راز جاودانگی رادیو

نوری فیروزی- کارشناس و گوینده؛

وقتی فروغ فرخ زاد این سطر از شعرش را می‌سرود، شاید به این موضوع اصلا فکر نمی‌کرد که این چند سطر به نوعی جاودانگی رادیو را به رخ بکشد.

تنها صداست

صدا که جذب ذره های زمان خواهد شد

یا زمانی که اولین فرستنده عمومی رادیو در ایران به ساعت نوزده، ۴ اردیبهشت ۱۳۱۹ در تهران با نام «رادیو تهران» گشایش یافت و از فردای آن روز برنامه‌های عادی رادیو آغاز شد و چون برنامه‌ها تنها در تهران قابل دریافت بود رادیو تهران نامیده می‌شد، هیچ کس فکر نمی‌کرد یک روز رادیو، در ایران بتواند ٨١ سال، لحظه به لحظه با مردم همراه باشد.

حکایت رادیو، حکایت روزهای تلخ و شیرین زندگی آدمهایی است، که با اذان صبح رادیو، روزشان آغاز و با راه شب، لحظه خواب‌شان فرا می‌رسید.

در بوشهر اما، رادیو با آژیر قرمز کار خود را شروع کرد و تا حالا در تمام لحظه ها با مردم این خاک تفتیده، همراه بوده است.

ترانه نخلها و آواز جاشوها را سروده است و در لحظه لحظه زندگی، با شنوندگانش همراه بوده، صبح را از ساحل آغاز نموده تا بوشهر در جنگ را در اطلاعیه های استان همراه، گنجینه های خلیج فارس در سرای مهر با نوای نی در سی مو سی تو برای اهالی محله خمونی با آواز خیش و خرمن در روستاها به گوش عاشقان زندگی و دریا برساند.

 در حوالی پسین ورزش هلهله مردان و زنان را در قلمرو مستطیل سبز فریاد می‌زند، تا لحظه اجابت رحمت خدا شامل حالمان شود.

قصه رادیو، قصه دلتنگیها و شادیهاست، قصه بودنهای بی ریا و رفتنهای بی صدا.

سلام رادیو.