سفر در میان چریک‌های ونزوئلا

رفتن و رسیدن به این شبه‌نظامیان به مراتب سخت‌تر از گذراندن وقت با آنها بود. برای رسیدن به جنگل‌های ونزوئلا باید راهی طولانی و سخت را طی می‌کردیم. سال 1966 بود و در آن روزها جوان و از لحاظ بدنی کاملا آماده بودم. شبه‌نظامیان نسبت به این موضوع و همچنین گرایش‌های سیاسی‌ام اطلاع داشتند. من به مدت یک هفته، در میان صد نفر از این کماندوها بودم و سه دوربین به همراه لنزهای متعدد را حمل می‌کردم. من بسختی می‌توانستم استراحت کنم، اما آنها کاملا با شرایط سازگار بودند و حتی می‌توانستند براحتی روی درخت‌ها بخوابند. مسیر بسیار دشوار بود؛ در جنگلی انبوه که باران بشدت می‌بارید و باتلاق‌های فراوانی در اطراف وجود داشت. در کنار اینها باید به مارها و پشه‌های متعدد نیز اشاره کرد. راه رفتن روی زمین بسیار سخت بود، اما به نظر می‌رسید آنها به این شرایط عادت کرده‌اند. هیچ‌گاه نفهمیدم اسم آنها چیست، اما متوجه شدم که چگونه زندگی می‌کنند. در یک لحظه ارتش ما را شناسایی کرد، اما گروه کوچکی از چریک‌ها من را اسکورت کرده و به محلی امن رساندند. در آخرین روزی که آنجا بودم هوا کمی بهتر شد و توانستم دوربین‌ها را بیرون بیاورم. در حالی که استراحت می‌کردیم، نور خورشید به زیبایی از میان درختان عبور می‌کرد و توانستم چند عکس بگیرم. من نمی‌دانستم چنین عکس زیبایی گرفته‌ام، اما بخوبی متوجه بودم که در حال تماشای یک اتفاق تاریخی هستم و زندگی انقلابی‌های چپگرا را به تصویر می‌کشم. وقتی بازگشتم و به عکس‌ها نگاه کردم، بسیار احساسی شدم. عکس‌ها من را شگفت‌زده کرد، گویا این پنج روح در مقابل من ایستاده‌اند.

درباره عکاس

متولد: سال 1934 در کلمبیا

بیشترین تاثیرپذیری از: عکاسان آمریکایی که قحطی بزرگ را به تصویر کشیدند و همچنین سینمای نئورئالیست ایتالیا

فراز: در انجام هر کاری، احساس و اراده قوی داشته باشید.

فرود: تمایل برخی عکاسان برای انتشار تصاویر مربوط به فقر

چمدان (ضمیمه آخر هفته روزنامه جام جم)