کشف نقش ژن‌ها در ابتلا به اسکیزوفرنی

با مقایسه‌ خصوصیات دوقلوهای همسان و غیرهمسان می‌توان نقش عوامل ژنتیک و محیطی را از یکدیگر تفکیک کرد. درمورد اسکیزوفرنی، احتمال وقوع این وضعیت خاص عصبی فقط کمتر از پنج در هزار است و به همین علت جمع‌آوری داده‌های آماری کافی درخصوص دوقلوهای مبتلا به اسکیزوفرنی به‌آسانی میسر نیست. در تحقیق مشابهی که در سال 1377/ 1998 روی جمعیت آماری کوچکی در فنلاند انجام گرفت، احتمال توارث‌پذیری اسکیزوفرنی حدود 83 درصد گزارش شد. در پژوهش مرتبط دیگری نیز که این‌بار در سال 1386/ 2007 در سوئد انجام گرفت، احتمال ابتلای ژنتیکی اسکیزوفرنی در زنان 67 درصد و در مردان 41درصد اندازه‌گیری شد، اما وجه تمایز تحقیق اخیر دانمارکی‌ها با سایر تحقیقاتی از این قبیل، در حجم قابل قبول داده‌های آماری در محاسبه توارث‌پذیری است که با رجوع به سامانه ثبت دوقلوهای دانمارکی و مرکز تحقیقات روانپزشکی در این کشور جمع‌آوری شد.

نتایج از این قرار است که خطر ابتلای ژنتیکی به اسکیزوفرنی در طیف اختلالات مربوط به این بیماری تقریبا ثابت است. محققان همچنین دریافتند علائم اسکیزوفرنی معمولا در میانگین سنی 28/9 قابل تشخیص خواهند بود. البته این نکته را نیز نباید از نظر دور داشت که در تحقیقاتِ اصطلاحا دوقلومحور فرض کلی بر این است که دوقلوها می‌توانند بازتاب‌دهنده الگوهای وراثتی عموم جمعیت باشند. نکته دیگر این‌که نتایج تحقیق فوق برحسب اطلاعات مربوط به مردم کشور دانمارک به‌دست آمده است و هنوز معلوم نیست این نتایج تا چه حد قابل تعمیم به سایر نقاط جهان باشند. بنابر آنچه اکنون پیرامون میزان دخالت ژن‌ها در ابتلا به اسکیزوفرنی می‌دانیم، پیش‌بینی می‌شود مرزها و تعاریف موجود درخصوص این بیماری در آینده تغییر کند.

منبع: Science Alert

مترجم: صدف دژآلود