شاید زمانش فرا رسیده

وقتی ماه محرم و صفر فرا می‌رسد، کنسرت‌ها تعطیل می‌شود. این یعنی دو ماه تعطیلی رویداد‌های موسیقی که در تمام سال‌های گذشته وجود داشته است.

در این دو ماه اهالی موسیقی تلاش می‌کنند خود را برای شروعی دوباره آماده کنند. پس از این‌که محرم و صفر تمام می‌شود، سیل عظیمی از درخواست‌ها برای اجرا روانه دفتر موسیقی وزارت ارشاد می‌شود. بازار کنسرت‌ها دوباره داغ می‌شود و همه‌چیز به سمت رونقی دوباره می‌رود. امسال، اما محرم و صفر تمام شد و هیچ کنسرتی روی صحنه نرفت. برنامه‌ریزی‌های بسیاری از سوی اهالی موسیقی انجام شده بود تا کنسرت‌ها یکی پس از دیگری روی صحنه برود، اما دریغ که نشد.

علت هم مشخص است؛ ناآرامی‌های اخیر. بخشی از این تعطیلی برای کنسرت‌های موسیقی، منطقی بود. بالاخره همه‌چیز تحت تاثیر اتفاقاتی بود که در کشور رخ داد.
اما رفته‌رفته همه چیز به روال عادی نزدیک شد؛ سینما‌ها فیلم‌های‌شان را اکران و مخاطبان هم استقبال کردند. تئاتر‌ها اجرا‌ها را به صحنه بردند. شغل‌های دیگر هم که روال عادی خود را دنبال می‌کنند؛ از طلافروش و نانوا بگیر تا خیاط و بقال و رستوران. در این میان تنها کسانی که هنوز کارشان شروع نشده، اهالی موسیقی است. اکنون که این یادداشت را می‌نویسم، بیش از چهار ماه از تعطیلی کنسرت‌ها و تمام رویداد‌های موسیقی می‌گذرد! این اتفاق تبعات وحشتناکی خواهد داشت؛ افراد بسیاری هستند که گذران زندگی‌شان از گردش‌های مالی رویداد‌های موسیقی است.

وقتی کنسرتی برگزار می‌شود، به‌طور مستقیم و غیرمستقیم برای افراد بسیاری شغل ایجاد می‌شود؛ تیم برگزاری، تیم نوازندگان، خواننده، تدارکات، سالن، کارمندان سالن، تیم‌های تصویربرداری و عکاسی، تیم صدابرداری و... همه این‌ها در کنار برگزاری کنسرت‌های موسیقی صاحب درآمد می‌شوند. نباید فراموش کرد که هر کنسرت فرصت‌های شغلی بسیاری با خود به ارمغان می‌آورد؛ شغل‌هایی که اکنون چهار ماه است به تعطیلی مطلق دچار شده‌اند. از سوی دیگر کنسرت‌ها باعث ایجاد نشاط در جامعه می‌شود.

پس برگزاری کنسرت‌ها در ژانر‌های مختلف، می‌توانست فضایی فرح‌بخش را برای علاقه‌مندان به موسیقی ایجاد کند؛ فضایی که اکنون بیش از چهار ماه از محو شدنش می‌گذرد.

هم‌اکنون بسیاری از هنرمندان هستند که می‌خواهند کنسرت برگزار کنند. درباره مخاطبان هم همین‌طور است؛ هستند کسانی که ترجیح می‌دهند فعلا در چنین فضا‌هایی حضور نداشته باشند، اما برخی هم دوست دارند بروند و موسیقی بشنوند. شاید زمان آن فرا رسیده که به همه حق انتخاب داده شود. نه این‌که یک‌نفر بنشیند و آن هم از آن سر دنیا بخواهد برای ما حکم صادر کند؛ حکم‌هایی که به‌شدت یک‌طرفه‌اند؛ هر کسی کنسرت برگزار کند فلان است، هر کسی کنسرت برود، بهمان است. دیگر زمان این حکم‌های یک‌طرفه گذشته است. شاید بهتر است کمی منطقی با این مسأله برخورد کنیم و کمی بیشتر به دیگران و دیدگاه‌های متضاد احترام بگذاریم. دیگران مجبور نیستند مانند ما فکر و مانند ما عمل کنند.