زن ترسید، دستش را بالا برد، تسلیم شده بود، وحشت آمده بود توی چشم‌هایش، به نگاهش آویخته بود. پلیس از او خواست تلفن همراهش را از روی دامنش بردارد، زن اما امتناع کرد، به پلیس گفت شنیده است اگر مردم دستشان را از بالای سر پایین بیاورند پلیس آنها را می‌کشد. پلیس خندید، به چهره زن نگاه انداخت، وحشتش را دید و پاسخ گفت «ما فقط سیاه‌ها را می‌کشیم.»
این فیلمی است که شبکه سی‌ان‌ان بتازگی آن را از فجایع پنهان آمریکا منتشر کرد و اگر توفان هاروی سرها را به خود گرم نکرده بود، می‌توانست آغازگر بحرانی شدیدتر باشد.
زن سفیدپوست بود، رنگ سفیدش این بار هم در آمریکا به دردش خورده بود، پلیسِ مهربان با سفید پوست‌ها کاری ندارد، اسلحه آنها فقط سیاهان را می‌شناسد، مشت‌های آنها فقط به صورت سیاهان کوبیده می‌شود و پنجه‌هایشان فقط بیخ گلوی رنگین پوستان را می‌چسبد.
این زن یک سفیدپوست آزاد بود، نه اریک گارنر در محله استیتن آیلند نیویورک که پلیس خشمگین به جرم فروش تک نخی سیگار با فشردن گلویش او را از پا درآورد، او فردی گری نبود که بعد از دستگیری در خودروی پلیس به حالی بیفتد که راه نفسش بند بیاید و یک هفته بعد بمیرد، نه، او مایکل براون 18 ساله و و تامیر رایس 12 ساله سیاه هم نبود، او اصلا ربطی به آلتون استرلینگ و فیلاندو کاستیلی هم نداشت که پارسال به ضرب گلوله پلیس کشته شدند.
سفیدی در آمریکا هنوز هم برگ برنده است و سیاهی جرمی نانوشته؛ نه، این زن که فیلم توقفش توسط پلیس را حالا خیلی‌ها از این شبکه تماشا کرده‌اند، سفیدپوستی است که پلیس سفید به رویش لبخند می‌زند.
