الیورتوئیست‌های شهرمان را دریابیم

در ایران اما فیلم یا سریالی بر اساس رمان معروف چارلز دیکنز ساخته نشده اما چند تایی تئاتر بر اساس آن روی صحنه رفته.سال گذشته را یادمان هست که الیورتوئیستی به روی صحنه رفت که نام اولین تئاتر اشرافی ایران را به‌نام خود زد و بلیت‌هایش بیشتر از 200 هزار تومان به فروش رفت.تئاتری گران با بازیگرانی که دستمزدهای نجومی گرفته بودند تا بازی کنند.
اما این روزها نمایشی به نام الیورتوئیست روی صحنه رفته که با آن الیورتوئیست سال قبل از زمین تا آسمان فرق دارد نه اشرافی است و نه بازیگران گران درآن ایفای نقش می‌‌کنند.این نمایش که نویسنده و کارگردان آن اسماعیل فیروزی است داستان چند الیورتوئیست ایرانی است.شاید هم چندان به آن پسربچه داستان شباهت نداشته باشند اما در مخمصه‌‌ای افتاده‌‌اند که شبیه مشکلات الیورتوئیست است، نوجوانانی که قرار بود زندگی خوبی داشته باشند اما یک اتفاق پیش‌بینی نشده، یک لحظه که ای‌کاش هرگز نمی‌آمد، زندگی‌شان را زیر و زبر کرده و از پشت نیمکت‌‌ مدرسه و خانه پدری، آنها را پرت کرده به زندانی که کانون اصلاح و تربیت نام دارد.جایی که بزهکاران زیر 18 سال در آنجا نگهداری می‌شوند.بزهکارانی که شاید اصلا نمی‌دانستند یا نمی‌‌خواستند این لقب را بگیرند اما یک اتفاق و امان از این اتفاق‌هایی که یکباره پیش می‌آید، آن‌هم برای نوجوانی که هنوز آنقدر رشد عقلی و احساسی نکرده که بتواند تمکینی بر خودش و واکنش‌های لحظه‌ای‌اش داشته باشد.
از نمایش الیور‌توئیست فیروزی هنرمندان زیادی حمایت می‌کنند که یکی از آنها مریم کاظمی، کارگردان باسابقه تئاتر است و دیگری مریم سعادت که این روزها مشغول بازی در نمایش سقراط است و قبول کرده که سفیری باشد برای جمع‌آوری کمک به نوجوانانی که در نمایش الیورتوئیست نقش واقعی خودشان را بازی می‌کنند.به روی صحنه می‌آیند با صورت‌های گریم شده و اتفاقات زندگی خود را بازگو می‌کنند تا‌ آنهایی که دستشان به جایی بند است یا نیت خیرخواهانه دارند یا دلشان رئوف است به آنها کمک کنند تا از این ورطه‌‌ای که در آن افتاده‌اند به در آیند.
آینده‌شان را بسازیم
مریم سعادت درباره نمایش الیورتوئیست، بازیگران و قصه آنها می‌گوید: سال قبل این نمایش را در جشنواره تئاتر کودکان دیدیم،قصه نمایش به‌شدت ما را متاثر کرد و در صحبت‌هایی که با دیگر دوستان داشتیم به این نتیجه رسیدیم که کمپینی راه‌اندازی کرده و به نوجوانانی که در این نمایش بازی می‌کردند کمک کرده و دیه‌ای که باید بپردازند را تامین کنیم چون بیشتر آنها دیه‌های سنگین و زیادی به عهده نداشتند.چون اگر آنها دیه را پرداخت نکنند به‌زودی و با رسیدن به سن قانونی از کانون اصلاح تربیت به زندان‌‌ بزرگسالان منتقل می‌شوند و در آنجا معلوم نیست چه برسرشان بیاید و چه چیز‌هایی آموزش ببینند که الان حتی روحشان هم از آنها بی‌خبر است. این نوجوانان در مقطعی بنا به یک اشتباه که عمدی هم نبوده جرمی را مرتکب شده‌اند و حالا پشیمانند. ما به عنوان انسان باید به وظیفه خودمان عمل و به آنها کمک کنیم تا به زندگی عادی برگردند.من از همه مردم و کسانی که خبر دارند این نمایش روی صحنه است، می‌خواهم به تماشای آن بروند چون با خرید بلیت می‌توانند به این بچه‌‌ها کمک کنند.
به سعادت می‌گویم معمولا بچه‌‌هایی که دچار خطا و لغزش می‌شوند در خانواده‌هایی متولد شده و رشد کرده‌اند‌ که آسیب‌پذیر بوده و نمی‌توانند به‌درستی از بچه‌‌های خود مراقبت کنند.در بین این بچه‌ها چنین خانواده‌هایی وجود دارند که این بازیگر می‌گوید: برای ما مهم خود بچه‌ها هستند نه خانواده یا شرایطی که بزرگ شده‌اند.الان کمک به آنها و رها شدنشان در اولویت است.آنها آموخته‌اند چگونه زندگی سالمی داشته باشند، آنها الان می‌دانند در زمینه هنر استعداد دارند و از این طریق می‌توانند زندگی و آینده خوبی برای خودشان بسازند.روز اولی که برای افتتاح نمایش آنها به تالار هنر رفتم، مادر یکی از آنها را از نزدیک دیدم، خانم شایسته‌ای بود و کاملا مشخص بود فرزندش بر اثر یک اتفاق دچار مشکل شده.معتقدم این بچه‌ها زمانی که از بند رها شدند نباید به حال خود رها شوند.اتفاقا بعد از آزادی است که نهادهای دولتی و مردمی باید با آنها همراه شوند تا این نوجوانان بتوانند مسیر زندگی را به درستی ردیابی کنند و آینده خوبی برای خودشان بسازند.نباید طرد شده یا شرایطی فراهم شود که آنها دوباره خطایی مرتکب شوند.
تاثیر هنر را نادیده نگیریم
تا چند سال قبل که سینما تا خرخره درگیر فیلم‌های کمدی و سطحی نشده بود، بچه‌های کانون اصلاح تربیت گاهی محور یک داستان سینمایی می‌شدند اما واقعیت این است آثار تصویری چند سال است آنها را نادیده می‌گیرد و از کنارشان رد می‌شود. مریم سعادت معتقد است هنر می‌تواند زندگی‌ها را دگرگون کند و گاهی نجات دهنده باشد.او می‌گوید: اگر این نوجوانان در نمایش الیورتوئیست بازی نمی‌کردند اصلا دیده نمی‌شدند و نظرها را به خود جلب نمی‌کردند.این نمایش باعث شد، معاونت فرهنگی قوه قضاییه‌ از آنها حمایت کند و خانه تئاتر و هنرمندان برای کمک به آنها پا پیش بگذارند.هنر باعث شد که عزم و همتی برای کمک به آنها شکل بگیرد و الان خدا را شکر مشکل بیشتر انها حل شده و به‌زودی آزاد خواهند شد.
هنرمندان نه به عنوان این که حرفه‌شان هنر است بلکه به این دلیل که انسان هستند و همه ما در قبال دیگر همنوعان خود به‌خصوص بچه‌‌ها و نوجوانان مسئول هستیم باید به فکر دیگران باشیم و در تنگناها به دیگران کمک کنیم. من آدم پولداری نیستم که بتوانم خیریه‌ای راه‌اندازی کنم و به بچه‌های کار و نیازمند شخصا کمک کنم اما هر جا بدانم حضورم موثر است و مرهمی هرچند اندک بر زخمی هستم، حتما کمک خواهم کرد.

طاهره آشیانی
روزنامه‌نگار