در گفتگو با جامجم آنلاین مطرح شد
یادداشت
کارت قرمز مردم به فیفا
جام جهانی 2014 برزیل به نیمه راه نزدیک می‌شود و اعتراض مردم برزیل همچنان ادامه دارد. مردم خواسته‌های خود را تغییر نداده‌اند و همچنان بر داشتن بهداشت، رفاه اجتماعی حداقلی، جاده و بزرگراه استاندارد، آب و برق و گاز برای همه، آموزش و پرورش عادلانه و سرانه استاندارد ورزش شهروندی تاکید دارند، اما این دولت برزیل است که گویا تغییر کرده و شیوه برخورد پلیس برزیل با مردم مدام عوض می‌شود و بسیار نگران‌کننده است.
پای صحبت مردم اگر بنشینی، ابعاد تازه و عجیبی از ظلم به آنها مشخص می‌شود. مانائوس یکی از محله‌ها و مناطق زیر ذره‌بین خبرنگاران بوده و مساله این است که شبیه این مناطق محروم در برزیل کم نیست. یکی از ساکنان این محله ـ که در همسایگی استادیوم میزبان جام جهانی جایی شبیه یک منزل مسکونی دارد ـ از خبرنگاران می‌خواهد هنگام قدم زدن در کوچه‌های باریک و ساکت این محلات مراقب همه چیز باشند، او به دوربین فیلمبرداری و پاسپورت خبرنگاران اسپانیایی اشاره می‌کند و با لبخندی تلخ می‌گوید: برای داشتن پاسپورت اسپانیایی شما اینجا هر اتفاقی ممکن است رخ دهد.
در چنین شرایطی این سوال مطرح می شود که جام جهانی برای مردم برزیل چه خروجی یا محصولی داشته است؟
در بخش فرهنگی نیز مردم ناکام بوده‌اند و به هیچ یک از اهداف فرهنگی خود نرسیده‌اند، دولت برزیل مجوز انتشار اخبار مربوط به انحلال و چند کمپین مبارزه با زبان پرتغالی را صادر نمی‌کند و رسانه‌های داخلی برزیل در صورت انتشار این اخبار مجرم شناخته خواهند شد، اما گردشگران و خبرنگاران مستقل اروپایی و آسیایی خط قرمز دولت برزیل را چندان مهم نمی‌دانند. نکته قابل تامل در این فرآیند آن است که پیام کمپین‌های مبارزه با زبان پرتغالی مخاطب میلیونی ندارد و مردم برزیل استقبال چندانی از آن تحرکات فرهنگی ـ سیاسی در کشورشان نکرده‌اند. در شرایطی که اعتراض مردم برزیل بر ستون‌های فقر، نداشتن بهداشت، نداشتن آموزش و پرورش و کمبود امکانات رفاهی است، دم زدن از مشکلات فرهنگی آن هم در حد مبارزه با زبان رسمی یک کشور نباید چندان موفق عمل کند.
در برخی مناطق کوریتیبا مردم و کارگران بخش دفع زباله دست از وظایف شهری شسته و زباله‌ها را در میانه کوچه‌ها و خیابان‌ها رها کرده‌اند. از چند ماه پیش نیز زمزمه کمک گرفتن از ناتو بین مقامات پارلمانی و حکومتی برزیل می‌گشت، اما ارتش برزیل این اتفاق را در شان خود نمی‌دید و اکنون این نیاز در خاک کشور برزیل احساس می‌شود.
مردم روی پلاکاردهای دستنوشته خود به این موضوعات اشاره کرده‌اند: جام برای که؟/ بهداشت نداریم، توپ فوتبال هدیه می‌دهید؟/ به دنیا دروغ نگویید، برزیل فقط سواحل زیبا نیست/ فیفا برگرد به خانه‌ات!
اصناف مختلف نیز تهدید به اعتصاب را آغاز کرده‌اند و بیم آن می‌رود چند فرودگاه بزرگ در برزیل که این روزها ترافیک عجیب و کم سابقه‌ای دارند، مترو و اتوبوسرانی با این کار ضربه سنگینی به دولت وارد کنند.
قرار بر این بوده که دولت برآمده از حزب کار برزیل سال 2014 با حمایت مطلق از تولید داخلی و نگاه تخصصی به بخش مالیات، انبوهی از مشکلات عموم مردم را حل کند، اما کدام حمایت و اصولا کدام تولید داخلی؟
در سراسر جهان، میزبانی از یک تورنمنت بزرگ باعث خوشحالی مردم آن منطقه می‌شود، چراکه اطمینان دارند حکام و سیاستمداران کشورشان از این فرصت بین‌المللی برای پیشرفت مردم استفاده مناسب خواهند کرد، مثال‌های بسیار خوب در این باره کشورهای ژاپن و آمریکا هستند. دولت برزیل به بهانه جام جهانی امیدوار بود اشتغالزایی تاریخی داشته باشد، اما وقتی نزدیک به 85 درصد از کارگران تاسیسات ورزشی، استادیوم‌ها، جاده‌ها، برج‌ها و حمل و نقل مهاجران هندی، بنگلادشی، پاکستانی و سنگالی هستند، چه سهمی از اشتغال زایی به جوانان برزیلی خواهد رسید؟
دنی ایداگلو / روزنامه نگار برزیلی
تازه ها
پیشنهاد سردبیر
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
پیامد‌های سکوت کشورهای منطقه در برابر جنایات رژیم صهیونیستی
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
نقشه‌هایی که نقش بر آب شد
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
اقتدار ایران در جنگ و صلح | پشتیبانی ویژه میدان از دیپلماسی
گفت و گو
صادق ورمزیار در گفتوگو با جامجم مطرح کرد
این نبرد نابرابر است
روح الامینی در گفتوگوی تفصیلی با «جامجم»:
وفاق بر ساختار را قبول نداریم
در گفتگو با جامجم آنلاین مطرح شد
۳ بعد مهم سفر رئیسجمهور به روسیه
