کاش قدر همپا را بدانیم

اقدام انسان‌دوستانه‌ای که شاید برای اولین بار نگاه‌ها را از فرد بیمار به فرد یا افرادی که کنار او رنج بیماری را تحمل می‌کنند، منعطف کرده است. به‌عنوان یک متخصص که سال‌هاست در بیمارستان‌های مختلف با بیماران مبتلا به سرطان سروکار داشته‌ام همیشه قدرت حضور همپاها را در طول درمان سرطان دیده و حس کرده‌ام. این حضور از لحظه‌های اول تشخیص بیماری، لحظه‌های سخت دادن خبر ابتلای بیمار به سرطان شروع می‌شود. خیلی وقت‌ها خانواده‌ها تا مدت‌ها خودشان مخفیانه رنج آگاهی از بیماری را تحمل می‌کنند‌. خیلی وقت‌ها حتی به خود بیمار از بیماری‌اش چیزی نمی‌گویند و بیمار تا به مراحل پیشرفته‌تر نمی‌رسد نسبت به بیماری‌اش آگاه نمی‌شود. براساس همین تجربه ارتباط‌های رودررو با بیماران مختلف و خانواده‌هایشان معتقدم وقتی یکی از اعضای خانواده به سرطان مبتلا می‌شود حداقل یک عضو از این خانواده خودش را وقف این بیمار می‌کند. اگر بیمار سن پایین‌تری داشته باشد مثلا کودک باشد، پدر و مادر هردو درگیر شده و به نوعی همه اعضای خانواده با این بیماری مواجه می‌شوند. خانواده‌هایی که گاهی در شرایط سخت روحی قرار می‌گیرند. خیلی‌ها خودشان را مقصر می‌دانند، خیلی‌ها به دنبال یافتن دلیل بیماری هستند و حتی همدیگر را متهم می‌کنند؛ اما این دلیل نمی‌شود از همراهی بیمارشان دست بردارند. ساعت‌ها پشت در اتاق عمل می‌نشینند و روزهای زیادی کنار تخت بیمار در بیمارستان حضور دارند و به نوعی همراه با بیمار درمانی سخت را دنبال می‌کنند. متاسفانه همپاها خیلی وقت‌ها دیده نمی‌شوند. کسی به وضعیت روحی و روانی آنها توجه نمی‌کند. این درحالی است که وضعیت روحی و روانی آنها تاثیر مستقیمی بر وضعیت روحی بیمار دارد. همراه‌های زیادی هستند که واقعا خودشان را فراموش می‌کنند. حتی بارها دیده ام پدرو مادری را که به‌خاطر یک فرزند مبتلا به سرطان و زمانی که برای رسیدگی به او می‌گذارند بقیه فرزندانشان را فراموش می‌کنند. در حقیقت شاید آسیب‌های جسمی سرطان فقط یک نفر در یک خانواده را درگیر کند، اما آسیب‌های روانی‌اش همه اعضای خانواده را دربرمی‌گیرد و همین‌جاست که لزوم وجود مراکز مشاوره قوی که تمام اعضای این خانواده‌ها را در طول دوره درمان و حتی روزهای بعد از آن همراهی کند، در نظام درمانی ما دیده می‌شود. متاسفانه نه‌تنها نتوانسته‌ایم در جبران هزینه‌های سرسام‌آور درمان به این بیماران و خانواده‌هایشان کمک کنیم، که حتی از کوچک‌ترین کمک یعنی معنوی و همراهی روحی و روانی هم دریغ کرده‌ایم. باز هم توجه همه را به این نکته جلب می‌کنم که فرد همراه به مراتب شرایط سخت‌تری را نسبت به فرد بیمار تحمل می‌کند؛ چراکه باید همیشه سرپا بایستد، نا امید نشود و با روحیه تمام بیمارش را حمایت کند.

دکتر حسین عبدخدابنده ‌

فوق‌تخصص خون و سرطان (انکولوژی)