ماموریت‌های دشوار شهید قرنی در ابتدای انقلاب

شهید قرنی از مبارزان قبل از انقلاب بود که بارها دستگیر شد و به زندان رفت. چه قبل از زندان و چه بعد از زندان با روحانیون طراز اول آن زمان مثل آقای میلانی در مشهد در تماس بود.

ایشان آن زمان، گرایش و تفکر ملی مذهبی داشت و با مبارزان دوران خود ارتباط زیادی داشت و با توجه به سابقه خدمت در مراکز اطلاعاتی، نیروهای مبارز علیه رژیم پهلوی را بسیار خوب می‌شناخت. بر همین اساس مرحوم بازرگان و اطرافیان ایشان او را به امام معرفی کردند و رئیس ستاد قرار دادند.

ایشان در مقطعی رئیس ستاد بود که کشور در وضعیت بسیار حاد و عجیبی قرار داشت. از یک طرف، عده‌ای به دنبال نابودی ارتش بودند و از طرف دیگر، شاهد برخی بحران‌های داخلی و آشوب‌ در نقاطی از کشور بودیم.

در آن زمان هیچ واحد عمده و پادگانی، فرمانده نداشت و مقامات ارتشی از سرهنگ به بالا یا فراری بودند یا دستگیر شدند یا در خانه نشسته بودند.

در این شرایط، شهید قرنی هم باید از موجودیت کل مجموعه دفاع می‌کرد و هم به آن سازمان می‌داد و ازسوی دیگر به اجرای ماموریت‌ها می‌پرداخت.

آشوب‌ های کردستان، آذربایجان‌غربی، گنبد، سیستان و بلوچستان و خوزستان در آن زمان پیش آمده بود و سپهبد قرنی باید برای آنها چاره‌اندیشی می‌کرد.

شهید قرنی با این‌که سال‌ها در ارتش حضور نداشت، اما هنوز آن روحیه نظامی‌گری خالص خود را حفظ کرده بود و وابسته به هیچ طرفی نبود و این روحیات، به‌خصوص در وقایع کردستان بسیار روشن بود. او در همین مسائل، اختلاف نظر شدیدی با دولت و تیم مرحوم بازرگان پیدا کرد.

آنها اعتقاد داشتند مساله باید از طریق سیاسی و گفت‌وگو حل شود، اما شهید قرنی اعتقاد داشت این مساله، راه‌حل سیاسی ندارد و نمی‌توان در چنین شرایطی پادگان‌ها را در اختیار نیروهای جدایی‌طلب قرار داد تا حالا سیاسیون بیایند بنشینند و مذاکره کنند.

برنامه ایشان این بود که از طریق نظامی موضوع را حل کند ولی دولت موافق نبود و سر همین موضوع ایشان استعفا کرد و چندی بعد هم ترور شد و به شهادت رسید.

مصطفی توتیایی - همرزم شهید سپهبد قرنی / روزنامه جام جم