گریز از سرگردانی

چرا باید سریال‌هایی بسازیم که نه جوابگوی تفریح و سرگرمی مردم باشد و نه در مواعیدی مانند محرم و صفر ارتباط معنوی آنان با مقدسات را بیشتر کنند؟
قادریم که حتی سریال‌های رمانتیک و تراژدی را هم به صورت معناگرا و در جهت طرح مبانی دین ارائه کنیم، ولی کم و بیش خوب عمل نمی‌کنیم و انگار در یک حالت سرگردانی به سر‌می‌بریم.
برای رهایی از سرگردانی باید سریال‌هایی ساخت که هم غم‌و‌هم شادی مردم و هم مسائل و موضوعات روز را به موقع به تصویر بکشند. سریال‌هایمان باید استخوان‌بندی محکم داشته باشد و باید از شخصیت‌پردازی دقیق و همذات‌پندارانه برخوردار شود.
اگر سریال‌های خوب و مبتنی بر اصول بسازیم یقینا ماندگار خواهند بود و همیشه و در هر زمانی قابلیت جذب مخاطب دارند و همواره همان تازگی و جذابیت خودشان را خواهند داشت.
نباید سریال‌هایی تولید شود که حتی یک‌بار هم ارزش دیدن ندارند و مردم رغبت نمی‌کنند که دوباره آنها را ببینند، بلکه باید مجموعه‌هایی ساخته شود که ارزش آرشیو داشته باشند تا بارها دیده شوند و مخاطبان از تماشای آنها حظ ببرند.
اگر بخواهم نام ببرم ممکن است برخی همکاران دلخور شوند، ولی چرا باید سریال‌هایی ساخته شود که حتی پنج قسمت آنها هم جذابیت ندارد؟ سرگردانی در خلق داستان‌های ملموس است که تولید چنین سریال‌هایی را رقم می‌زند وگرنه این کشور 80میلیونی لااقل یک میلیون هنرمند ارزنده دارد که با تکیه بر آنها می‌توان صدها محصول شایسته برای رسانه ملی تولید کرد.

اسماعیل سلطانیان

بازیگر