نیم نگاهی به حضور پیر کاردین در طراحی داخلی خودروها+عکس

به گزارش جام جم آنلاین به نقل از زومیت، پیر کاردین در ۹۸ سالگی درگذشت. او علاوه‌ بر تأثیر فراوان بر طراحی و دنیای مُد، با ورود به صنعت خودرو، تأثیرات زیادی روی محصولات زمان خودش گذاشت و سبک اصلی خود را عمدتا با شریک نه‌چندان مشهورش، امریکن موتورز (American Motors)، وارد صنعت خودرو کرد.
به‌گزارش اتوبلاگ، AMC اوایل ۱۹۷۰ تصمیم گرفت برای افزایش جذابیت محصولات تازه‌بازسازی‌شده‌ی خود، با طراحان مشهور مُد همکاری کند تا جادوی خود را در طراحی داخلی خودروهای AMC پیاده‌سازی کنند. اولین مدلی که برای ورود شرکت‌های بزرگ مُد استفاده شد، واگن Hornet Sportabout بود که به‌عنوان نسخه‌ی ویژه گوچی برای سال ۱۹۷۲ در‌دسترس خریداران قرار گرفت. در همان سال، خودرو جَولین (Javelin) نیز به‌عنوان نسخه‌ی ویژه پیر کاردین (Pierre Cardin) معرفی شد.

 

خودرو جولین کاردین به‌عنوان پکیج آپشنال برای فضای داخل کابین در مدل سال ۱۹۷۲ وارد بازار شد. این طراح دَه پیشنهاد برای خودرو کلاسیک AMC داده بود و گزینه‌های آن فضای داخلی سیاه با نوار زیبای چندرنگی از نقره‌ای، سفید، قرمز و بنفش را دربر می‌گرفت که از صندلی‌ها شروع می‌شد و به پنل‌های درها و درنهایت هدلاینر (تودوزی سقف) می‌رسید. این طراح در تبلیغاتی که برای جولین پخش می‌شد، آن را این‌طور توصیف می‌کرد: «مردم باید احساس کنند در اتاق نشیمن نشسته‌اند، نه خودرو.» مسئولان امریکن موتورز نیز در بیانیه مطبوعاتی‌شان گفتند:
کاردین رویکرد انتزاعی بسیار مدرنی در طراحی داخل کابین خود دارد.
پکیج آپشنال داخلی کاردین با رنگ‌های بیرونی خاص دردسترس خریداران قرار داشت که رنگ‌های سفید برفی، نقره‌ای استارداست، Trans Am Red و آلوی وحشی (Wild Plum) را شامل می‌شد. ناگفته نماند برای مدل سال ۱۹۷۳، رنگ آبی الماسی گزینه‌ی جدید رنگ بدنه‌ی خودرو بود.

 

آپشن‌های پیر کاردین فقط ۸۵ دلار قیمت داشت و منحصرا در جولین SST ارائه می‌شد؛ اگرچه گزارش شده كه آپشن Pierre Cardin در تعداد انگشت‌شماری از مدل‌های جولین AMX نیز ظاهر شده است. مشتریان در سال ۱۹۷۳ می‌توانستند رسما نسخه‌ی پیر کاردین از جولین AMX را تهیه کنند. در‌مجموع، ۴،۱۵۲ دستگاه از AMX در دو سال ساخته و روانه‌ی بازار شد.
یکی از مُد‌های خاص AMC مجهز به آپشن طراحی داخل کابین، کوپه ماتادور (Matador) بود؛ اما این خودروساز از تجربه‌ی شرکت طراحی اولگ کاسینی برای تزیین این مدل استفاده کرد. پیر کاردین در این پروژه با امریکن موتورز همکاری نکرد.
در سال ۱۹۷۵، پیر کاردین روی اَبَرخودرو گم‌نام Sbarro Stash مبتنی‌بر SV1 دست گذاشت و نتیجه‌ی آن در نمایشگاه خودرو پاریس به‌نمایش درآمد. این طراح درادامه‌ی حضورش در صنعت خودرو، وظیفه‌ی اجرای طراحی داخلی و سفارشی‌سازی کادیلاک الدورادو را در اوایل دهه ۱۹۸۰ برعهده داشت و این بار پروژه‌ی آن‌ها چیزی فراتر از اصلاح فضای داخل کابین بود.

 

بخش جلویی بازطراحی‌شده از چراغ‌های جلو مخفی در پشت جلوپنجره تمام عرضی افقی بهره می‌برد؛ اما متأسفانه اورهنگ طویل جلو را حتی از قبل بزرگ‌تر نشان می‌داد. بخش عقب نیز به‌همین‌ترتیب با جایگزین‌کردن چراغ‌های عقب عمودی کارخانه با چراغ‌های افقی اصلاح شد. البته پیر کاردین از فضای داخل کابین غافل نشد و پکیج داخلی نوار تزیینی داخلی، مجموعه‌ی صوتی تصویری TV/VCR، استفاده از چرم در تمام کابین و کف‌پوش‌هایی از پشم بره را دربر می‌گرفت.
کادیلاک الدورادو Evolution با طراحی پیر کاردین تقریبا سه برابر قیمت الدورادوی استاندارد و با ۵۸،۰۰۰ دلار (حدود ۱۶۶،۰۰۰ دلار با پول امروز) فروخته می‌شد. اعتقاد بر این است که کمتر از ۱۰۰ دستگاه الدورادو Evolution در آن دوران ساخته شد.