تصویر از آینده نیاز امروز ما

هنر در غرب و بسیاری اندیشمندان غربی چنین می‌کنند. هالیوود تصویری از آینده تکنولوژی و نظامیگری و... می‌دهد؛ مردم و دولتمردان و دانشمندان و... در آن چارچوب حرکت می‌کنند. کسانی مثل اچ.جی.ولز تصویری از آینده رسانه‌های جمعی و ارتباطات و... شکل می‌دهند؛ اینترنت و mass media و تکنولوژی در همان چارچوب شکل می‌گیرد. حتی رنسانس از رنسانس هنری شروع شد و بعد به رنسانس دینی لوتر و کالون و رنسانس فلسفی و بعد رنسانس علمی و انقلاب دریانوردی و... رسید. برخلاف تصورات معمول، امیرحسین فردی و کیهان بچه‌هایش بیش از همه کارهایی از این دست می‌کردند.
زمانی که نه کانون تفکری بود، نه اندیشکده‌ای، نه سند چشم‌اندازی و نه تصویری از پیشرفت و آینده ایران، در دهه 60 و ابتدای دهه 70؛ از ایران 20 سال بعد و 30 سال بعد تصویر می‌داد. چیزهایی که الان خیلی معمولی است، ولی آن موقع آرزو بود. مثلا راه‌افتادن متروی تهران، برگزاری المپیادهای جهانی در تهران و اصفهان و... ، رشد علمی ایران، تبدیل ایران به یکی از قطب‌های سلامت و پزشکی در دنیا و کنار اینها چیزهایی از گذشته ایران مثل کارهای علمی ابن‌سینا نشان می‌داد که مسیر را شدنی بنمایاند.
فردی برای نسل سوم انقلاب آینده‌سازی می‌کرد. تصویر روشن امیدوارانه‌ای در فضای ناامیدی می‌داد. در اوج تهاجم فرهنگی، او تهاجم می‌کرد، نه دفاع منفعلانه.
ایران امروز، اما بیش از همه از فقدان تصویر از آینده رنج می‌برد. نه متفکران ما آینده‌نگری می‌کنند، نه هنر و ادبیات ما از آینده می‌گوید. تلاش‌ها معطوف به حال است. حال هم یعنی روزمرگی. روزمرگی و حفظ وضع موجود هم یأس آفرین است.
اهمیت الگوی اسلامی ـ ایرانی پیشرفت همین است. کاری که آیت‌ا... خامنه‌ای با تبیین تمدن انقلاب و پنج مرحله آن می‌کند همین است و کاری که امام می‌کرد و از غلبه مستضعفان بر مستکبران در قرن 15‌هجری سخن می‌گفت همین می‌کرد.
این تصویر باید تصویری شدنی و در دسترس اما عالی و تغییرگرا باشد. این تصویر باید به دستاوردهای حال ما و توانایی‌های گذشته ما معطوف باشد. این تصویر باید به هنر و ادبیات و رسانه و اندیشه و فرهنگ عمومی و اجتماع و منبر بیاید... .