بگو مگوی عاشقانه بنده با خدا

می‌گویند دعا و نیایش عبور آدمی است از حال بد به حال خوب. چگونه می‌توان از این مسیر رد شد و به ساحل آرامش رسید؟
به نظرم دعا کردن نعمت بزرگی است که خداوند امتیاز آن را به ما داده. این اختیار به ما عطا شده که نیازها و خواسته‌هایمان را در قالب دعا با خدا در میان بگذاریم. اما متاسفانه ما معمولا با روح دعا ارتباط برقرار نمی‌کنیم. دعا فقط وسیله‌ای شده برای بیان نیاز‌های مادی و دنیوی. در صورتی که افقی که دعا به ما می‌دهد، افق بسیار شگفت‌انگیزی است که از ازل تا ابد و نهایت آرزو و جایگاه را برایمان تصویرسازی می‌کند. فرهنگ دعا از امام سجاد (ع) به ما رسیده است. امام خمینی (ره) تعبیر خوبی از دعا دارند، ایشان می‌گویند دعا قرآن صاعد است. یعنی همان‌طور که قرآن از بالا به زمین آمده، دعا از زمین به آسمان می‌رود و به دست خدا می‌رسد. صحیفه سجادیه، پر از تعالیم بزرگی است که در قالب دعا به ما عرضه می‌شود. برای مناسبت‌های مختلف هم ادعیه‌ها‌ داریم که زلفی به آنها گره زده و حالمان را خوب می‌کند. مناجات‌ شعبانیه یکی از زیباترین ادعیه‌هاست که مضمون‌ و فرازهای شگفت‌انگیزی دارد که همه امامان در ماه شعبان آن را می‌خوانده‌اند و خدا را هزار مرتبه شکر که این ادعیه به ما رسیده است.
برخی برای دعا زمان و مکان خاصی درنظر می‌گیرند اما دعا و ذکر را در هر جا و هر مکانی می‌توان به زبان آورد و حال خود را خوب کرد ....
چند باور اشتباه وجود دارد که من نمی‌دانم ریشه آنها در کجاست. دعاهایی که مانند گنج همیشه همراه ما هست و روز و شب و در همه مکان‌‌ها می‌توانیم از آنها استفاده کنیم اما محصورشان کرده‌ایم حتی دعای کمیل که نیمه شعبان نازل شده و قرائتش شب‌های جمعه فضیلت دارد اما خوب است فرازهایی از همین دعا را در قنوت و سجود نمازهای پنج‌گانه ذکر کنیم یا فرازهایی از دعای شعبانیه که بسیار زیباست. اگر حس خوب و حال خوب را در همه اوقات شبانه روز می‌‌خواهیم بهتر آن است که فرازهایی از ادعیه مختلف را زیر لب بخوانیم. دعای ابوحمزه، دعای سحر، دعا‌های مفاتیح و ... همه حالمان را از سمت غم و اندوه به سمت شادی می‌برد. دعاها مثل عریضه‌های زیبا و مفیدی است که امامان شیعه برای ما نوشته‌اند و ما فقط کافی است دلمان را صاف کنیم و از روی آنها بخوانیم تا اجابت شویم.
به ماه رمضان نزدیک می‌شویم و بزرگان می‌گویند که اوقات سحر را دریابیم تا حالمان «بِه» شود و روز خوبی را آغاز و به سرانجام برسانیم.
خدا رحمت کند جناب حافظ را که فرمود: هر گنج سعادت که خدا داد به حافظ / از یمن دعای شب و ورد سحری بود. در قرآن هم ذکر شده آنهایی که اهل سحر هستند و این وقت را درک می‌کنند، رستگار می‌شوند. به نظرم سحر وقتی است که فاصله بین خالق و مخلوق به کمترین حد خود می‌رسد. در دل شب و سکوت با خدا صحبت کردن، حتما به اجابت نزدیک‌تر است. خدا سحر را دوست دارد و مباهات می‌کند به بنده‌هایی که از خواب شیرین صبح بیدار می‌شوند و او را صدا می‌زنند. آنهایی که دوست دارند، خدا زودتر جوابشان را بدهد، فرصت سحر را از دست ندهند.
در همه فرازهای مناجات شعبانیه با این مضمون رو‌به‌رو می‌شوی که خدایا من خیلی ایراد دارم اما تو خیلی بزرگواری. کل دعا این را به ما یادآوری می‌کند که چنین نیست اگر ما اشتباهی کردیم برای همیشه مورد غضب و قهر خدا قرار می‌گیریم.
مناجات شعبانیه به نظرم دریایی وسیع و عمیق از رحمت خداوند است.به باور من این دعا به نوعی ناز‌کردن بنده برای خداست. مدام می‌گویی خدایا، می‌‌خواهی مرا نادیده بگیری، تو که بزرگی، می‌خواهی مرا از درگاهت برانی. خدایا اگر تو مرا به جرمم بگیری من، تو را به عفوت می‌گیرم. اگر مواخذه‌‌ام کنی، می‌گویم تو که مغفرتت خیلی بزرگ است، چرا مرا نمی‌بخشی. بگو مگویی عاشقانه و توام ناز بنده با خدا در این دعا شکل می‌گیرد که بی‌نظیر است. آخر دعا هم که وارد مباحث عظیم عرفانی می‌شود که مفسران باید درباره آن صحبت کنند. در انتهای دعای شعبانیه خودت را در آغوش خدا می‌بینی و به نظرم آخر این گفت‌وگوی عاشقانه این است که خدا به بنده می‌گوید بیا پیش خودم تو مال خودم هستی، هر کاری کردی، گذشت و تمام شد حالا در پناه من آسوده باش. به باور من باید در دنیای دعا غواصی کرد تا دریچه‌‌های جدیدی از معرفت به روی ما باز شود.

طاهره آشیانی
روزنامه‌نگار