رحم كردن را چه زمانی باید بیاموزیم؟

به شرط آن‌كه باور كنیم، همین بیماری سخت در چند قدمی ما دست و پا می‌زند، از كنار منزل و محل كارمان رد می‌شود و كافی است یك نفر از عزیزان ما درگیر این بیماری شود تا تمام تلاش‌ها را از نزدیك ببیند و تلاش كند تا راهی برای رهایی بیابد.

حیات اجتماعی در این ایام، معنایی دگر یافت و به انسان‌ها یادآور شد كه انسانیت را باید در تمام مرحله‌های زیستن مشق كرد و عشق به وطن، خاك و ناموس را نه‌تنها در روزهای سخت، بلکه در همیشه ایام عاشقانه تمرین كرد.

كمك‌ های مومنانه و سفره‌ های كریمانه، حقانیت باورهای مهربانانه را در میان مردم به اثبات رساند و به باورهای بسیاری از ناباوران اثبات كرد كه رحم كردن، باعث رحم دیدن می‌شود

رحمانیت و رحیمیت الهی در بین بندگان نیز بیشتر جلوه می‌كند. بخشش‌ها بیشتر می‌شود؛ تا بهتر بندگی كردن تجربه شود. به بهانه بهار قرآن بهارانه‌های رفتاری شكوفه می‌زنند تا در تمام سال ثمر بخش باشند و انسانیت را می‌توان در بین همین انسان‌هایی كه گاهی از انسانیت فاصله بسیار دارند، تجربه كرد و رمضان راه رسیدن به سعادت و خوشبختی را میسر می‌كند. این روزها خورشید نورانی وحی هزار بار در دل‌ها می‌درخشد؛ در سطرها آیه‌ها و حزب‌ها و سوره‌ها.

با این روزها می‌شود فرداهای خوبی را ساخت. این روزها از دل هر مهمانی، خورشیدی قد می‌كشد. آن‌گونه كه آسمان، شكوه ستارگانش را از یاد ‌ببرد.

سختی‌ها می‌آید تا به ما بیاموزد: چقدر دست دادن با دوستان‌مان لذتبخش بود و ما از آن بی‌خبر بودیم. آمد و یادآور شد: چقدر دورهمی‌ها لذتبخش بود و بی‌خبر بودیم. چقدر، قدر داشته‌های‌مان را ندانستیم. چقدر آزادانه و بدون ترس معاشرت كردن و گردش و رفت و آمد با مردم محله، كوچه و شهر، آرامش می‌داد و بی‌خبر بودیم. چقدر، قدرناشناسی قدرت‌های قدرناشناخته؛ ما را به انزوا كشاند؟ و خدا كند این فرصت، تلنگری باشد برای قدر دانستن داشته‌هایی چون آزادی، امنیت و آرامش، رفاه و شهری آرام و خدا كند قدردان محافظان جان، مال، امنیت، آرامش و رفاه و خدمات شهر و محله‌ای باشیم كه در آن زندگی می‌كنیم و قدردان نعمت‌های الهی كه خداوند منان نصیب‌مان كرده است.پیرمردها و پیرزن‌های تنها را نباید فراموش كرد. اقشار ضعیفی كه نمی‌توانند تغذیه سالم داشته باشند و از درد گرانی و ناتوانی مالی، گرفتار سختی‌های زیادی هستند را فراموش نكنیم تا كمی از درد و آلام هموطن‌ها كاسته شود.... روزگار امروز سنگ محك بزرگی است تا ایرانی بودن و مسلمان بودن‌مان را در عمل اثبات كنیم.

امروز مسجدها، نزدیك‌ترین فاصله تا آسمان شده‌اند. سیراب در هوای موزون نیاز. دل‌ها در حوالی نجوای فرشتگان سیر می‌كنند و در حوالی دانه‌های سلوك قدم می‌گذارند و چشم‌ها چكه‌چكه در لذت كلمات توحیدی فرومی‌چكند و دست‌ها شاخه شاخه از سروده‌های نیایش و استجابت خورشید ماه رحمت و مغفرت شكوفه می‌ریزند.

وقتی با تمام اشتیاق در حریم خورشید این ماه داخل می‌شوی، آرامش عمیق تو را احاطه می‌كند و شوقی زلال به جنب و جوش می‌آید و نور معنویت استجابت، درگوشه و كنار موج می‌زند تا با همسایه‌ها و همشهری‌ها و هم‌محله‌ای‌ها، مهربان باشیم. به همدیگر رحم كنیم تا خداوند منان به ما رحم كند. گرانفروشی و كم‌فروشی را با محبت و مهربانی جبران كنیم.

داشته‌های بسیاری را كه ویروس از بین نبرده است، تكثیر كنیم و با عشق و محبت به دیگران هدیه كنیم... مراقب نزدیكان خود باشیم، از برون‌رفت كهنسالان و افراد در معرض خطر، با كمك خود جلوگیری كنیم. برای رفع مشکلات‌شان قدم برداریم تا این دوران سخت هم بگذرد. كرونای ریز! همان‌طور كه آمد، خواهد رفت؛ ولی درس‌های بزرگی به همگان آموخت. منحوس‌ترین ویروس؛ مهم‌ترین نكات زیستن را یادآوری كرد تا قدر داشته‌هایی را كه داشتیم و ارزان هم بود را از این به بعد بیشتر و بهتر بدانیم. در این ماه مبارك كه پیشانی بر مُهر مِهر سپهر عبادت و بندگی می‌نهیم، مهربانی و محبت بی‌منت را تقدیم به تمام عزیزان روزه‌داری كنیم كه در این ماه عبودیت، سر بر آستان جانان نهادند تا در عبودیت و بندگی سربلند و پیروز باشند.

مهدی توکلیان - فعال فرهنگی / روزنامه جام جم