برنامه‌سازی با هدف حمایت از کودکان

بنابراین باید اول تحلیل کنیم چرا چنین حوادثی رخ می‌دهد؟ در این باره می‌توان دو تحلیل داشت؛ افرادی هستند که دچار مشکل روانی و جنون آنی می‌شوند و خوی کودک‌آزاری دارند. این تحلیل روان‌شناختی است. از سوی دیگر یک تحلیل جامعه‌شناسی هم وجود دارد و این که چه بسترهای اجتماعی احتمال وقوع این حوادث را افزایش می‌دهد یا حداقل تسهیل می‌کند؟

تحلیل روان‌شناختی راحت است، زیرا می‌گوییم این افراد بیمار هستند و باید درمان شوند. در ضمن این افراد از قبل هم مورد شناسایی نیستند، مگر این که قبلا دست به چنین جنایتی زده باشند. به همین دلیل تحلیل روان‌شناختی خیلی دشوار نیست، چون این افراد قابل پیش‌بینی و پیشگیری نیستند، اما باید تلاش کرد آنها را درمان کنیم.

باید یک روان‌شناس مراقب اعمالشان باشد تا دست به کارهای نابهنجار و جنایت‌آمیز نزنند. در مجموع فکر می‌کنم شناسایی این افراد کار دشوار و غیرممکنی است. رسانه ملی تنها کاری که می‌تواند در این حوزه انجام دهد این است که با ساخت برنامه‌های متنوع در این حوزه نقش پیشگیری داشته باشد.

رادیو و تلویزیون به عنوان وسایل ارتباط جمعی باید آموزش صحیح به افراد جامعه بدهند. نحوه آموزش هم خیلی مهم است. نباید طوری آموزش داد که افراد دچار اضطراب، نگرانی و دلهره عجیب شوند. چنین افراد بیماری در همه جوامع هستند و گاهی بیماری جنسی هم دارند. به همین دلیل رسانه ملی باید نقش هشدار و آگاهی داشته باشد و بزرگسالان و کودکان را توامان آموزش بدهد.

باز هم تاکید می‌کنم آموزش نباید به نگرانی عمیق و گسترده میان مردم منجر شود؛ به گونه‌ای که نتوانند زندگی کنند و آرامش از آنها سلب شود.

به بچه‌هایی که زیر سن بلوغ هستند، باید آموزش داده شود که اصلا با هیچ بیگانه‌ای ارتباط نگیرند و به محل کسب و کار هیچ غریبه‌ای نروند و اگر هم با چنین اتفاقی مواجه شدند، شروع به داد و فریاد کنند و از دیگران کمک بخواهند. آموزش رسانه ملی در این حوزه بسیار کارساز است و می‌تواند با آموزش‌های صحیح به والدین به دنبال پیشگیری باشد.

دکتر محمدصادق مهدوی

استاد جامعه‌شناسی خانواده