شهید مرتضی آوینی، فیلمساز و نویسنده برجسته ای است که در جریان فیلمسازی در منطقه فکه به شهادت رسید.

نوشته: مرتضای ما، کامران آن‌ها و سید شهیدان اهل قلم ِ حزب‌اللهی‌ها... مثلا خواسته نگاه معتدلش را با پدیده مهمی به نام «سید مرتضی آوینی» به رخ بکشد؛ غافل از این که اتفاقا همین نگاه تفکیکی، همیشه بزرگترین ضربه را به شخصیتی زده که همه‌اش را باید در کل منسجمی دید و بررسی کرد.وقتی اولین قسمت‌های روایت فتح روی آنتن شبکه اولِ تلویزیون ایران رفت، «سید مرتضی آوینی» سال‌های جوانی‌اش را پشت سر گذاشته بود و در آستانه چهل‌سالگی قرار داشت.

شهید سیدمرتضی آوینی از چهره‌هایی است که در سال‌های اخیر شخصیت واقعی او محل مناقشه بوده است.

معروف است سید مرتضی آوینی در میان چهره هایی که در مباحث فرهنگی هنری و سیاستگذاری های بنیاد سینمایی فارابی در اوایل دهه 60 حضور می یافتند، در عین دیدگاه های انقلابی اش، همواره با تکیه بر استدلال های برخاسته از پژوهش و تحقیق و البته بی تعارف و صریح ابراز نظر می کرد. به قول سید محمد بهشتی، مدیر عامل وقت فارابی، «تفکرات آوینی درباره سینما، با وجود فراز و نشیبهایش مبتنی بر تبیین ایدئولوژیک بود و فلسفه و سینما را به موازات یکدیگر پیش می برد». قطعا به همین خاطر نیز وقتی این آرا و برداشتها در معرض و گاه سنجش قرار می گیرند، همچنان شاخص و به روز به نظر می رسند. مروری بر مقالات تئوریک او درباره ماهیت و بن مایه سینما و نقدهایش بر محصولات سینمای ایران و جهان نشان از آن دارد با فردی طرفیم که سیر پختگی و بلوغ فکری او از بدحادثه یا اتفاقی نبوده. او خود را فردی در دسترس و زمینی معرفی می کند و از مبالغه پرهیز آشکاری دارد. به قول خودش «ساعتها از وقتش را به مباحثات بیهوده درباره چیزهایی که نمی دانسته گذرانده و سال ها با جلوه فروشی و تظاهر به دانایی بسیار زیسته، اما بعدها عمیقا پذیرفته که تظاهر به دانایی هرگز جایگزین دانایی نمی شود و حتی از این بالاتر دانایی نیز با «تحصیل فلسفه» حاصل نمی آید. باید در جست و جوی حقیقت بود».

سید شهیدان اهل قلم ، سردار هنرمندان انقلابی، راوی روایت فتح می نامند او را. آقا او را هنگامی که بر پیکرش نماز خواندند، سید شهیدان اهل قلم نام نهادند.