خودشکوفایی، مسیری بی‌انتها

خودشکوفایی به معنی رسیدن به اوج توانمندیها و استفاده از تمام ظرفیتهای وجودی است که نشانه سلامت روحی و رشد والای انسانی است. تمایل به خودشکوفایی بهصورت ذاتی در همه انسانها وجود دارد اما درصد کمی از افراد جامعه به آن میرسند، زیرا خودشکوفایی در بالاترین سطح نیازهای بشر قرار گرفته و بهسادگی توسط موانع فرهنگی و اجتماعی دچار وقفه میشود. علاوه بر این خودشکوفایی مستلزم خارج شدن از محیط امن و مواجه شدن با چالشهای جدیدی است که مستلزم جسارت، سختکوشی و جراتورزی است. محور اساسی آن تامین نیازهای گوناگون در مراتب مختلف و رسیدن به امنیتی است که در سایه آن متوجه توانمندیها و استعدادهای ذاتی خود شود و به شکوفایی آنها بپردازد. در اوج خودشکوفایی انسان به اصلیترین نیاز وجودی خود، یعنی نیاز به حضرت حق پی میبرد و درنهایت به کمال واقعی خود دست مییابد. در مسیر خودشکوفایی شناخت توانمندیها و محدودیتهای فردی و واقعبینی بسیار حائز اهمیت است تا با استفاده حداکثری از توانمندیهای خود به سمت اهداف اصلی زندگیمان حرکت کنیم. بنابراین لازمه خودشکوفایی پذیرش شرایط بهطور واقعبینانه و کسب تجارب جدید و استفاده از تجارب متفاوت دیگران و ارزیابی آنها و صداقت با خویشتن است. در اجرای تصمیمات خود جدی و سختکوش باشید و همواره راهی برای بهبود شرایط جامعه پیدا کنید. نقش بازی نکنید بلکه با تمام توان در جهت نیل به اهدافتان گام بردارید .مسئولیت پذیر باشید و شکستهایتان را به گردن دیگران نیندازید . باتوجه به روحیات و نیازهای فردی مسیر رسیدن به خودشکوفایی در افراد مختلف متفاوت است. خودشکوفایی مسیر بیانتهایی است که تا پایان عمر ادامه دارد.