پریدن از ارتفاع کم

درست است آنها را می‌بینیم، سال‌ها کنارشان زندگی می‌کنیم، اطلاعات زیادی از تاریخچه بودنشان داریم و با خود قرارداد بسته‌ایم و همه پذیرفته‌اند که آنها را خوب می‌شناسیم، اما واقعیت این است که این شناخت آن‌قدرها دقیق و درست نیست، چون پیچیده در غبار همان نیازها و عواطف است و برای همین با واقعیت فاصله دارد.

زندگی ما این‌گونه است، با عواطف و خواست زندگی کردن سازگار و بدون هیچ دغدغه‌ای ساخته می‌شود، اما روزی که از خواهش‌ها گسسته شویم و بدون فیلتر عواطف به آدم‌ها نگاه کنیم، آنگاه شاید تصویری که داریم بشدت متفاوت باشد؛ متفاوت با ذهنیت ساختگی و بسیار شبیه‌تر به واقعیت. نمی‌دانم در این واقع‌گرایی بی‌رحم که بدون ارفاق و ترحم به آدم‌ها نگاه می‌کند و بدون رودربایستی و آرایش کلام واقعیتشان را به آنها می‌گوید، فضیلتی هست یا نه. نمی‌دانم با چنین رویکردی دنیا غیرقابل‌تحمل‌تر از این می‌شود یا سردرگمی انسان‌ها میان تصورات مشکوکشان از هم کمتر می‌شود، اما برای تجربه یا دیدن تصویری از آن خوب است که به فیلم «پریدن از ارتفاع کم» ساخته حامد رجبی نگاه کنیم.

فیلم داستان زنی افسرده به نام نهال (نگار جواهریان) است که شروع به مقابله با ذهنیت آرایش شده آدم‌ها برای نمایش واقعیت می‌کند، این از نتایج افسردگی او و رخداد هولناک مرگ جنین در شکمش است.

نهال بی‌پرده می‌گوید و بدون ملاحظه انجام می‌دهد. او گویی با افسردگی خود موظف است آدم‌ها را در موقعیت‌هایی قرار دهد که انتظارش را ندارند و آنچه را پنهان شده است، حتی اگر شده برای لحظه‌ای آشکار کند. فیلم در گروه سینمایی هنر و تجربه به نمایش درآمده و پیشتر در جشنواره برلین برنده جایزه انجمن بین‌المللی سینمایی شده است.

دیدن این فیلم با ریتم نرم و فضاسازی خوب و شخصیت مرکزی جذاب و درگیرکننده‌اش تجربه جالبی است. پریدن از ارتفاع کم تصویری متفاوت از هر دو بازیگر اصلی خود یعنی نگار جواهریان و رامبد جوان ارائه می‌کند؛ تصویر متفاوتی که خاصه در مورد نگار جواهریان بعد از بازی‌های کلیشه‌ای سال‌های اخیر یک تنوع اساسی است. همان‌طور که خود اثر در ساختار و شخصیت‌پردازی و تجربه دیدن افسردگی، زندگی خانواده مدرن ایرانی و ارتباطات انسانی و وابستگی‌ها تصویری متفاوت و تامل‌برانگیز است.

چمدان (ضمیمه آخر هفته روزنامه جام جم)