ارتباط با مردم روستا حالت را خوب می‌کند

اخبار داغ این روزها ؛ پزشکانی که درآمدهای میلیونی دارند، تمایلی به پرداخت مالیات ندارند. آنها از روش‌های مختلف استفاده می‌کنند تا فرار مالیاتی‌شان را طولانی‌تر کنند. توییتر و اینستاگرام و دیگر شبکه‌های اجتماعی پر‌شده از پست‌هایی که پزشکان را دست می‌اندازند که گویا گفته‌اند چون بلد نیستند از کارتخوان استفاده کنند، اجبار به استفاده از کارتخوان‌های بانکی در مطب پزشکان یک ماه به تاخیر افتاده است! دستفروش کنار خیابان و وانتی خنزر پنزر فروش بلد است از کارتخوان استفاده کند، اما پزشک مملکت نه!
زمان زیادی است که پزشکان زیرذره‌بین فعالان شبکه‌های اجتماعی قرار گرفته‌اند، درآمدشان، ویزیت‌های گرانشان، جراحی‌های بسیار گران و گاهی بدون دلیل‌شان و... انگار موجی به راه افتاده که پزشکان را زیر سوال ببرد و به آنها یادآوری کند که قسم بقراط را که زمان دریافت مدرک پزشکی به زبان آورده‌اند، زیاد جدی نمی‌گیرند. سال‌هاست پزشک مترادف شده با پول، آن هم پول زیاد. شاید برای همین است که بیشترین داوطلبان کنکور آرزو دارند پزشک شوند و امسال رکورد درخواست رشته‌های پزشکی شکسته شد.
اما گاهی از میان همه این خبرهای متصل به پول و فرار مالیاتی، خبری، عکسی سر برمی‌آورد و نگاه‌ها را به سمت خود می‌برد و یادآوری می‌کند، پزشکانی هستند که به قسم خود پایبندند و نجات جان آدمیان برایشان مهم‌ترین نکته‌ای است که درس پزشکی خوانده‌اند. گاهی خبری به اصطلاح مثل توپ می‌ترکد که پزشکی جوان وقتی می‌بیند بیمارش که آماده جراحی است، همراه ندارد و دلش گرفته، پس دست به کار می‌شود و می‌زند زیر آواز، با زبان شیرین آذری تا بیمار تنهایی‌اش را فراموش کند و آماده شود برای جراحی. گاهی خبر می‌رسد فلان جراح خانم معروف بدون سر و صدا و بدون حاشیه راه افتاده رفته مناطق محروم و مجانی عمل‌های جراحی سنگین انجام داده و برگشته. وقتی دیگران خبردار شده‌اند که یکی او را شناخته و در شبکه‌های اجتماعی از او نوشته. گاهی هم اخبار و عکس‌هایی به دستمان می‌رسد از پزشکانی که در قالب جهادگران به مناطق محروم می‌روند و بیماران این مناطق را درمان می‌کنند بدون هیچ چشم‌داشتی. آنها قسم خورده‌اند و به قسم خود پایبندند. حالا هفته پزشک است و هیاهوی کارتخوان‌های مطب پزشکان همچنان داغ. اما خبر داغ‌تر از آن که دیده و شنیده نمی‌شود، حضور پر رنگ پزشکان جهادگر در مناطق محروم است. آریا رحمانی یکی از همین پزشکان است که با عشق به مناطق محروم می‌رود و با رغبت درمان می‌کند.
دیروز که به او تلفن کردم در جاده بود. همراه بقیه دوستانش می‌رفت به یکی از روستاهای اردبیل برای درمان نیازمندان. جالب این که دکتر رحمانی متولد سال 72 است. یکی از دهه هفتادی‌هایی که متفاوت فکر و عمل می‌کند. یکی از همان جوان‌هایی که می‌توان به آنها امید داشت که ایران را بسازند، بهتر از گذشته. یکی از همان جوان‌هایی که آدم را یاد جوان‌های نسل اول انقلاب می‌اندازد که سال 58 و دو سه سال بعدش میان روستاییان می‌رفتند و به آنها کمک می‌کردند تا ثابت کنند در حوزه انسان بودن، همه شبیه هم هستند و بنی‌آدم اعضای یک پیکرند...
پزشکان واقعی دیده نمی‌شوند
دکتر رحمانی، درباره شرایط امروزی پزشکان و این شائبه که بیشتر آنها دنبال پول هستند و جوان‌هایی که رشته پزشکی را انتخاب می‌کنند برای پولدار شدن است،می‌گوید: این گُمانه اشتباهی است. تا یک جوان درس پزشکی بخواند و متخصص شود و اسم و رسمی دربیاورد و ویزیتش گران باشد و عمل‌های جراحی‌اش گران‌تر، سنش رسیده به حدود 45‌سال. یعنی جوانی را پشت سرگذاشته و روزهای عمرش را به درس خواندن و حضور در بیمارستان‌ها و درمانگاه‌ها و... گذرانده است. این که می‌گویند پزشکان پولدارند و باید سراغ این رشته رفت برای پول، اشتباه محض است. مگر چند پزشک پولدار در کل کشور داریم. برخی از پزشکان که در شهرستان‌ها زندگی می‌کنند، ویزیت معمولی می‌گیرند و بیشتر آنها با تامین اجتماعی قرارداد دارند و پولشان را خیلی دیر دریافت می‌کنند. تعداد زیادی از پزشکان در بیمارستان‌ها کار می‌کنند و حقوقشان را دیرتر از حد معمول می‌گیرند. اما گویا تفکری تصمیم دارد چهره پزشکی را مخدوش کند و فقط درصد کمی از پزشکان را زیرذره‌بین گذاشته و مدام می‌گوید این قشر، مرفه و پولدار و بی‌دردند.
این پزشک جوان می‌گوید: پزشکان زیادی در گروه‌های جهادی فعال هستند و کارهای موثری در مناطق محروم و دور افتاده انجام می‌دهند اما راستش را بخواهید چون رسانه ندارند، دیده نمی‌شوند و در صدر اخبار و شبکه‌های اجتماعی قرار نمی‌گیرند. در اردوهای جهادی هم پزشک مرد حضور دارد هم خانم. پرستاران زیادی در این اردوها فعال هستند. ما به مناطق محروم می‌رویم، انرژی می‌دهیم و انرژی زیادی می‌گیریم.
جهادی کاملا مردمی
دکتر رحمانی می‌گوید: وقتی در مناطق محروم هستی، از شهر با همه ظواهر فریبنده‌اش دور می‌شوی، در میان مردمی هستی که نه دروغ می‌گویند نه ریاکارند، نه بدخواه. واقعیت آدمیت را نشانت می‌دهند و تو حالت خوب می‌شود وقتی آن همه صمیمیت و یکدلی را می‌بینی. دردشان را که تسکین می‌دهی سرشار از قدردانی می‌شوند و این همدلی رگ حیات است که در وجودت جریان پیدا می‌کند. این پزشک می‌گوید: گروه‌های جهادی هیچ کمک دولتی دریافت نمی‌کنند. دولت خودش در جاهایی که تحت پوشش است، هزینه می‌کند. پزشکان و پرستاران اردوهای جهادی پولی دریافت نمی‌کنند و هزینه دارو و وسایل پزشکی را هم خیران تامین می‌کنند.
دکتر رحمانی درباره بهترین خاطره‌ای که از حضور در اردوهای جهادی دارد، می‌گوید: زمان زلزله کرمانشاه، هر چند اتفاق بد و ناگواری بود و خیلی‌ها آسیب دیدند و خانه‌هایشان خراب شد، اما بهترین خاطره‌ام از حضور در اردوی جهادی است. همه دست به دست هم داده بودند تا به یکدیگر کمک کنند. هیچ‌کس خودش را نمی‌دید. همه به فکر دیگری بودند. کمک‌ها می‌رسید، مردم سراسر کشور ثابت کردند هموطنانشان را تنها نمی‌گذارند. همین حرکت مردم زلزله‌زده را امیدوار می‌کرد. این امید زیبا بود و فراموش نشدنی. من در مناطق سیل‌زده هم حضور داشتم و در مناطق محروم دیگر اما کرمانشاه و همدلی مردم یک اتفاق بی‌نظیر بود.
مردم مناطق محروم وقتی پزشکان جهادی را کنار خود می‌بینند به زندگی امیدوار می‌شوند. آنها باور می‌کنند اگر دولتمردان آنها را از یاد برده‌اند یا به قول‌های خود عمل نمی‌کنند یا رسیدگی به مشکلات آنها را به فردا و پس فردا موکول می‌کنند، اما مردم آنها را فراموش نکرده‌اند و به دادشان می‌رسند. این همدلی زیباترین اتفاق ممکن است.

طاهره آشیانی
روزنامه‌نگار