشتهایی که اگر هر روز خودمان را مقید به تکرار و تمرینشان میکردیم، ترس از مواجهه با کلمات و خشکی قلم در رگهای ذهنمان رسوب نمیکرد.از ابتدای خلقت نوشتن، یکی از اصلیترین راهها، برقراری ارتباط با همنوعان بوده است. راهی که در بسیاری از زمانها و مکانها گریزی نیست، مگر آنکه از آن عبور کنیم. همه ما نیازمند نوشتن هستیم. «آنچه مهم است این است که هر کسی از ما باید طرز نوشتن خودش را پیدا کند. بعضی از ما صبحها مینویسیم، بعضی از ما شبها. مهم آن است که بنویسیم.»منبع: ضمیمه قفسه کتاب روزنامه جامجم