ماجرا از آنجا شروع شد که رسانه‌ها، خبر پخش برنامه‌ای مستند با نام «ارزش آمریکایی: سلامی به قهرمانان‌مان» را منتشر کردند. این برنامه برای پخش در تاریخ ۱۱ نوامبر آماده می‌شود و راب ریگی، نامزد دریافت جایزه امی به‌عنوان مجری آن انتخاب شده است. رسانه‌ها از این مجری چندکاره که در رشته‌های مختلف هنری فعالیت دارد، به‌عنوان یکی از سربازان کهنه‌کار جنگ هم اسم می‌برند که در فیلم‌ها و مجموعه‌های زیادی بازی داشته است. البته در فرهنگ سینمایی موجود، نام ریگی در تعدادی فیلم کم‌ارزش و سطحی مثل «نفرین بریج هالو» و مجموعه کمدی «بابای آمریکایی» دیده می‌شود که جزو کار‌های ناشناس و دیده نشده تصویری یک دهه اخیر است!
این برنامه زنده ویژه تلویزیونی که معمولا هر سال یک‌بار آماده پخش شده و روی آنتن می‌رود، یک دوجین داستان ستایش‌برانگیز را درباره سربازان جنگی آمریکا در طول تاریخ فعالیت‌های ارتش این کشور، تعریف می‌کند. راویان این داستان‌ها و کسانی که قرار است به تعریف آنها بپردازند، این بار افرادی، چون تام کروز، کریس پرات، برادلی کوپر و ادوارد نورتون هستند. البته نام‌های دیگری، چون گایل کینگ، ادوارد نورتون، سارا پالسون، کریس پاین و هیلاری سوانک هم در فهرست داستان‌سرا‌های برنامه به چشم می‌خورد که این روزها بیشتر به‌عنوان بازیگری درجه دو محسوب می‌شوند و اعتبار سه ستاره دیگر را ندارند. نکته جالب در رابطه با بازیگران درجه دو ذکر شده در فهرست، نام سوانک بازیگر رنگین‌پوست است که خود را مدافع حقوق مدنی اقلیت‌های قومی آمریکا می‌داند و دعوت سازندگان برنامه ارزش آمریکایی برای ستایش از نیرو‌های نظامی آمریکا را پذیرفته است.
در کنار بازیگرانی که نطق‌های ستایش‌برانگیز برای نظامیان آمریکایی حاضر در مداخلات جنگ‌طلبانه در کشورهایی، چون عراق و افغانستان می‌کنند، تعدادی از سربازان و نظامیان جنگی هم به تعریف و بازخوانی خاطرات‌شان از حضور در جبهه‌های جنگ‌هایی می‌پردازند که فرسنگ‌ها دور از خاک آمریکا رخ داده و قرار است توجیه‌کننده این مداخلات غیرقابل توضیح و ناموجه باشند. تهیه‌کنندگان برنامه برای تبلیغ بیشتر برنامه‌شان و با یک نیت‌خوانی غیرقابل‌قبول از پیش تعیین‌شده، مدعی هستند که ارزش آمریکایی بیش از ۱۰۰میلیون بیننده تلویزیونی را در خاک کشور پای صفحه‌های کوچک خواهد کشاند! این در حالی است که این برنامه به‌جز پخش تلویزیونی در داخل آمریکا، به‌صورت استریم برای گروه‌های نظامی آمریکایی مستقر در بقیه کشور‌های دنیا هم پخش خواهد شد. اعتراض گروه‌های صلح‌طلب و ضدجنگ هم از همین نکته آغاز شده است. آنها در کنار طرفداران سلبریتی‌های هالیوودی که مخالف حضور آنها در این برنامه هستند، این پرسش را مطرح کرده‌اند که اصلا نیرو‌های نظامی آمریکا که باید پاسدار مرز‌های کشورشان باشند، در بقیه نقاط جهان چه می‌کنند و مگر خط مرزی و حد و حدود آن تا کجای دنیا گسترش می‌یابد؟!
با این‌حال و بدون توجه به اعتراض‌های وسیعی که صورت گرفته، تام هولبرت، تهیه‌کننده این برنامه نمایش ارتجاعی و جنگ‌طلبانه به خبرنگاران گفته است: «بسیار مفتخریم که این داستان‌ها را تقدیم آمریکایی‌های سراسر کشور می‌کنیم. این برنامه تمام قسمت‌ها و بخش‌های تاریخ ما را گردآوری کرده است. بسیاری از این روایات را تا حالا ندیده و نشنیده‌ایم و کمک می‌کند تا به همه ما یادآوری کند که آمریکایی‌ها را چه چیز‌هایی دور هم جمع کرده است.» تهیه‌کنندگان برنامه، تبلیغات رسمی زیادی در رابطه با تعریف داستان زندگی یک ستوان ارتشی به نام امیلی جی تی پرز در این نمایش دولتی کرده و از آن به‌عنوان هایلایت و گل سرسبد برنامه اسم می‌برند. این خانم اولین فرد نظامی زن از اقلیت‌های قومی آمریکاست که در جبهه‌های جنگ آمریکایی حضور داشته و برنامه‌سازان با در بوق کردن آن، به‌دنبال بهره‌برداری‌های سیاسی‌شان برای ارائه شعار‌های جنگ‌طلبانه هستند. پرز اولین آمریکایی آفریقایی‌تباری بود که در جبهه جنگ کشته شد و حالا قرار است پدر و مادرش در برنامه حاضر شوند. تحلیلگران اجتماعی و سیاسی، بهره‌برداری تبلیغاتی از امیلی پرز را نشانه‌ای از دوگانگی سیاست در آمریکا و دروغگویی دولتمردان آن به مردم عادی می‌دانند. به گفته آنها، در شرایطی که خواسته‌های بحق و انسانی آمریکایی‌های آفریقایی‌تبار در کوچه و خیابان با تحقیر و مشت آهنین پلیس آمریکا روبه‌روست، بزرگداشت یک نظامی رنگین‌پوست بسیار بی‌معنی و نشانه ریاکاری سیاستمداران حاکم است. باور عمومی بین فعالان اجتماعی و سیاسی آمریکایی این است که اگر امیلی پرز در جبهه جنگ غیرعادلانه ساخته و پرداخته نظامیان آمریکایی در کشور‌های دیگر کشته نمی‌شد، به احتمال بسیار زیاد قربانی بعدی خشونت‌های پلیس در درگیری‌های خیابانی شهر‌های مختلف آمریکا بود و توسط گلوله‌های پلیس شهر نیویورک یا واشنگتن به قتل می‌رسید.
رسانه‌های آمریکایی هنوز خبری از واکنش‌های احتمالی کروز، پرات و کوپر نسبت به واکنش اعتراض‌آمیز طرفداران‌شان و گروه‌های ضدجنگ فعال در سطح جامعه نداده‌اند و این پرسش را مطرح می‌کنند که آیا این اعتراضات باعث کناره‌گیری‌شان از حضور در مراسم دولتی ارزش آمریکایی می‌شود یا نه. این در حالی است که برخی از تحلیلگران با اشاره به سابقه سیاسی این بازیگران و نگرش اجتماعی‌شان به مسائل، بعید می‌دانند که آنها انصراف‌شان از شرکت در این برنامه را اعلام کنند. به گفته آنها، تام کروز گر‌چه طرفدار حزب جمهوریخواه نیست، اما در فیلمی مثل «تاپ گان: ماوریک» بازی کرده که چهره‌ای مثبت از نظامیان آمریکا و اقدامات برون‌مرزی مداخله‌جویانه‌شان را به نمایش می‌گذارد. کریس پرات، داماد آرنولد شوارتزنگر جمهوریخواه هم مثل پدرزنش از طرفداران این حزب است و در میتینگ‌های سیاسی‌شان حضور دارد. او مدتی قبل مجموعه جنگ‌طلبانه «فهرست ترمینال» را روی آنتن داشت که با برخورد منفی منتقدان تلویزیونی همراه بود و قرار است فصل دوم آن هم تولید شود. در این مجموعه، پرات یک افسر جنگی است که در رابطه با کمین‌گذاری برای افراد تحت فرمانش توسط «نیرو‌های مهاجم»، مورد پرسش و تحقیق قرار می‌گیرد.
منتقدان سینمایی در این رابطه صحبت و گمانه‌زنی می‌کنند که عدم توجه کسانی، چون کروز، کوپر و پرات به درخواست هواداران و گروه‌های اجتماعی ضدجنگ، می‌تواند به‌صورت مستقیم و غیرمستقیم عواقب ناگواری برای‌شان در جدول گیشه نمایش سینما‌ها داشته باشد. این افراد می‌توانند زمان نمایش عمومی فیلم‌های این بازیگران، دست به تحریم اعلام شده یا نشده آنها بزنند و با عدم استقبال از این فیلم‌ها، زمینه را برای شکست تجاری‌شان فراهم کنند. این موضوع زمانی مشخص می‌شود که فیلمی از بازیگران ذکر شده روانه پرده سینما‌ها شود. تام کروز حداقل تا یک سال دیگر و اکران عمومی قسمت هفتم درام دلهره‌آور و جاسوسی «ماموریت غیرممکن/ بالاتر از خطر»، فیلمی روی پرده نخواهد داشت و مشابه چنین چیزی در مورد پرات و کوپر هم صدق می‌کند.
روزنامه جام جم
