نسخه آلمانی برای قهرمانی

یکی از انتقاداتی که در سال‌های اخیر به لو وارد است، تغییر نکردن استراتژی تیمش برای مقابله با حریفان است اما اگر این‌بار در برابر آرژانتین چنین فکری در سر داشته باشد، واقعا سخت می‌توان به ترکیب تیم برنده دست زد. کنار گذاشتن بازیکنی از ترکیب اصلی تیم یا تغییر شکل و شیوه بازی، از جانب یوگی لو اگر در بازی فینال نتیجه ندهد، بی‌شک خنده‌دار تلقی خواهد شد. سرمربی ژرمن‌ها با تمام محاسنش، اما کمتر رغبتی برای گوش دادن به نظر رسانه‌ها و مردم دارد. خیلی‌ها هنگامی که خود را به آب و آتش می‌زدند که به او بقبولانند بازگشت فیلیپ لام به سمت راست خط دفاعی، بهترین راهکار است، او ککش هم نگزید.

اما این تیم در برابر آرژانتین تجربه متفاوتی خواهد داشت؛ بازی مقابل آرژانتینی که از لحاظ رویکرد بازی و حالات روانی متفاوت با برزیل خواهد بود. بی‌تردید این تیم مانند برزیل، از هم گسیخته نیست. خط میانی آنها مانند برزیل آن‌قدر باز نخواهد بود. خط دفاعی این تیم نیز بسان مجموعه اسکولاری بی‌نظم نیست. از لحاظ روحی و روانی نیز هیچ شباهتی با مجموعه عصبی و هیستریک برزیل ندارد.

قبل از شروع جام‌جهانی چنین نظریه‌ای که خط دفاعی آلبی سلسته ضعیف خواهد بود جریان داشت اما وقتی مربی این تیم کسی مثل الخاندرو سابیاست، این نظریه درست به نظر نمی‌رسد. زمانی که او سرمربی استودیانتس بود، نشان داد علاقه خاصی به فشرده کردن بازیکنانش در زمین و کنترل بازی از یک خط دفاعی محکم و رسوخ‌ناپذیر ندارد.

این‌که به خاطر مصدومیت سه مهاجم اصلی آرژانتین بود که سابیا در دیدار اول تیمش در این جام تاکتیکش را به 2-3-5 تغییر داد یا این‌که واقعا یک انتخاب تاکتیکی از قبل تعیین شده بود، نکته‌ای است که نمی‌توانیم با قطعیت در خصوص آن نظر دهیم اما چیزی که می‌توانیم به آن اشاره کنیم این است که با مصدومیت سرخیو آگوئه رو و سپس آنخل دی ماریا، سابیا به​اجبار تغییر شیوه داد یعنی غریزه مربیگری‌اش با «حوادث» تلفیق شد. نتیجه آن بود که مجموعه‌ای دیدیم که فوق‌العاده محکم، استوار و فشرده بازی می‌کند. با حضور خاویر ماسکرانو در جلوی مدافعان این تیم، نتیجه آن شد که اکنون می‌بینیم؛ تیمی که در دیدارهای حذفی گلی دریافت نکرده است.

پیروزی ژرمن‌ها مقابل برزیل، ما را به یاد نمایش‌های درخشان این تیم در جام‌جهانی گذشته انداخت. چهار بازیکن این تیم در فاز هجومی، در حملات آنی فوق‌العاده بودند. یکباره و بدون اتلاف زمان، با یافتن فضا روزنه‌های دفاعی برزیل را پیدا و با تمام وجود حمله می‌کردند. نقطه ضعف این تیم در جام‌جهانی آفریقا این بود که وقتی بازی را در اختیار می‌گرفتند و مالکیت بازی از آن آنها بود، دچار مشکل می‌شدند. لوف در چهار سال اخیر سعی کرد این تیم را به یک مجموعه «کنشگرا» تبدیل کند اما با مشاهده بازی‌های این تیم در مرحله انتخابی درک می‌کنیم که هرگاه آنها بازی کنشگرا و مالکانه‌ای ارائه دادند، در خط دفاعی شکننده عمل می‌کردند.

در دیدارهای ابتدایی این تیم در این جام نیز این نقص دیده شد. در برابر الجزایر و غنا آنها در فضای پشت هافبک خود، شکاف‌هایی داشتند اما در برابر فرانسه، دیدیم که وقتی زوج سامی خدیرا و باستیان شوان اشتایگر در خط میانی شکل گرفت، این تیم در این خط، قدرتمند و محکم نشان می‌داد.

مشکل احتمالی این تیم در خط میانی مقابل آرژانتین، البته لیونل مسی خواهد بود. او همیشه مسی است. گاهی به نظر می‌رسد روز آرام او باشد، اما فقط یک ثانیه برای جریمه کردن تیم حریف نیاز دارد. او یک باج‌گیر و شکنجه‌گر مینیمالیست است؛ یک نابغه کم شور حیرت‌انگیز. او صبر می‌کند تا شما دچار اشتباه شوید. سپس در کسری از ثانیه شما را جریمه می‌کند.

ایران در برابر این تیم 90 دقیقه فوق‌العاده دفاع کرد، اما در آخرین دقیقه بازی وقتی 11 بازیکن ایران در زمین خودی دفاع می‌کردند، رضا قوچان‌نژاد به مسی اجازه داد او توپ را روی پای چپ بیاورد و با شوتی دقیق دروازه حریف را باز کند. سوئیس، با اختصاص دادن دو هافبک دفاعی برای مهار مسی، تا قبل از دقیقه 117 بخوبی او را کنترل کرد اما وقتی بازیکن آرژانتین اوت پرتاب کرد، توپ را در سمت راست به مسی سپرد. او نیز در کمترین زمان با عبور از مدافعان مقابل و نفوذ به داخل محوطه سوئیس و با یک زمان‌سنجی عالی، پاس فوق‌العاده‌ای برای دی ماریا ساخت و او نیز گل برتری آلبی سلسته را به ثمر رساند.

هلند برای مهار او تغییر شکل داد. نایجل دی یانگ و بعدا یوردی کلاسیه آنچنان درعقب استقرار داشتند که بیشتر به یک یارگیر تبدیل شده بودند. این درحالی بود که جورجینیو وینالدوم و وسلی اسنایدر نسبت به دو بازی گذشته هلند، در خط میانی عقب‌تر بازی می‌کردند. جوری که در میانه میدان یک مثلث ایجاد کرده بودند که دو بازیکن با مهار مسی بازیسازی او را بی‌اثر کنند. این در شرایطی بود که ران فلار مدافع میانی این تیم نیز در طول بازی به جلو می‌آمد تا در خط میانی به نایجل دی یانگ در کارهای دفاعی کمک کند. این ترفند سبب شد مسی همواره یک بازیکن هلند را در کنار خود و سه بازیکن دیگر را اطراف خود ببیند. با این کار، خطر مسی خنثی شد اما دیدیم که در وقت اضافه، فقط در یک لحظه غفلت او با ارسالی دقیق ماکسی رودریگس را در موقعیت گلزنی قرار داد.

این خطر در تیم مقابل نیز وجود داشت. آرژانتین کاملا می‌دانست که آرین روبن برای خط دفاعی کند این تیم تا چه اندازه خطرناک است. جدا از ضربه لحظات انتهایی بازی که با تکل عالی خاویر ماسکرانو خنثی شد، روبن چندان برای مجموعه سابیا دردسر ساز نشد. دلیلش این بود که وسلی اسنایدر ـ که در مورد استقرارش صحبت شد ـ عقب‌تر از جایی که باید حضور داشته باشد قرار داشت. این موجب شد روبن از طرف اسنایدر بخوبی تغذیه نشود.

اما مسی، حتی وقتی در یک‌سوم دفاعی حریف صاحب موقعیت نمی‌شود در یک‌سوم میانی زمین می‌تواند دردسر‌ساز باشد. این خطر می‌تواند متوجه آلمان نیز باشد. احتمال این‌که خدیرا مانند بازی با برزیل، برای شرکت در کارهای هجومی تیمش به فاز هجومی اضافه شود، اندک است. عاملی که نقش زیادی در برد درخشان این تیم مقابل میزبان داشت.

بازی فینال، پیشرفت واقعی ژرمن‌ها را نشان خواهد داد. این‌که آنها مانند دو بازی قبلی خود، ترکیب منطقی از انسجام و بازی شناور را ارائه می‌دهند یا این‌که صبر می‌کنند از اشتباه و ضعف آرژانتین استفاده کنند. آرژانتین عقب بازی خواهد کرد و اجازه می‌دهد آلمان به آنها حمله کند اما اگر ژرمن‌ها بدون احتیاط کافی به سمت دروازه آرژانتین هجوم آورند، مسی در کمترین زمان، آنها را جریمه خواهد کرد.

جاناتان ویلسون ‌‌‌/‌‌‌ نویسنده کتاب هرم وارونه