درخشش ابدی یک ذهن پاک

حسن روح‌الامین در مهر 64 در محله شوش تهران متولد شده و از همان کودکی علاقه به نقاشی داشته است، آنقدر این علاقه شدید بوده که بر خلاف روال نوجوانان آن سال‌ها راهش به هنرستان هنرهای زیبا ختم می‌شود. اما یکی از برهه‌های مهم زندگی هنری روح‌الامین دانشگاه است که آن‌طور که معلوم است یک سال دیرتر از بقیه دوستانش وارد آن شد، چون به جای درس خواندن دائما مشغول کار کردن بود. علاقه به نقاشی محدود به پاس کردن واحدهای دانشگاهی نشد،‌ خودش هم در جایی گفته است که وقتی کلاس‌هایش تمام می‌شد وقتش بود که سر کلاس ترم‌های بالاتری حضور پیدا کند. آشنایی با فضای هنری آن سال‌ها و آشنا شدن با فضای حرفه‌ای نقاشی هم از دیگر دستاوردهایی است که دانشگاه برای این هنرمند به ارمغان آورد. در همان سال‌هاست که برای حضور در جشنواره‌ای اثری را خلق می‌کند که اتفاقا در آن جشنواره هم رتبه می‌گیرد؛ نقاشی حضرت علی(ع) که سرش در چاه بود. دانشگاه تمام می‌شود و خیلی زود سراغ آموزش نقاشی می‌رود هر چند همه شاگردانش موفق به قبولی در دانشگاه می‌شوند اما خودش چندان رمقی برای ادامه ندارد.
سال‌های بعد از دانشگاه سال‌های تلخ و شیرینی است. بعد از دو سال مادرش را از دست می‌دهد و به واسطه ارتباط عمیق عاطفی‌اش چند سال سخت را می‌گذراند، اما چند سال بعد زندگی روی شیرینش را به او نشان می‌دهد و حسن روح‌الامین ازدواج می‌کند. خود بارها گفته است که ازدواج برکت کارش را زیاد کرد و از همان روزهای خواستگاری سفارش‌های دندانگیری به او شد.
حسن روح‌الامین با این‌که تاکنون کارهای زیادی انجام داده اما با نقاشی‌های آیینی و به‌خصوص عاشورایی‌اش چهره شده است. خودش همواره با فروتنی از این کارها یاد می‌کند و معتقد است این نقاشی‌ها هم اگر چیزی دارد که آدم را جذب کند به خاطر او نبوده و به خاطر موضوع است.
تابلوهای حسن روح‌الامین همگی همان قصه‌ها و مقتل‌هایی است که از کودکی آنها را شنیده‌ایم. مقتل‌هایی که به تصویرکشیدن‌شان جسارت می‌خواهد و روح‌الامین توانسته این جسارت را داشته باشد.
برای بسیاری از مخاطبان آثار او همواره یک سوال تکراری وجود دارد و آن این است که حس و حال شخصی روح‌الامین در زمان نقاشی این صحنه‌ها چطور بوده است. خودش در گفت‌وگویی پاسخ جالبی به این سوال تکراری دارد: «من در زمان انجام همه کارها روضه مرتبطش را گوش می‌دادم. ولی به قول استاد حسین علیزاده بعضی گریه‌ها درونی است که سطح و ضربه‌اش خیلی بالاتر است. قطعا درزمان کشیدن این نقاشی‌ها احوالات خاصی داشتم که خب بسیار شخصی است و اصلا دلم نمی‌خواهد کسی درباره‌اش بپرسد یا این‌که خودم بخواهم برای کسی تعریف کنم. اما مگر می‌شود من موضوعی این قدر ارزشمند را برای کارکردن انتخاب کنم اما روی آن ریز نشوم و با ذره ذره‌اش خرد نشوم. شما اگر کاری را نفهمی و مصنوعی انجام بدهی کاملا پیداست.»