سینمای ایران تنوع ژانر ندارد

او البته از همان سال‌ها دغدغه سینما را داشت و الان هم خودش را محدود به بازی در رسانه خاصی نمی‌کند. ازجمله فیلم‌های سینمایی او می‌توان به «اژدها وارد می‌شود»، «گیتا»، «طعم شیرین خیال»، «چند مترمکعب عشق» و سریال‌های «جای نزدیک آسمان»، «بوی خوش زندگی»، «ششمین نفر»، «سایه و آفتاب» و... اشاره کرد. او این روزها فیلم سینمایی «مالیخولیا» را به کارگردانی مرتضی آتش‌زمزم بر پرده سینماها دارد فیلمی که بخشی از مردم را مورد هدف قرار می‌دهد که خودشان از بیماری روانی که به آن گرفتارند، خبر ندارند. به عبارت بهتر داستان این فیلم درباره آدم‌هایی است که دچار دوگانگی هویتی شده‌اند. گفت‌وگوی زیر به بهانه اکران «مالیخولیا» انجام شده که در ادامه می‌خوانید.

فیلم سینمایی «مالیخولیا» چه ویژگی‌هایی داشت که با ملاک‌های شما مطابق شد و بازی در آن را پذیرفتید؟

من در «مالیخولیا» نقش سه مرد را بازی می‌کنم که ماهیت بیرونی ندارند و بیشتر ساخته و پرداخته ذهنیت زن اصلی داستان (با بازی لاله اسکندری) هستند. متن فیلمنامه را دوست داشتم و برایم جذاب بود که در این فیلم می‌توانم به جای سه کاراکتر بازی کنم. البته من سابقا بازی در نقش دو کاراکتر را در فیلم «خماری» به کارگردانی داریوش غذبانی هم دارم و در آنجا نقش دو برادر دوقلوی همسان را بازی می‌کردم، اما در اینجا یک کاراکتر منفی، یک کاراکتر مثبت و یک کاراکتر بینابین را بازی می‌کنم. همین چرخش کاراکترهای مختلف در یک فیلم برایم از عمده‌ترین ویژگی‌هایی بود که باعث شد آن را بپذیرم. فیلم فرم و محتوای متفاوتی در سینمای ایران دارد و سعی شده که داستان آن به شکل متفاوتی تعریف شود.

از منابعی هم برای شناخت شخصیت‌هایی که در آن بازی می‌کنید، استفاده می‌برید؟

برای بازی در بعضی از کاراکترها، تحقیق می‌کنم و برای برخی دیگر که درواقع نیازی به تحقیق ندارد، خیر.

نمی‌ترسید بازی در شخصیت‌هایی با پیشینه‌های تلخ و سیاه، گریبانگیر شما شود و تا ابد به بازی در همین نقش‌ها شناخته شوید؟

خودم فکر می‌کنم مردم مرا بیشتر با نقش‌های طنزی که بازی کردم، می‌شناسند. نقش‌های طنزی که در فیلم‌های «طبقه حساس» و «بی‌پولی» داشتم بخوبی در ذهن مردم مانده و خوشحالم که آنها را جزوی از خاطرات سینمایی‌شان به یاد می‌آورند. من کاراکتر آدم‌های بدخلق و عصبی را چندین بار تا به حال بازی کردم، اما لزوما نمی‌شود گفت آنها منفی هستند. به هر حال چاره‌ای نیست! برخی از بازیگرها هم باید چنین کاراکتر‌هایی را بازی کنند دیگر.

در بیان دیالوگ‌های فیلم «مالیخولیا» دستتان باز بود یا کاملا مطابق فیلمنامه پیش می‌رفتید؟

بیشتر دیالوگ‌های فیلمنامه بود و خودم خیلی چیزی به آن اضافه نکردم. اگر هم پیشنهادی داشتم حتما قبل از آن با کارگردان فیلم هماهنگ می‌کردم.

بیشتر سکانس‌های فیلم را مقابل لاله اسکندری بازی می‌کردید، قبل از شروع فیلمبرداری چقدر تعامل، همفکری و تمرین داشتید که بتوانید بازی بهتری ارائه کنید؟

در تمام فیلم‌ها قبل از فیلمبرداری همیشه تمرین وجود دارد و در این فیلم هم حداقل هفت تا هشت جلسه تمرین داشتیم. با لاله اسکندری هم علاوه بر این فیلم در «دریاچه ماهی» هم همکاری داشتم. او بازیگری خوب و تواناست که کار در مقابل‌شان خیلی راحت است.

همچنان تدریس بازیگری هم می‌کنید؟

بله، من کماکان در چندین آموزشگاه مشغول تدریس هستم و آن را دوست دارم، اما چون خیلی درگیر کار تصویر و تئاتر هستم، چندان نمی‌توانم برای آموزش وقت بگذارم.

فکر می‌کنید با توجه به حجم انبوه فارغ‌التحصیلان دانشگاه‌ها در رشته بازیگری، بازار کار مناسبی برای هنرجویان آموزشگاه‌های متفرقه وجود دارد؟

با توجه به راه‌اندازی تعدادی زیادی سالن خصوصی، بازار کار در تئاتر محدود است و نکته مهم دیگر کمبود تماشاگر برای برخی از این سالن‌های خصوصی است. این یک چالش بزرگ است و حضور مخاطب، تلاش و زحمات بازیگران و گروهشان را کمرنگ می‌کند.

در حال حاضر مشغول چه کاری هستید؟

مشغول تمرین تئاتر «غسالخونه» به کارگردانی مصطفی ملک مکان هستم که قرار است شهریور روی صحنه برود. همچنین قرار است در سریال «عقیق» به کارگردانی بهرنگ توفیقی نیز بازی کنم.

به نظرتان با عبور از قواعد متداول فیلمسازی در سینمای ایران، می‌شود یک فیلم غیرمتعارف ساخت؟

در ابتدا باید ببینیم غیرمتعارف واژه درستی در تعریف فیلم‌هایی مانند «مالیخولیا» هست یا نه! در سینمای ایران تعدادی از فیلمسازان، فیلم‌ها را با داستانی مشخص و روتین می‌سازند و خیلی‌های دیگر با شیوه و معیارهای دیگری فیلمسازی می‌کنند. ساخت فیلم‌های متفاوت ضرورت جامعه است و اصلا بیماری روانی و مبتلایان به آن، تمی برای سینما هستند. اتفاقا خوب است که سینماگران ایران به این سمت بروند و تجربه و اتفاق‌های خوشایندی را در این سمت و سو رقم بزنند. به نظر من «مالیخولیا» تلاش می‌کند تا سلایق مختلف مردم را با انواع و اقسام فیلم‌ها همراه کند.

فکر می‌کنید فیلم‌هایی با ژانرها و فضاهای متفاوت چه بازخوردی در بین مردم به همراه دارد؟

در سینمای ایران معمولا فیلم‌هایی در ژانرهای متفاوت تولید نمی‌شود. بنابراین مردم ما خیلی از ژانرها را نمی‌شناسند، اما به هر حال اینها هم نوعی از فیلم هستند. این‌گونه فیلم‌ها هم می‌تواند مخاطب خودشان را داشته باشند، به این شرط که مردم کم‌کم با آن آشنا شوند و فضای اکران خوبی هم برایشان مهیا شود.

ساناز قنبری

سینما