اسرارآمیزترین بناهای جهان

فکر کردن درباره این‌که موجودات فضایی شاید روزگاری به ملاقات زمینی‌ها آمده باشند جالب و سرگرم‌کننده است. اما واقعیت این است که هیچ‌گونه شواهدی از این‌که زمانی موجودات فرازمینی درسیاره ما بوده‌اند وجود ندارد.

متوسل شدن به عوامل فرازمینی برای توجیه نحوه ساخت عظیم‌ترین دستاوردهای بشر به معنای نادیده‌گرفتن روش‌های شگفت‌انگیزی است که تمدن‌های ماقبل تاریخ برای ساختن بزرگ‌ترین و اسرارآمیزترین سازه‌های روی زمین به کار برده‌اند.

ساکسی هوآمان

در ناحیه‌ای از کوه‌های آند که متعلق به کشور پرو است، در خارج از شهر کوسکو پایتخت قدیمی اینکاها، قلعه‌ای به نام ساکسی هوآمان قرار دارد. این قلعه از سنگ‌های بسیار بزرگی ساخته شده که بعد از تراشیده شدن، مثل قطعات پازل روی هم جاسازی شده‌اند. برخی معتقدند ساکسی هوآمان ممکن است ساخته یک تمدن باستانی باشد که از موجودات فضایی کمک گرفته‌اند. دیوارهای در هم پیوسته این قلعه که هزار سال قدمت دارد از سنگ‌هایی ساخته شده که هریک بیش از 360 تن وزن دارند. این سنگ‌ها بیش از 32 کیلومتر حمل شده‌ و سپس از زمین بلند شده با دقت فوق‌العاده‌ای در محل خود قرار داده شده‌اند.

این‌که چگونه یک تمدن باستانی چنین کار دشوار مهندسی را به انجام رسانده مساله جالبی است. از قضا اینکاها همان اندازه که در مشاهده آسمان و گاهشماری ماهر بوده‌اند، درساخت خانه‌ها و دژهای مستحکم نیز تبحر داشته‌اند. در واقع ساکسی هوآمان تنها نمونه چنین بناهای پیچیده‌ای نیست؛ دیوارهای مشابهی در سراسر امپراتوری اینکاها وجود دارد؛ ازجمله نمونه‌ای واقع در کوسکو که در آن سنگی با 12ضلع با دقت در دیواری جاسازی شده است.

بتازگی باستان‌شناسان آثار سیستم طناب و اهرمی را کشف کردند که اینکاها برای انتقال سنگ از معادن به شهرها به کار می‌برده‌اند؛ سیستمی که مبتنی بر نبوغ و قدرت بوده، نه معماری فرازمینی‌ها.

جزیره ایستر

معمای موآی‌ها، مجموعه تندیس‌های سنگی غول‌پیکر در جزیره ایستر نیز تا حد زیادی شبیه دیگر آثار باستانی است که تا اینجا عنوان کردیم. چطور ممکن است مردمان قوم راپانوئی‌ بیش از هزار سال پیش این مجسمه‌ها را ساخته باشند؟

نزدیک 900 تندیس انسان که از سنگ تراشیده شده‌، در دامنه‌ آتشفشان‌های خاموش جزیره پراکنده‌ است. مجسمه‌ها به طور متوسط نزدیک چهار متر ارتفاع و 14 تن وزن دارند و به نظر می‌رسد از سنگ آتشفشانی توف که در معدن رانو راراکو یافت می‌شود، تراش داده شده‌ باشند. در این معدن بیش از 400 تندیس در مراحل مختلف ساخت به چشم می‌خورد که در کنارشان، مجسمه‌های کامل شده‌ای قرار دارد که آماده انتقال به محل استقرار موردنظرشان بوده‌اند.

هدف از ساخت موآی‌ها مشخص نیست، اگرچه احتمالا این مجسمه‌ها با اهداف آیینی یا دینی ساخته شده بودند. همچنین دقیقا معلوم نیست چه بر سر راپانوئی‌ها که آنها را ساختند، آمده است. اما قابل قبول‌ترین نظریه آن است که تمدن آنها قربانی یک فاجعه زیست‌محیطی شده است که البته اگر از دانش سرشار موجودات فرازمینی استفاده می‌کردند، احتمالا قابل پیشگیری می‌‌بود!

اهرام مصر

معروف‌ترین اهرام مصر، خارج از شهر قاهره در جیزه از بیابان سر بر آورده‌اند. اهرام جیزه که بیش از 4500 سال پیش ساخته شده‌اند، آرامگاه‌های عظیمی هستند که ملکه‌ها و فراعنه مصر در آنها دفن شده‌اند.

اما مصریان چگونه این بناها را ساختند؟ هرم بزرگ جیزه از میلیون‌ها سنگ ساخته شده که به دقت شکسته شده و هریک دست‌کم دو تن وزن دارند. ساختن هرمی به بزرگی خوفو حتی با جرثقیل و دیگر تجهیزات ساختمان‌سازی امروزه نیز چالش بزرگی به شمار می‌رود. از سوی دیگر مساله ارتباط اهرام با مسائل نجومی مطرح است؛ گفته شده مکان اهرام ثلاثه متناظر با موقعیت ستارگان کمربند صورت فلکی جبار است. علاوه بر این، یکی از استدلال‌های طرفداران نظریه موجودات فضایی آن است که این سه هرم به مراتب سالم‌تر از نمونه‌هایی باقی مانده‌ که قرن‌ها بعد از آنها ساخته شده بودند (البته برای پذیرش این استدلال باید تلاش فراوانی که برای حفاظت از اهرام ثلاثه در چند قرن اخیر صورت گرفته را نادیده بگیریم).

آیا اهرام مصر ساخته دست موجودات فرازمینی است؟ این طور به نظر نمی‌رسد. درست است که دانشمندان مطمئن نیستند مصریان باستان چگونه اهرام را ساختند و بویژه این که چگونه بسرعت موفق به انجام این کار شدند، اما شواهد فراوانی وجود دارد که نشان می‌دهد این بناها حاصل تلاش هزاران انسان زمینی بوده‌ است.

خطوط نازکا

در صحرای پرو واقع در فلات مرتفع و خشکی در 320 کیلومتری جنوب‌شرق شهر لیما، بیش از 800 خط سفید مستقیم و دراز کشیده شده است که در ظاهر بدون نظم و هدف خاصی به نظر می‌رسند. بین این خطوط، 300 شکل هندسی و 70 شکل حیوان به چشم می‌خورد؛ ازجمله عنکبوت، میمون و مرغ مگس‌خوار. درازترین خطوط به صورت مستقیم کیلومترها امتداد دارد. بزرگ‌ترین شکل‌ها حدود 360 متر پهنا دارند و از ارتفاع زیاد از سطح زمین به خوبی مشاهده می‌شوند. دانشمندان عقیده دارند طرح‌های نازکا تا 2000 سال قدمت دارند و به خاطر سن، ابعاد، قابل رویت بودن از بالا و ماهیت پررمز‌ و‌ رازشان، معمولا آنها را یکی از بهترین مثال‌ها برای آثار فرازمینی‌ها می‌دانند. در غیر این ‌صورت چگونه ممکن است تمدنی باستانی بدون توانایی پرواز قادر به ایجاد چنین طرح‌های عظیمی باشد؟ و چرا؟

از قضا فهمیدن چگونگی این مساله نسبتا آسان است. برای ایجاد این طرح‌های اسرارآمیز که ژئوگلیف نام دارند، لایه سنگی بالاتر که ظاهر زنگ‌زده‌ای دارد برداشته و زمین سفید زیرین که روشن‌تر است نمایان می‌شود، اما فهمیدن علت ایجاد آنها کمی دشوارتر است. این طرح‌ها که نخستین بار در اوایل دهه 1900 میلادی (حدود دهه 1280 شمسی) مورد بررسی قرار گرفتند، در ابتدا مرتبط با صور فلکی یا نقاط انقلاب تابستانی و زمستانی در دنیای نجوم تصور می‌شدند، اما تحقیقات جدید حاکی از آن است که خطوط نازکا نقاط مخصوص پرستش و به جای آوردن آیین‌های دینی مرتبط با آب و حاصلخیزی را نشان می‌داده‌اند. این نقش‌ها علاوه بر آسمان، از تپه‌های اطراف نیز قابل رویت است.

استون هنج

در 13 کیلومتری شهر سالزبری در انگلستان، دایره‌ای بسیار بزرگ متشکل از تعدادی سنگ واقع است که بعضی از آنها تا 50 تن وزن دارند. این بنای تاریخی دوران نوسنگی استون هنج نام دارد و نویسنده سوئیسی اریک فون دانیکن آن را مدلی از منظومه شمسی قلمداد کرد که محل فرود سفینه بیگانگان فضایی نیز بوده است. در غیر این صورت چگونه ممکن است این سنگ‌های عظیم به مکانی صدها کیلومتر دورتر از معدنشان منتقل شده باشند؟

هیچ کس بدرستی نمی‌داند راز معمای استون هنج چیست، اما مانند سایر اماکن نام ‌برده شده در اینجا موجودات فضایی توجیه درستی برای آن به شمار نمی‌روند. دانشمندان ثابت کرده‌اند ساخت چنین بنایی با استفاده از فناوری 5000 سال پیش، یعنی زمانی که نخستین سازه‌های آن مکان ساخته شدند امکان‌پذیر بوده است.

به نظر می‌رسد نحوه چیدن سنگ‌ها مرتبط با نقاط انقلاب تابستانی و زمستانی در آسمان و ماه‌گرفتگی‌ها و خورشیدگرفتگی‌ها بوده است. این موضوع نشان می‌دهد اگرچه سازندگان استون هنج از آسمان نیامده بودند، دست‌کم نیم‌نگاهی به آسمان داشته‌اند.

تئوتی اوآکان

تئوتی اوآکان به معنی «شهر خدایان»، شهر باستانی بزرگی در مکزیک است که به خاطر ارتباط طراحی آن با پدیده‌های نجومی و نیز معابد هرمی شکلش شهرت دارد. این شهر بیش از 2000 سال پیش ساخته شده و می‌توانسته بیشتر از صد هزار نفر را در خود جای دهد. شواهد و بقایایی از نقوش دیواری، ابزارآلات، سامانه حمل و نقل و عملیات زراعی پیشرفته در این شهر پیدا شده است که در کنار قدمت و ابعاد آن باعث ‌شده ساخت آن فراتر از توان انسان‌ها به نظر برسد، اما به‌عقیده دانشمندان اقوام مختلفی ازجمله قوم مایا، زاپوتک و میکستک (میشتک) آن را ساخته‌اند.

معروف‌ترین ساختمان تئوتی اوآکان، هرم عظیمی به نام هرم آفتاب است که یکی از بزرگ‌ترین بناهای مشابه خود در نیمکره غربی به شمار می‌رود. تصور می‌شود سمت‌گیری غیرمعمول این هرم مرتبط با چرخه‌های گاهشماری باشد.

چهره روی مریخ

اگر پروژه‌هایی مانند آنچه شرکت اسپیس‌ایکس برای سفر به مریخ مطرح کرده عملی شود، انسان‌ها در همین قرن قادر به مشاهده چهره مریخی از نزدیک خواهند بود. این چهره که در سال 1355/ 1976 توسط مدارگرد وایکینگ 1 مشاهده شد، تقریبا سه کیلومتر طول دارد و در ناحیه‌ای به نام سیدونیا در مریخ واقع است که دشت‌های صاف شمال این سیاره را از سطح پر از دهانه‌های برخوردی در جنوب جدا می‌کند. در همان زمان دانشمندان چهره را نتیجه بازی سایه‌ها دانسته و موضوع را مختومه فرض کردند، اما در طول سال‌ها این عارضه به یکی از مثال‌های مورد علاقه کسانی تبدیل شده که فکرمی‌کنند فضایی‌ها در منظومه شمسی سازه‌هایی بنا کرده‌اند.

در سال 1380/ 2001، مدارگرد ناسا به نام نقشه‌بردار سراسر مریخ با دوربینی بسیار دقیق‌تر نگاهی دوباره به این عارضه انداخت و چهره‌ای مشاهده نکرد. از قضا آنچه چهره به نظر می‌رسیده، یکی از تپه‌های‌های قدیمی و پیش پا افتاده مریخ بوده است.

با این حال این موضوع چیزی از جذابیت سفر به مریخ کم نمی‌کند.

کیارا عباس‌زاده اقدم

جام‌جم

منبع: National Geographic