ساز خاموش داریوش صفوت

گفتن از این‌که این استاد بزرگ موسیقی کی و کجا به دنیا آمد و خانواده‌ای موسیقی دوست داشت، تکرار حرف‌هایی است که این روزها بسیار بیان خواهد شد. در بزرگی او همین بس که او یکی از بهترین شاگردان ابوالحسن صبا بوده و شاگردان موفق و جریان‌سازی تربیت کرده است.

به اعتقاد ابوالحسن مختاباد منتقد موسیقی، صفوت در شکار استعدادهای جوان و رو به رشدی چون علیزاده، مشکاتیان، لطفی، شجریان، کیانی‌نژاد، رضوی سروستانی و ذوالفنون... نهضتی را در موسیقی راه‌اندازی کرد که هنوز هنرمندان موسیقی از شکوه و خیرگی آن دوره با حسرت یاد می‌کنند.

او در رشته حقوق دانشگاه تهران تحصیلاتش را ادامه داده و هنگامی که مرکز مطالعات موسیقی شناسی وابسته به انستیتوی موزیکولوژی در دانشگاه سوربن پاریس تأسیس شد، از سوی وزارت فرهنگ و هنر ایران جهت تدریس موسیقی ایرانی در آن مؤسسه معرفی و اعزام می‌شود. سفر پنج ساله‌اش به پاریس، این موقعیت را برای وی به همراه داشته و او علاوه بر تدریس و تحقیق در زمینه موسیقی دانش خود را در موسیقی غرب تکمیل می‌کند.

صفوت در کنار همکاری با مادام نِلی کارُن و پرفسور ترانوانکه، در این دوران تحصیلات دکتری حقوق بین‌الملل خود را در دانشکده حقوق دانشگاه سوربن به پایان رساند و به موازات آن برای دریافت دکتری موزیکولوژی نیز اقدام کرد ولی قطع شدن حقوق او از سمت وزارت فرهنگ و هنر و فشار خانواده برای بازگشت، او را مجبور می‌کند که تز دکتری موسیقی را نیمه کاره رها کند و با وجود دو پیشنهاد مناسب برای کار، یکی از طرف سازمان جهانی یونسکو و دیگری از طرف مرکز ملی تحقیقات علمی فرانسه (C.N.R.S) به ایران بازگردد.

دکتر صفوت سال 1373 به مرتبه استادی دانشگاه رسید و سال 1376 از دانشگاه هنر بازنشسته شد. استاد داریوش صفوت در سال 1371 به عضویت پیوسته فرهنگستان علوم جمهوری اسلامی ایران درآمد. همچنین در سال 1371 به عنوان استاد نمونه آموزش عالی کشور معرفی شد.

پیکر این استاد برجسته فردا جمعه سی‌ام فروردین ساعت 9 صبح در قبرستان بی‌بی سکینه شهر کرج به خاک سپرده می‌شود و مراسم یادبودی هم روز شنبه سی و یکم فروردین ساعت 16 در مسجد جامع شهرک غرب برگزار خواهد شد.

با این همه اما جای سوال است که چرا این استاد بزرگ موسیقی در سکوت و گوشه‌گیری روزها و سال‌های پایانی عمر خود را گذراند. صفوت دقیقا در روزهایی که باید با حضور در مجامع مختلف تجربیات خود را در اختیار استعدادهای جوان موسیقی قرار می‌داد، خانه‌نشین شده بود و کمتر در جمعی برای سخنرانی دعوت می‌شد.