آن روی سکه کووید- 19

همچنان افکار و اخبار این روزها معطوف و مربوط به کروناست، از انواع و اقسام رهنمودها و راهکارها و شیوه‌های مقابله گرفته تا برشماری و پیش‌بینی تاثیراتی که کرونا بر جوامع مختلف داشته یا خواهد داشت.

کد خبر: ۱۲۶۳۷۹۴

در راستای تحلیل و تأویل اثرات اجتماعی و کارکردی کرونا قصد دارم در این نوشته از منظری دیگر به ذكر چند نکته بپردازم:

دارایی، مرگ و زندگی: در قدیم می‌گفتند بعد از مرگ هیچ دارایی و ثروتی به کار متوفی نخواهدآمد و البته این پند حکیمانه صرفا با چشیدن طعم مرگ برای افراد جاری می‌شد و اطرافیان هم در حد چند روزاین واقعیت را مزمزه می‌کردند اما در این ایام کرونا به ما آموخت كه می‌شود حتی در زمان حیات هم مال، اموال، دارایی و ثروت به کار كسی نیاید وآدم‌ها چاره‌ای به جز زندانی کردن خود در محدودترین حالت ،آن هم نه به اراده دیگران بلکه کاملا اختیاری و داوطلبانه نداشته باشند.

ثروت: ازطرف دیگراز قدیم این آموزه بسیار در گوش نسل‌ها خوانده شده است که مال دنیا یا اساسا پول مثل چرک کف دست می‌ماند. نباید هدف و مقصد انگاشته شود، ولی واقعیت این است دیگر کسی گوشش به این حرف‌ها بدهکار نیست و در رجحان ثروت به علم تقریبا برای كسی جای تردیدی باقی نمانده است... ولی شاید امروز با وجود کرونا بتوان به این باور رسید که واقعا بین غنی و فقیری تفاوت چندانی در کار نیست و اساسا در تحصیل مال و میزان آن، نوع، چگونگی و شیوه جمع آوری آن مطرح است نه مقدارآن.

شیوه درآمد: در این میان معتقد شدیم درآمد حاصل از احتکار، نان به نرخ روزخوری و دولاپهنافروشی کثیف‌ترین درآمد عالم است و اساسا چنین ثروتی نباید احترامی به دنبال داشته باشد و واقعا اشخاص بی‌فضیلت، صرف داشتن دارایی و ثروت به ‌هیچ وجه نباید محترم دانسته شوند. حتی می‌توان یا باید به برخی ثروت‌ها شک کرد! ثروت‌های افسانه‌ای بادآورده بدون آن‌که پای تحصیلی، سوادی، هنری، خلاقیتی، دستاوردی، ابداعی و نهایتا زحمتی در میان باشد. نیك مبرهن است دلایلی چون هوش اقتصادی، فرصت‌ طلبی و دانش اقتصادی اساسا به هیچ آدمی فرصت و امکان حصول دارایی‌های افسانه‌ای و بیشمار را نمی‌دهد و به یقین باید در فرآیند تحصیل اینچنینی اموال راه غیرصواب، موذیانه یا حداقل سوءاستفاده از نادانی و سادگی مردم مطرح باشد. نتیجه این‌كه دیگر جامعه نه تنها نباید برای ثروت و ثروتمندان (تاکید می کنم از نوع افسانه‌ای وبی‌حساب و غیرعقلی) ارزش قائل باشد، بلکه باید به ثروتشان شک کند.
ونهایتا کرونا به ما آموخت: برای سلامت، خوشبختی و آسایش خود نیاز به سلامت، خوشبختی و آسایش جمعی داریم. در حقیقت بدون منافع جمعی منفعت انفرادی معنایی احمقانه دارد.