شرایط به گونهای است که هر ازگاهی خبر میرسد یکی از همکاران، دانشآموز یا دانشآموزانی را تنبیه کرده است و آموزش و پرورش به روال معمول اعلام میکند موضوع در دست بررسی است.
بنابراین به نظر میرسد تا وقتی مساله ریشهیابی نشود ماجرای تنبیه دانشآموزان تمام و کمال حل نخواهد شد. در گام اول باید شرایطی ایجاد کرد که افراد با عشق و علاقه به شغل معلمی رو بیاورند. در واقع تا وقتی مسئولان شرایط مناسب را فراهم نکنند، طبیعی است همه افراد علاقهمند، جذب آموزش و پرورش نخواهند شد.
بعلاوه باید یادآور شد تا وقتی آموزش و پرورش نتواند حق و حقوق پرسنل خود را درست و بموقع بپردازد، دور از انتظار نخواهد بود که اقتدارش در مقابل افراد متخلف خدشهدار شود.
رضایت شغلی از مباحث زیر بنایی موفقیت هر سازمانی است. اما نارضایتی شغلی و هر مساله دیگر بههیچوجه نمیتواند توجیهکننده احتمالی هر نوع رفتار خشن با هیچ یک از دانشآموزان باشد.
آموزش و پرورش بیش از حد با افراد متخلف و از جمله کسانی که نسبت به دانشآموزان مرتکب تنبیه میشوند با تساهل و تسامح برخورد میکند، اما این روش برخورد باعث تخریب وجهه پاک و خدمتگزار فرهنگیانی میشود که قاطبه آنان زحمتکش، مخلص و قانونمند هستند.
در روزگاری که از معلم به عنوان محور آموزش یاد میکنند و همه جا تاکید میشود دوره تنبیه در مدارس کاملا به سرآمده نمیتوان پذیرفت فردی معلم باشد و زبان هم نوعش را بلد نباشد؟
در واقع این پرسش مطرح میشود شخصی که زبان کودک و نوجوان را بلد نیست و نمیخواهد آن را بیاموزد شایسته حضور در جایگاه معلمی است؟
در هر صورت تنبیه بدنی، خلاف شرع، اخلاق، قانون و انسانیت است. به همین علت آموزش و پرورش بهتر است برای حل این مساله چارهای مناسب بیندیشد.
محسن عابدی - مشاور مدرسه
سید رضا صدرالحسینی در یادداشتی اختصاصی برای جام جم آنلاین مطرح کرد
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
سید رضا صدرالحسینی در یادداشتی اختصاصی برای جام جم آنلاین مطرح کرد