عاشیق‌ها کجایند؟

علاوه بر آن گروه «ژیوار» به سرپرستی ژیوار شیخ‌الاسلامی و «رستاک» به سرپرستی سیامک سپهری به اجرای موسیقی نواحی می‌پردازند... بگذریم از این که تنها زنان می‌توانند مخاطب «ژیوار» باشند و «رستاک» هم، یک گروه شهری است که از ظرفیت‌های موجود در موسیقی محلی بهره می‌برد. موسیقی نواحی ما سرپنجه‌های جادویی غلامحسین سمندری و محمدحسین یگانه و حاج‌قربان سلیمانی است؛ موسیقی لرستان با نوای محزون رضا سقایی درآمیخته؛ ماشاءالله بامری و شیرمحمد اسپندار، تاریخ شفاهی بلوچستان‌اند و فریدون پوررضا و احمد آشورپور، فریادگر خوشی‌ها و ناخوشی‌های سرزمینی هستند که با دریا و باران پیوند خورده است.

بسیاری از این اساتید حالا دیگر نیستند. اما آنان که هستند، چه؟ راستی گروه‌های خارجی می‌آیند چه ببینند؟ چطور می‌توانند با ریشه‌ موسیقی ایرانی و لباس و پوشاک اقوام مختلف آشنا شوند. مگر نه این که جشنواره موسیقی فجر، فرصتی است تا چند گروه خارجی شرکت‌کننده، موسیقی نواحی مختلف ایران را بشناسند؟ پس چرا نه عاشیق‌ها به جشنواره آمده‌اند نه بخشی‌ها؟ کمانچه‌نوازان لرستان کجایند و دف‌نوازان کردستان، کی از گرد راه می‌رسند؟ چرا فرج علیپور، علی‌اکبر مرادی به جشنواره‌ای که قرار است ویترین موسیقی کشور باشد دعوت نشده‌اند؟ عاشیقی‌ها کجایند؟ عاشیقی‌هایی که پیشینه‌شان به روزگار شاه‌اسماعیل صفوی برمی‌گردد. از آن زمان تا به امروز خوانده و نواخته‌اند. حماسه‌خوانان دلسوخته‌ای که نه سازمان میراث فرهنگی حمایتشان می‌کنند نه وزارت ارشاد؛ گویی هیچ مکان و زمانی نیست تا عاشیقی‌ها از حماسه «کوراوغلی» و «طاهرمیزا» بگویند، حتی وقتی موسیقی‌شان به نام کشور آذربایجان ثبت می‌شود.
زهره نیلی/ آسمان