
به گزارش
جام جم آنلاین، چند هفته پس از آنکه محققان تصویری از Sagittarius A* (ابرسیاهچاله کهکشان راه شیری) منتشر کردند، تحقیقی جداگانه از کاوشها برای تکامل سیاه چاله در کهکشانهای کوتوله پرده برداشت.
تحلیلهای جدید از کهکشانهای کوتوله حاکی از آن است که ظهور سیاهچالهها در این کهکشانهای کوچک بسیار فراگیرتر از تصورات پیشین است. محققان اعلام کردند این تحقیق احتمالاً رابط گمشدهای در فرایند دستیابی به دانش درباره تکامل ابرسیاهچالهها است.
ماگدا پولیمرا دانشجوی مقطع دکتری در دانشگاه چپل هیل کارولینای شمالی در بیانیهای در این باره نوشت: این نتایج حیرت انگیز هستند، زیرا سیاهچالههای مذکور قبلاً با وجود قابل رصد بودن از دیدها پنهان شده بودند.
کارشناسان معتقدند ابرسیاهچاله کهکشان راه شیری (مانند ابرهای ماژلانیک که هم اکنون در معرض دید هستند و درنهایت ادغام میشوند) در نتیجه ادغام کهکشانهای کوتوله طی گذر زمان به وجود آمده است.
دربخشی از بیانیه دانشگاه آمده است: هر کهکشان کوتولهای که سقوط میکند، احتمالاً همراه خود یک ابرسیاه چاله دارد که حجم آن شاید صدها یا هزاران بار بیشتر از خورشید باشد و در نهایت توسط ابر سیاهچاله کهکشان راه شیری بلعیده میشود.
یافتن سیاه چالهها چالش اصلی این تحقیق بود، زیرا ما فقط اشعههایی که آنها به وجود میآورند را میبینیم. انرژی بالایی که از تکامل سیاه چاله دیده میشود بسیار شبیه ستارههای تازه متولد شده است و به همین دلیل به سختی میتوان بین آنها تمایز قائل شد.
به همین دلیل محققان پیشنهاد کردند از کاتالوگ خط انتشار Sloan Digital Sky Survey در تمام آسمان استفاده شود. «خطوط انتشار» به خطوط روشن قابل مشاهده در طیف ستارگان اشاره دارد. در مرحله بعد ستاره شناسان روی پدیدهای به نام یونش نوری تمرکز کردند. این پدیده زمانی اتفاق میافتد که یک اتم همزمان با جذب انرژی تابشی، دارای بار الکتریکی میشود.
محققان به جای تمرکز روی کهکشانهایی بزرگتر و درخشانتر از دو مجموعه تحلیل ستاره شناسی از کاتالوگ استفاده کردند که شامل گروههای بزرگی از کهکشانهای کوتوله بود.
آنها با بررسی هیدروژن و هلیومی که به کهکشانهای کوتوله مربوط است، ترکیبات مختلف عناصر را مقایسه و شبیه سازیهای فرضی را تایید کردند. مولفان این پژوهش ادعا میکنند تست هایشان با پیش بینیها از آنکه کدام کهکشانهای کوتوله سیاهچالهای در خود دارد، مطابقت داشت.
منبع: مهر