با هزینه یک سال واردات می‌توان در چادر مشکی خودکفا شد

وی افزود: نیاز کشور به واردات این کالا سالانه بین 70 تا 80 میلیون مترمربع است که اگر تنها شرکت تولید چادر مشکی در شهرکرد بتواند به ظرفیت نهایی خود یعنی ده میلیون مترمربع برسد، می‌تواند به‌راحتی 15 درصد نیاز داخلی را مرتفع سازد.
عضو هیات‌مدیره جامعه متخصصان نساجی تصریح کرد: این شرکت دو سال پیش شروع به تولید کرده و توانسته طی این دو سال بهترین کیفیت ممکن را از خود نشان داده و به‌راحتی با کالای مشابه خارجی رقابت کند و در بازار داخلی نیز از آن استقبال شده است.
حائری در‌خصوص ارز اختصاص‌یافته برای واردات چادر مشکی نیز گفت: برای واردات چادر حدود 120میلیون دلار ارز اختصاص می‌یابد که قطعا با توجه به توانمندی داخلی می‌توانیم کل نیاز بازار داخل را خودمان تأمین کنیم، از طرف دیگر با همین پول اختصاص یافته به واردات نیز می‌توانیم چند شرکت را توسعه داده و صددرصد تولید داخل را تأمین کنیم به طوری که برای هر خط تولید ده میلیون مترمربعی پارچه چادر مشکی چیزی در حدود 20 تا 25 میلیون دلار ارز نیاز است. با 120 میلیون دلار می‌توان شش کارخانه و خط تولید چادر مشکی در کشور ایجاد کرد.
وی افزود: در سال‌های گذشته تلاش تعدادی از کارخانجات نساجی فعال در زمینه تولید پارچه‌های سبک مثل تترون و مانتو این بود که پارچه چادری تولید کنند و مقداری هم تولید کردند ولی به‌واسطه این‌که طراحی و انتخاب ماشین‌آلات خط تولید این مجموعه‌ها مخصوص چادر مشکی نبود بنابراین خیلی موفق نبودند و بازار هم این تولیدات را پسند نکرد و به تدریج کنار رفتند.
این فعال صنعت نساجی در ادامه یادآور شد: خط تولید، بافت، رنگرزی، چاپ و تکمیل کارخانه‌ای که هم‌اکنون در شهرکرد مشغول فعالیت است مطابق با استانداردهای تولید پارچه چادر مشکی در جهان است.عضو هیات مدیره جامعه متخصصان نساجی تصریح کرد: در صورت راه‌اندازی کارخانه‌های بیشتری همچون حجاب شهرکرد می‌توانیم به صادرات چادر مشکی روی آورده و آن را به تمام کشورهای عربی منطقه که عمدتا مصرف‌کننده آن هستند صادر کنیم، چون آنها نیاز خود را از کره، ویتنام و تایلند تأمین کرده، ولی با تولید باکیفیت ایرانی و نزدیکی راه قطعا ایران را ترجیح خواهند داد.
حائری در پاسخ به این سؤال که چرا دولت‌های مختلف در سال‌های اخیر حمایت چندانی از صنعت تولید پارچه چادر مشکی نکرده‌اند، گفت: در این زمینه کم‌کاری و سهل‌انگاری صورت گرفته، از طرف دیگر تجارت کشورمان همیشه بهتر از صنعت بوده و دولتمردان آسان‌ترین راه یعنی واردات را برای این مسأله انتخاب کرده‌اند. به همین دلیل ابتدا از سوئیس و پس از آن از چین، اندونزی، ویتنام و تایلند پارچه وارد می‌کردیم. البته قبل از این کشورها ژاپن و کره و قبل از آن نیز کشورهای اروپایی مبدأ واردات ما بوده‌اند.