جنجال‌، ریشه موفقیت‌های تکواندو را می‌خشکاند

در ماه‌های اخیر، تکواندوی کشورمان نتوانسته است موفقیت‌های سال‌های قبل خود را تکرار کند و به موازات آن، حاشیه‌ها و دو دستگی وسیعی در خانواده این رشته به وجود آمده است. به عنوان دبیر پیشین فدراسیون، چه عقیده‌ای در این زمینه دارید؟

بروز نوسان در عملکرد تیم‌های ورزشی و ورزشکاران، از نکات طبیعی هر ورزشی است. مثلا در تیم‌های فوتبال به دفعات دیده می‌شود پس از آمدن مربی جدید، نتایج آن تیم خیلی بهتر می‌شود؛ ولی بعد از چند هفته دوباره افت می‌کند و بعد دوباره مدتی ممکن است نتایج بهتری به دست بیاورد. این قضیه در عملکرد تیم ملی تکواندو و قهرمانانش هم مصداق دارد و نباید آن را خیلی فاجعه‌آمیز تلقی کنیم.

من فریبرز عسگری را بخوبی می‌شناسم. او در تکواندو آدم کوچکی نیست، هم قهرمان شایسته‌ای بوده و هم تحصیلکرده ورزش و مربی موفق لیگی و تیم‌های ملی پایه ایران بوده است. پس واقعا لیاقت و شایستگی داشتن فرصت را دارد و به صرف این که تیم ملی ما در جام جهانی اروپا و المپیک بنا به دلایلی کمتر از حد انتظار نتیجه گرفت، نباید عملکرد این مربی خوب را زیر سوال ببریم. مگر می‌شود فرد شاخص و بزرگی مثل رسول خادم را به صرف این که تیم ملی کشتی آزاد در المپیک امسال نتیجه‌ای در حد کشتی فرنگی نگرفت زیر سوال برد؟! یا مگر می‌شود منکر توانایی‌های محمد بنا شد تنها به دلیل این که چند سال پیش شاگردانش در حد آزادکاران، نتیجه نمی‌گرفتند؟! حمید سوریان هم در المپیک قبلی نتیجه نگرفت. آیا باید به صرف آن رویداد، درباره سوریان قضاوت می‌کردیم؟! آیا درست است یوسف کرمی را صرفا به دلیل نمایشش در المپیک لندن از تکواندو خارج کنیم؟ شما منصفانه می‌توانید تجربه و میدان‌دیدگی بازیکنان جوانی را که عسگری با خود به جام جهانی برده بود با ملی‌پوشان سال‌های پیش مقایسه کنید. به هر حال وقتی می‌توان درباره عملکرد دو مربی قضاوت کرد که امکانات مشابهی اعم از سرمایه انسانی و... در اختیار هر دو بوده باشد در حالی که در مورد رضا (مهماندوست) و فریبرز (عسگری) این طور نیست. اگر تمرین‌های تیم ملی، ناقص یا ضعیف بود، هادی ساعی که فرد ضعیفی نیست و حتما در این مورد دخالت می‌کرد. ضمن این که ذوالقدر هم آنجا نظارت می‌کند که اشراف و توانایی‌هایش برای دنیا شناخته شده است. به هر حال، دیکته نانوشته غلط ندارد و بالاخره فردی که مثل عسگری به عرصه اجرا می‌آید با اشکالاتی هم روبه‌رو می‌شود. در عین حال، این پرسش هم مطرح می‌شود که اگر رضا مهماندوست بر سر تیم ملی بود و در المپیک نتیجه نمی‌گرفتیم، چه باید می‌گفتیم؟

اصلا منظور من این نیست. من به رضا هم ایمان کامل دارم، چون او از دوستان خوب من است و اگر کسی او را قبول نداشته باشد مسلما اشتباه می‌کند. اصلا آدم‌هایی مثل او باید حفظ شوند، چون سرمایه‌های تکواندو هستند. حرف من این است که یا تلاش کنیم مشکلات بین مهماندوست و فدراسیون را حل کنیم یا اگر موفق به این کار نشدیم به فریبرز فرصت دهیم تا کاملا جا بیفتد و بچه‌هایی را که به تیم ملی آورده، به بار بنشینند.

متاسفانه روش غلط ایجاد تنش و اختلاف بین مجموعه‌های مختلف ازجمله خانواده تکواندو بین رسانه‌ها فراگیر شده است. حالا اگر روزی مهماندوست دچار رنجش و عصبانیت شد و حرفی بر زبان آورد نباید رسانه‌ای از آن سوءاستفاده کند و به دنبال ایجاد اختلاف در جامعه تکواندو باشد. تکواندوی ما در شرایط حساسی قرار دارد و در حالی که می‌تواند سردمدار و قدرت اول این رشته در جهان باشد، باید از تمام سرمایه‌های خود استفاده کند. مهماندوست گزینه اول ماست و هیچ اشکالی ندارد که او در کنار عسگری به تیم ملی کمک کند، اما متاسفانه رابطه بدی بین او و عسگری به وجود آورده‌اند طوری که احتمالا بزودی شاید بین آنها درگیری فیزیکی به وجود آید. اصلا من متوجه نمی‌شوم وقتی فدراسیون با مهماندوست دچار مشکل شده و عسگری توسط فدراسیون مسئولیت گرفته است، او چه تقصیری دارد و چرا مهماندوست از عسگری دچار کدورت شده است؟! من از رضا با آن همه تجربه، زیرکی، تحصیلات و هوش، تعجب می‌کنم چطور در این مورد بی‌گدار به آب زده است!

در ماه‌های اخیر تیم ملی تکواندوی ما در دو رویداد مهم شرکت کرده است که المپیک و جام جهانی اروپا بوده‌اند و البته این دو رویداد واقعا تفاوت‌های بزرگی از لحاظ اجرای مسابقه‌ها پیدا کرده‌اند.

در جام جهانی اخیر، شاهد تحولات بزرگی در اجرای مسابقه‌ها بودیم طوری که هیجان بینندگان را تا حد هیجان بازیکنان و مربیان بالابرده بود. در جام‌های جهانی قبلی هشت شرکت‌کننده هر تیم با هشت شرکت‌کننده تیم مقابل، به ترتیب وزن مسابقه می‌دادند؛ ولی در این جام جهانی، ابتدا پنج ملی‌پوش هر تیم به مدت یک دقیقه با پنج حریف مقابل خود مسابقه می‌دادند و سپس به صورت رندوم و بدون هر گونه نظمی، هر یک از ملی‌پوشان با حریف غیرهم‌وزنی رو‌به‌رو می‌شدند و به مدت یک دقیقه با او مبارزه می‌کردند. در حقیقت، شرایط به گونه‌ای شده بود که به تکواندوکارانی کاملا سریع و قد بلند نیاز می‌شد تا بدون هیچ وقفه‌ای بتوانند پا بزنند. در این شرایط، باقری معتمد به دلیل مصدومیت، جام جهانی را از دست داد. برخی دیگر مثل کرمی هم نتوانستند تیم را همراهی کنند. به همین دلیل و تغییرات وسیع، ورود جوانان مستعد ولی کم‌سابقه را به تیم ملی شاهد بودیم که مسلما در سال‌های آینده، نتیجه مثبت خود را نشان خواهد داد. در واقع شما درست می‌گویید و آقای مهماندوست تیمی مقتدر متشکل از بزرگانی چون ساعی، بی‌باک، کرمی، معتمد و... را در اختیار داشت ولی آیا آن بازیکنان در اختیار آقای عسگری هم هستند؟

به این دلیل که تیم بانوان ما هم بسیار قدرتمند است، پتانسیل قهرمانی جهان را داریم؛ اما این که چرا نتوانستیم امسال و سال‌های اخیر قهرمان شویم دلایلی دارد که بخشی از آن را بازگو کردم. البته در تکواندو هم داوری به نفع کره‌ای‌هاست، ولی آنجا چند سالی است ضربات و امتیازها به طور الکترونیکی ثبت می‌شود و دست داوران فقط در مورد دادن اخطارها و اعلام خطاها و مواردی از این دست باز است، در حالی که در پومسه این طور نیست و حتی طبق مقررات، امکان بازبینی تصاویر و اعتراض بر مبنای آن هم وجود ندارد. ضمن این که امسال داوری از کشورمان نتوانست به مسابقه‌های کلمبیا بیاید، در حالی که داوران غیرکره‌ای با انجام لابی‌هایی با یکدیگر، شرایط امن‌تری برای تیم‌های کشور‌های خود در برابر کره‌ای‌ها ایجاد می‌کردند.

همه اینها یک طرف، این که تیم ایران بنا بر مشکلات مالی نتوانست با تمام نفرات وارد مسابقه‌ها شود، لطمه زیادی به ما زد در حالی که در برخی آیتم‌هایی که شرکت نکرده بودیم، واقعا مدال‌آوری‌مان محرز بود. مثلا ما براساس موازین فرهنگی خود در رشته مختلط شرکت نمی‌کنیم مگر آن که دو شرکت‌کننده این رشته با یکدیگر محرم باشند. در سال‌های گذشته اکبر فروزان و خانم روشنی که زن و شوهر هستند، تیم ما را در بخش مختلط فعال و صاحب مدال کرده بودند، ولی امسال خیلی از ورزشکارانی که تا روز‌های آخر در اردو حاضر بودند متاسفانه به دلیل روبه‌رویی با مشکلات، امکان همراهی تیم را پیدا نکردند. تیم ما با طلایی که در روز آخر به دست آورد به دشواری صاحب عنوان با ارزش نایب‌قهرمانی شد در حالی که اگر قدری بدشانسی بیشتری می‌آوردیم شاید تا عنوان هشتمی جهان هم نزول می‌کردیم.

همان طور که اشاره کردید من در رقابت‌های تیمی همراه دیگر اعضای تیم، طلا و در انفرادی منهای 59 سال برنز گرفتم.

به هر حال از سال 2005 رقابت‌های پومسه قهرمانی جهان در کره جنوبی برگزار شده است که بنا بر صلاحدید سرمربی تیم ملی، در مسابقه‌های آن سال شرکت کردم، برنز غیرمشترک گرفتم و انگیزه پیدا کردم تا به ورزش ادامه دهم. سال بعد از آن، در جهانی ترکیه طلا گرفتم، سپس در جهانی ازبکستان نقره گرفتم و در رقابت‌های جهانی روسیه در حالی که سرمربیگری تیم را نیز بر عهده داشتم، صاحب برنز شدم. به نتایج امسال هم که خودتان اشاره کردید.