سوژه نخ‌نمایی به نام تحریم جشنواره فیلم فجر

جشنواره‌ها فی‌النفسه جذاب هستند. به این دلیل که محفلی برای دورهمی‌های سالانه اهالی سینما هستند. هنرمندان باید در فضای کاری یکدیگر قرار بگیرند و در مورد آثار مختلف صحبت کنند. همین نقد و گفت‌و‌گو باعث ارتقای تولیدات سینمای ایران می‌شود اما هنرمندان نباید صرفا برای حضور در جشنواره‌ها، فیلم‌های به قول معروف جشنواره‌پسند بسازند.

این جشنواره‌زدگی آفاتی به‌وجود می‌آورد که به کلیت سینمای ایران لطمه می‌زند. کمااین‌که بارها دیده‌ایم کارگردانان فیلم‌هایی می‌سازند که صرفا به مذاق فلان جشنواره داخلی یا خارجی خوش بیاید. چنین معضلی سینمای ایران را از مفهوم واقعی هنر دور می‌کند.

قطعا برگزاری جشنواره‌های گوناگون هنری برای حوزه فرهنگ و هنر کشور مفید است. جشنواره فجر، حقیقت، عمار، شهر و... هرکدام ویژگی و شاخصه‌های خود را دارند و قطعا اگر کارکرد مثبتی برای سینمای ایران نداشتند، در همان دوره‌های اول برگزاری حذف می‌شدند اما خوشبختانه جشنواره‌های موضوعی در کشور با شناسایی خلأهای موجود در جامعه، آثاری را در موضوعات موردنظر تولید کردند که بین مردم بسیار مقبول واقع شد.

بحث تحریم جشنواره فجر، موضوع نخ‌نمایی است که در سال‌های اخیر، بارها از سوی برخی جریان‌های مختلف عنوان شده است. برای امسال هم ناآرامی‌های اخیر بهانه‌ای شده که عده‌ای از سینماگران بیانیه‌هایی در تحریم جشنواره فجر منتشر کنند. در این بیانیه‌ها به هنرمندان فشار می‌آورند در فضای فعلی کشور کار نکنند. سؤال من اینجاست که مگر باقی مشاغل سر کارشان نمی‌روند؟ امروز وقتی به کوچه و خیابان می‌آیید چه تفاوتی با سال گذشته در همین روزها می‌بینید؟ بعد از این‌که التهابات اخیر فروکش کرد، چه فضای غیرمعمولی در سطح جامعه می‌بینید؟ آیا مهندس سرکارش نمی‌رود؟ کاسب مغازه‌اش را باز نمی‌کند؟ پزشک به بیمارستان نمی‌رود؟

امروز دیگر همه مردم در حال گذران زندگی معمول‌شان هستند. این در حالی است که مطلع هستم عمده سینمایی‌ها با گذراندن دوره کرونا، امروز در چه شرایط دردناکی زندگی را سپری می‌کنند اما چون هنرمندان در ویترین جامعه هستند به آنها فشار می‌آورند که نباید کار کنید که شرایط جامعه عادی جلوه داده نشود! مگر شرایط اجتماعی امروز ما غیرعادی است که هنرمندان با کار کردن‌شان آن را عادی جلوه دهند! اگر هم فضای جامعه ملتهب است، هنرمندی که واقعا به کشور و هموطنانش علاقه دارد باید بیشتر کار کند که شادابی در جامعه حاکم شود. هنرمند باید فضای جامعه را آرام کند نه این‌که در آتش بدمد. تحریم کردن و تعطیل کردن چه مشکلی را حل می‌کند؟ در همین حوزه فرهنگ و هنر چرا طیف‌های مختلف فکری با یکدیگر وارد گفت‌وگو نمی‌شوند؟

باید نظرات مختلف را شنید و استدلال آورد. اگر کسی فکر می‌کند که بر حق است، پس نباید میدان را خالی کند. تا زمانی که راه گفت‌وگو باز است، تحریم معنایی ندارد، مگر این‌که کسی بخواهد به قول معروف قلدری کند. با این هدف که یا به حرفی که من می‌زنم، عمل می‌کنید یا من فلان جا نمی‌آیم. این روش دیگر در چارچوب دیالوگ قرار نمی‌گیرد و حالت مونولوگ به خود می‌گیرد. جالب است که افراد در فضای روشنفکری ادعای دموکراسی دارند اما معمولا وقتی وارد فضای مخالف می‌شوند، تاب و تحمل‌شان اندک می‌شود.

روزنامه جام جم