تیراندازی که می‌خواهد افتخار فرزندش باشد

البته در گوانگجو اتفاقات مثبتی در تیراندازی کشورمان شاهد بودیم، بخصوص در بخش زنان. اکنون چهار سال از آن بازی‌ها گذشته و تیم ایران خود را برای حضور در اینچئون آماده می‌کند. مسابقات جهانی اسپانیا محک خوبی برای تیراندازان کشورمان بود تا خود را در یک آوردگاه بزرگ بسنجد. در بین ملی‌پوشان ایران شاید الهه احمدی ورزشکاری خاص باشد. او در المپیک لندن خود را تا رده ششم بالا کشید و تا یک قدمی مدال هم پیش رفت؛ اتفاقی تاریخی برای تیراندازی ایران. بعد از این رقابت‌ها احمدی به یکباره از صحنه کنار رفت. یک سال استراحت کرد و حالا چند ماهی است که با نگرشی تازه به اردوی تیم ملی بازگشته است. او حالا نه یک ملی‌پوش است که یک مادر هم به حساب می‌آید. این شرایطی تازه برای یک ملی‌پوش حاضر در کاروان ایران خواهد بود. شاید هم معدود ملی‌پوش مادر در بازی‌ها! آیا احمدی می‌تواند با شرایطی که دارد افتخارات گذشته را تکرار کند؟

خودش در این باره به ما می‌گوید: این بار برای کسب طلا به بازی‌های آسیایی می‌روم. به کمتر از طلا قانع نیستم. ما در دوره قبل جایگاه خوبی داشتیم. یک نقره در بخش تیمی تفنگ بادی گرفتیم و یک برنز هم داشتیم. رقابت خیلی سخت شده ولی ما باید برای طلا بجنگیم. کره هست. مغولستان هم آمده و کار را واقعا دشوار کرده‌اند. او یک سال از اردوها دور بود و تمرینی نداشت.

این موضوع تردید‌ها را بیشتر می‌کند. احمدی در این باره چه پاسخی دارد: «این یک سال برای من خیلی سخت بود. ولی چاره نداشتم. من افت کرده بودم. در اوج بودم که در المپیک ششم شدم ولی بعد از آن به دلیل مسائل خانوادگی و به دنیا آمدن پسرم یک سال بیرون نشستم. حتی تمرین هم نداشتم. این آسان نیست. وقتی برگشتم مشکلات دیگری داشتیم. فشنگ نبود ولی من به مربی‌ام گفتم می‌رسم. خیلی تمرین کردم. با وجود تمام سختی‌ها، انگیزه‌های زیادی داشتم و تمریناتم را پی گرفتم. پسرم را پیش مادرم می‌گذاشتم و می‌رفتم تمرین. بین تمرین دوباره پیش بچه برمی‌گشتم و دوباره می‌آمدم تمرین.»

شرایطی که این بانوی رشته تیراندازی از آن یاد می‌کند برای خیلی‌ها ممکن است شیرین و خواندنی باشد. او از شب بیداری‌های مادر می‌گوید و تمرین روزانه: «آنها که حرفه‌ای ورزش می‌کنند می‌دانند که چقدر استراحت شب قبل از مسابقه مهم است و چقدر روی تمرکز ورزشکار تاثیر دارد. من خیلی وقت‌ها باید به خاطر بچه شب تا صبح بیدار می‌ماندم و روز به تمرین می‌رفتم ولی با همین شکل دو مسابقه را در این مدت پشت سر گذاشتم. انگیزه‌هایم بیشتر از قبل شده است. پسرم قرار است بزرگ بشود و یک روز به مادرش افتخار کند. برای همین است که با انگیزه‌های دوچندان در تمرینات شرکت می‌کنم. من می‌دانم که حریفان آسیایی قوی‌تر شده‌اند، ولی خودم هم فقط به مدال طلا فکر می‌کنم. موضوع دیگری که شاید روی کیفیت کار تیم ملی ایران در این دوره از بازی‌ها تاثیر بگذارد کمبود فشنگ‌ بوده است.»

تحریم‌های سیاسی که علیه ایران در این سال‌ها اعمال شده است شاید بیش از هر رشته‌ای تیراندازی را تحت تاثیر قرار داده بود چرا که ورود فشنگ را دشوار کرد و ورزشکاران به اجبار با فشنگ‌های نامرغوب تمرین کردند. حتی بارها این خبر منتشر شد که تیراندازان فشنگی هم برای تمرین ندارند.

الهه احمدی در این باره می‌گوید: خودمان که نمی‌توانستیم فشنگ خریداری کنیم. فدراسیون هم مشکلاتی داشت. البته فهمیدیم که مشکل اصلی تحریم‌ها نبود. می‌توانستیم تحریم‌ها را راحت دور بزنیم. موضوع این بود که در داخل کشور ما مشکلاتی برای وارد کردن فشنگ داشتیم. به هرحال حریفان ما چنین شرایطی نداشتند و تمرین کردند و ما هم با این شرایط به جنگ آنها می‌رویم. ما در بخش آقایان البته شرایط بهتری پیدا کرده‌ایم و فکر می‌کنم در بازی‌های آسیایی بتوانیم نمایندگان شایسته‌ای برای ایران باشیم. من هم تمام تلاشم این است که بهترین اتفاق ممکن را برای کاروان ایران رقم بزنم؛ آن هم با کسب خوش رنگ‌ترین مدال بازی‌های آسیایی.

علی رضایی / جام‌جم