هیأت، خط مقدم است

چند‌سالی می شود که دیدار سالیانه رهبر انقلاب و مداحان اهل بیت با یک ماموریت ویژه گره می خورد. ماموریتی که رهبر انقلاب در دستور کار آنها قرار می دهد تا یک سال به‌شکل جدی در هیأت ها ظهور و بروز پیدا کند؛ چیزی شبیه نامگذاری سالها که همیشه پس از تحویل سال انجام می‌شود. سال گذشته، موضوع اصلی «خانواده» بود و امسال «سبک زندگی و همبستگی اجتماعی».

اگر بخواهیم تعارف را کنار بگذاریم باید بگوییم که کارنامه مداحان در این خصوص چندان قابل دفاع نیست. حالا که یک سال از دیدار قبلی گذشته، خوب است از ولایتمداران این عرصه صادقانه سوال کنیم که برای تحقق مطالبات رهبر در حوزه خانواده و بحران های آن چه کردند؟ اینکه پایان مجلس و قبل از دعای پایانی، چنددقیقه ای مانند یک نوار ضبط شده پیام های کلیشه ای بدهند که قدر خانواده را بدانید، بیشتر شبیه از سر بازکردن است تا اقدامی از سر دغدغه مندی. مداحان امروز رکن تشکیل هیأت ها هستند و غالبا مدیریت و سیاستگذاری جلسات خود را در اختیار دارند، این رفتارهای کلیشه ای بیشتر شبیه همان تابلوهایی است که پس از نامگذاری هر سال، از سوی ادارات دولتی به در و دیوار شهر کوبیده می‌شود، بدون آنکه دغدغه اصلی آن فهمیده شود.

کارنامه خالی سال قبل، می تواند بهانه خوبی باشد برای آنکه یک حرکت عمومی برای شعار امسال هیأت ها شکل بگیرد. از قضا شعار امسال، برای مداحان بسیار ملموس تر و عملیاتی تر به نظر می رسد.

همبستگی اجتماعی درست همان تقطه قوتی است که می تواند هیأت را از تمام نهادهای فرهنگی و اجتماعی کشور متمایز کند. به راستی کدام نهاد فرهنگی و اجتماعی از «هیأت» مخاطب بیشتری دارد؟ در روزگاری که بحران مخاطب یک دغدغه عمومی شده، هیأت ها لبریز از مخاطب هستند. پس چه بستری بهتر از هیأت برای تحقق اهداف فرهنگی و اجتماعی انقلاب؟ این موضوع مهم را رهبر انقلاب به درستی درک کرده اند، اما از بدحادثه بسیاری از تصمیم گیران، اساسا به این مدیوم جذاب فکر نمی کنند. در این چند سال اخیر، هیأت ها در خط مقدم همبستگی اجتماعی بوده اند.

از سیل و زلزله گرفته تا موکب های اربعین و خیریه هایی که در این چند سال اخیر یکی پس از دیگری به نام اهل بیت شکل گرفتند و از کار مردم گره گشایی کردند. هیأت‌ها چون مردمی اداره می شوند، نمی توانند مانند نهادهای دولتی شعارهای دهان‌پر‌کن دهند و از آمارها، پله های ترقی بسازند و به همین دلیل می توانند با خیال آسوده نقش آفرینی اجتماعی داشته باشند. آنها برای مدیر بالادستی شان کار نمی کنند، مدیرشان صاحب همان پرچمی است که زیر سایه اش سینه می‌زنند، پس با جان و دل کار می کنند، نه برای گزارش کار.

رضا صیادی - روزنامه نگار / روزنامه جام جم