هنر واقعی عنوان عجیب نمی‌خواهد

عنوان این نمایشگاه چنان است که نه‌تنها می‌توان درباره آن واژه عجیب و غریب را به کار برد، بلکه حتی می‌توان گفت که عنوان این رویداد فرهنگی و هنری نوعی هنجارشکنی و فحش هم تلقی می‌شود. چون به هر حال مخاطب ایرانی واژه «پدر سگ» را به عنوان نوعی دشنام می‌شناسد. هر چند هنرمند در شبکه‌های اجتماعی و رسانه‌ها توضیح داده است که هدفش از چنین عنوانی به هیچ وجه فحش و دشنام نبوده و فقط خواسته به محور نقاشی‌هایش که سگ است، اشاره کند اما به هر روی چنین اسمی در ذهن مخاطبی که اصل موضوع را نداند هنجارشکنی محسوب می‌شود.

البته با نگاهی به آثار این نمایشگاه نمی‌توان منکر هنر او شد و انصافا برخی از تابلوها را هنرمندانه و ظریف نقش کرده است؛ بخصوص که متریال آثار رنگ روغن، آکریلیک و پاستل روی بوم است. اما افسوس که هنرمند هنر خود را که متن محسوب می‌شود با یک چنین نامی به حاشیه برده است.

نکته دیگری هم درباره این نمایشگاه وجود دارد و آن این است که معمولا هنرهای تجسمی هنوز به نسبت سایر هنرها در کشور ما عام نیست و هنری با مخاطبان خاص تلقی می‌شود. اصلا شعار «هر ایرانی یک تابلوی نقاشی» از همین خاص بودن هنرهای تجسمی نشات گرفته است. معمولا هم نمایشگاه‌های هنری در گالری‌هایی برپا می‌شود که در نیمه شمالی پایتخت واقع شده‌اند. بنابراین در نگاه کلی نمی‌توان گفت عموم مردم مخاطب نمایشگاه‌های هنری هستند. با چنین دیدی، اگر هدف هنرمندان از نامگذاری‌های عجیب و غریب جلب مخاطب عام است، عملا تلاشی بیهوده و شکست خورده است. چون مخاطب عام حتی اگر چنین نام‌هایی هم جذبش کند که به نمایشگاه برود و اثر هنری بخرد، یا پولش نمی‌رسد یا دغدغه جمع‌آوری آثاری با موضوع مثلا «سگ» را ندارد. اگر هم هدف تحت تاثیر قرار دادن مخاطبان خاص است، مخاطب خاص خودش می‌داند از یک نمایشگاه هنری چه می‌خواهد و چنین عناوینی تاثیری در جذب یا دفع او ندارد. خوب است هنرمندان ما قدری هوشمندانه‌تر عمل کنند.

سجاد روشنی