کاری که ناآگاهی با سواد می‌کند

دو سال، اما برای چنین هدف بزرگی کم است؛ نه این که یک زمان پنجساله برای ریشه‌کنی بی‌سوادی اصولا زمان کمی باشد بلکه مشکل از ماست که سال‌ها را به آسانی از دست داده‌ایم و اینچنین در مضیقه افتاده‌ایم. حالا ماییم و حدود چهار میلیون بی‌سواد(شش تا 49 ساله) که هزاران کودک لازم‌التعلیم محروم مانده از تحصیل، دردناک‌ترین بخش این آمارند.

دردناک است چون معاون وزیر آموزش و پرورش می‌گوید اینها کودکانی هستند بیشتر ساکن مناطق مرزی، محروم و توسعه‌نیافته، با والدینی ناآگاه و متعصب که هنوز هم به کودک به چشم نیروی کار خانواده نگاه می‌کنند؛ از آن دست آدم‌ها که سرنوشت دختر را چه درس بخواند و چه نخواند، نشستن پای تشت رخت، کشیدن بچه به کول و خدمت کردن به شوهر می‌دانند.

پسر نیز در فرهنگ آنها گرچه به شوربختی دختر نیست، اما سرنوشت‌او چیزی بهتر از پدرش نخواهد بود؛ یک نیروی کار رایگان که کمک خرج خانواده است و عصای دست پیری والدین، بی‌آن‌که کسی به این فکر کند که باسواد شدن حق اوست.

اما ناآگاهی، تعصبات قومی و تبعیض‌های جنسیتی که فاطمه قربان، معاون وزیر آموزش و پرورش از آن حرف می‌زند، تاکنون فرصت تحصیل را از هزاران کودک ایرانی گرفته است.

حالا دور تا دور مرزهای ما، حتی در دل این سرزمین، آنجا که عشایر از یک ییلاق به قشلاق دیگر می‌روند یا آنها که از شدت فقر در کپرهای چسبیده به سینه کویر زندگی می‌کنند، کودکان بازمانده از تحصیلی دارد که نه حمایت خانواده را دارند و نه پیگیری‌های دولتی را.

خانواده سد راه پیشرفت فرزند است چون گرفتار تعصب و بی‌خبری است؛ پس اگر قرار است بی‌سوادی در کشور ریشه‌کن شود باید خانواده‌های آسیب‌رسان را که خود آسیب‌دیده نیز هستند، حمایت کرد و آموزش داد تا اگر مثلا دردش بی‌پولی و فقر است، راه‌هایی برای تامین معیشت‌ او فراهم شود تا عایدی‌اش آن قدر باشد که دیگر به کودک به چشم، دست چپ و راستش نگاه نکند. اما برای رسیدن به این مقصود، دولت باید پای کار بایستد و از برنامه‌ای که برای توسعه کشور نوشته است به طور عملی حمایت کند.

مریم خباز -‌ گروه جامعه