خاطرات مزوزوئیکی

درس فیزیک کاربردی

حجم غبارگرفتة شهر، دمی آرامش را تمنا می‌کند و آمد و شدِ مور و ملخی آدمیان زمین مسابقه‌ای را تداعی می‌کند که ابتدا و انتهایش در هیاهوی روزمرگی و گامهای بی‌هدف ناپیداست. مسابقه، ثانیه به ثانیه در جریان است؛ چه پشت چراغ قرمزی که 10 ثانیه مانده به سبز شدن، ناخودآگاه دست​ها را به سمت بوق برده و پاها را از کلاچ می‌کَنَد، چه در بوفة کوچک و جمع و جور یک مدرسه و رقص اسکناس​ها میان دست​های کوچک دراز شده، چه در صف داغی که یک سرش به کورة نان‌پزی وصل است و چه... چه سخت است تفسیر این مسابقه: «اگه هُل ندی و ندوی، هل می‌دن و له می‌کنن». بی‌گذشت و بی‌تأمل. «به کجا چنین شتابان؟»

حدیث مطالبی

نادیده‌انگاری

تو اتاقم نشسته بودم و به در و دیوار نگاه می‌کردم که یهو صدای تیک‌تیک ساعت نظرم رو به خودش جلب کرد. رفتم نزدیک و بهش نگاه کردم، دیدم که یه عقربه کوچک و خیلی تنبل و تپل یه جا نشسته و از جاشم جم نمی‌خوره. عقربه کشیده و خوش‌تراشی هم کنارش بود و به آرامی و خیلی آهسته رو به جلو حرکت می‌کرد. یکدفعه یه عقربه لاغر و رنگ‌پریده مثل میگ‌میگ از جلو چشمام رد شد. آره صدا از خودش بود. خیلی تند و سریع حرکت می‌کرد. انگار که خیلی عجله داره. دلم به حالش سوخت چون بیشتر از اون دو تا زحمت می‌کشه ولی ما هیچ وقت اون رو به حساب نمی‌آریم. با خودم گفتم چرا؟ که متوجه شدم ساعت5 و22 دقیقه‌ست و باید به قرارم برسم.

نیما از کرمانشاه

گوشامون عوض؟ خووووب تیزه‌هاااا... خووووب! فک کن... توی اتاق نشستی، صدای تیک‌تیکُ می‌شنوی! حالا گوشات رو عوض نمی‌کنی حداقل اسمت رو عوض کن که همه چی نیمانیم نشه دیگه! صدا رو می‌شنوی، خودش رو نمی‌بینی! لابد یه‌وختم خودش رو می‌بینی، صداش رو نمی‌شنوی! (باز خوبه نیمابینی و نیماشنو! بعضیا نه صدای آدم رو می‌شنون نه خود آدم رو می‌بینن! ای تفو... تفو بر تو ای چرخ گردون! خخخخ! ت...)