دکتر محمدمنصور فلامکی ، چهره ماندگار معماری که نگاهی به آثار و کوشش‌ها و کارهایش کلاه از سر بیننده می‌اندازد به نوشته استاد محمدرضا اصلانی، نظریه‌پرداز و پژوهشگر برجسته: «کاروبار زندگیش اشتیاق و جوششی گاه شگفت‌آور بود که جوانی را به حکیمی و فرزانگی وصل می‌کرد.

بای بسم‌ا... «گاهی با دانشجویانم شوخی می‌کنم. می‌گم مثل هر آدم هشتاد و شش ساله‌ای به دلیل گناهانم خدا منو روونه جهنم می‌کنه. خدا که بخشنده‌تر از این حرف‌هاست؟ به هرحال هر آدمی که تند یا کند راه بره گناه کرده؛ اگه تنُد راه بره یعنی نگاه نکرده به چیزهایی که باید بنگره و اگه آهسته راه بره یعنی زیادی داره تامل می‌کنه روی چیزایی که ممکنه قدر نداشته باشه. ازین گناهان فراوون کردم. برگردیم به روایت جهنمی شدن؟ به خدا می‌گم نمیشه من رو جهنمی کنی، زیرا من این کتاب رو نوشتم «فارابی و سِیر شهروندی در ایران»» کتابی که استاد همیشه به اون افتخار می‌کنه و اونو بهترین هدیه‌ای می‌دونه که می‌تونین به انسانی بدین که بلده بیندیشه که نیاز داره بیندیشه، اما دکتر در عین حال آرزو داره کسانی از این بهترش رو بنویسن دکتر درباره شهر و معانی و شاخصه‌هاش هیچ کتابی رو به‌خوبی [همسنگ] مدینه فاضله فارابی عزیز نمی‌دوند. چرا فارابی عزیز؟ چون می‌شناسمش. برداشت این «چهره ماندگار» معماری و شهرسازی از شعر حافظ اینه که فضای به ظاهر نامنظمیه که روحیه آدما به همه چیز شکل و رنگ میده. حافظ؛ درها رو هیچ وقت بسته نمی‌بینه. این درها ورودی به مکانای دیگه‌ای است که در هرکدوم یه شعله زیبای متمایز روشنه. فردوسی؛ آن مناعت طبعش در حد مطلقا والا و بی‌نظیره بینش عجیبی داره. جهان‌بینیش از قرن‌ها پیش از اسلامه. جامعیت فکریش از مرز چین می‌ره تا اروپا. نظامی؛ میگه به خس و خاشاکی پرداختم که فردوسی بهش نگاه نکرده، ولی این یه خضوع و فروتنی نابه... سعدی و مولوی بلخی؟ اجازه بدین به ذهن کند خودم فشار نیارم. مگه میشه از مولوی به‌راحتی گذشت. اینا هرکدوم دنیایی متمایز دارن که در دنیای خودشون نیز همه چیز یه رنگ نیست. روزی استاد به سخن خودش «مجبور شد» تعریفی برای فرهنگ متکی بر ادبیات ایران بیابد: هیچ‌کسی به اندازه مولوی به من کمک نکرد. و اما مردِخدا شمس که با نقدهای گزنده و بی‌پرواش ارکانِ سرانِ تصوف رو راه به راه درهم‌ می‌کوبید؟ در گذرای کهن تاشکند در سراشیبی خیابانی که آثاری از دوران تیموری داشت، حیرت زده تماشا می‌کردم دو نفر داشتن روی یکی از بام‌ها کارای مرمتی انجام می‌دادن. دریافتن از دیاری دیگرم. گفتند از کجا میایی؟ گفتم. گفتن وقتی برگشتی سلام ما رو به حضرت شمس برسون. شوریده و شگفتار شدین! حق دارین! حالا با این نگره استاد فلامکی به گستره روح‌تون وسعت بدین: شما می‌بینین این گستره شرق و غرب در یه محفل یگانه، در یه اظهارنظر و لطفِ یگانه، بُعدِ جهانی به خودش می‌گیره؛ یه زبانی داریم که همه ما رو یگانه می‌کنه. این مرزها حقیقت نداره و تحمیل شده؛ من نه، اما شما خواهین دید که این خط‌ها برداشته میشه.

معاون میراث اداره کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری استان تهران گفت: خانه دکتر محمدمنصور فلامکی ، استاد پیشکسوت مرمت و معماری واقع در منطقه هفت تهران به عنوان یک اثر ملی در فهرست میراث ملی کشور ثبت شد.

این روزها ظهور ساختمان‌های سر به فلک کشیده، برج‌های شیشه‌ای و مدرن در کنار بافت سنتی و قدیمی شهر‌های ایرانی پارادوکس عجیبی در چهره کلانشهرها بویژه تهران به وجود آورده است. این چهره ناهمگون و هزاررنگ و پروصله و پینه ساختمان‌ها آرام‌آرام به سمت نظم نوینی پیش می‌رود. دیری نمی‌گذرد که چهره شهر با جایگزینی ساختمان‌های چند طبقه، جدید و مدرن به جای ساختمان‌های قدیمی و با حوض‌ها و باغچه‌های پرگل و گیاه که تداعی‌کننده خاطره‌ای شیرین برای قدیمی‌هاست، رنگ جدیدی به خود گیرد. شاید گسترش شهرنشینی با توجه به نیازهای جامعه امروز لازم باشد، اما گاهی با پیامدهای ناگوار توام است. با دکتر محمدمنصور فلامکی ، عضو هیات علمی دانشگاه تهران و چهره ماندگار رشته معماری سال 1389 به گفت‌و‌گو نشستیم تا بیشتر به چالش‌های کنونی معماری کشور بپردازیم.

این روزها ظهور ساختمان‌های سر به فلک کشیده، برج‌های شیشه‌ای و مدرن در کنار بافت سنتی و قدیمی شهر‌های ایرانی پارادوکس عجیبی در چهره کلانشهرها بویژه تهران به وجود آورده است. این چهره ناهمگون و هزاررنگ و پروصله و پینه ساختمان‌ها آرام‌آرام به سمت نظم نوینی پیش می‌رود.

این روزها ظهور ساختمان‌های سر به فلک کشیده، برج‌های شیشه‌ای و مدرن در کنار بافت سنتی و قدیمی شهر‌های ایرانی پارادوکس عجیبی در چهره کلانشهرها بویژه تهران به وجود آورده است. این چهره ناهمگون و هزاررنگ و پروصله و پینه ساختمان‌ها آرام‌آرام به سمت نظم نوینی پیش می‌رود.

جشنواره‌ «باغ‌های ایرانی» با هدف پژوهش، شناخت و ترویج مفهوم و ویژگی‌های باغ ایرانی و انطباق آن با شرایط روز ایران در خانه‌ هنرمندان ایران کار خود را آغاز کرد.

«تهران دیگر کلانشهر نیست ، بلکه ابرشهر شده است . پس باید دید چطور می توان در آن زندگی کرد، چگونه باید آن را مدیریت کرد و چطور باید در آن ساختمان ساخت.»