آن آرزوی سپید این رویای سیاه

سال‌ها گذشت و گذشت تا این که گردش روزگار، موهایم را که روزگاری سیاه بود خاکستری کرد. حالا هم هنوز بنا بر عادت همیشگی وقتی هوا سرد می‌شود، صبح‌ها قبل از هر کاری پرده را کنار می‌زنم و نگاهی به حیاط کوچک آپارتمانم می‌اندازم تا شاید برف آن را سفید کرده باشد.

اما این شیطنت کودکانه برای فرزندان ساکن ابرشهرهای ایران در حال تغییر است. هنوز هم این کودکان مانند دوران بچگی من صبح‌های سرد که از خواب بر می‌خیزند قبل از هر کاری پرده اتاقشان را کنار می‌زنند، اما برعکس من به جای کف حیاط خانه به آسمان بالای سرشان نگاهی می‌اندازند تا شاید سیاهی آسمان و آلودگی هوا تعطیلشان کند. شرم دارم در صورت این طفلکی‌ها نگاه کنم، چون من مقصرم.

منی که سال‌هاست به جای هر کار موثری فقط غر می‌زنم. منی که وعده داده‌ام اما عمل نکرده‌ام. منی که باید سیاستگذاری می‌کردم برای کاهش آلودگی اما برخی ملاحظات مانع چرخش قلمم شده، منی که.... من شرمنده‌ام که آرزوی سفید کودکان ایرانی را به رویایی سیاه و آلوده تبدیل کرده‌ام.

با اطمینان می‌گویم ایران در موقعیت جغرافیایی ویژه‌ای قرار دارد که می‌تواند از انرژی خورشیدی افزون بر تامین نیازهای خود، درآمد صادراتی فراوانی نیز به کف بیاورد. انرژی رایگانی که فقط با کسری از هزینه‌های فراوان بسیاری از طرح‌های پردردسر فعلی، کشور را وارد مرحله جدید خواهد کرد.

با اطمینان می‌گویم که ایران هم از نظر دانش و فناوری و هم از نظر اقتصادی اکنون می‌تواند تولید خودرو و موتورسیکلت‌های برقی را آغاز کند.

صنعت نوینی که فقط به چند خط قانون و توجه و کمی حمایت مالی و معنوی نیاز دارد. حمایتی در حد یک دهم بودجه‌ای که بابت واردات سالانه مواد آرایشی به ایران صرف می‌شود.

با اطمینان می‌گویم که من هم مثل همه مسوولان این کشور از قانونگذاران تا مجریان، چند روز دیگر که بادی بوزد و این آلودگی را با خود ببرد، دوباره فراموش خواهم کرد که باید در ادامه این یادداشت کار موثرتری بکنم و این موضوع فراموش خواهد شد تا دوباره آسمان شهرم سیاه شود و نفسم به شماره بیفتد.

کودکی که امروز از تعطیلات ناشی از آلودگی هوا شاد می‌شود، فردا حق دارد از من و شما که دارید با افسوس این یادداشت را می‌خوانید، بپرسد چه منافعی باعث شده تا توجه به انرژی‌های تجدیدپذیر در ایران مغفول بماند؟

شهرام یزدان‌پناه - دبیر گروه دانش