عفونت کلامیدیایی

کلامیدیا تراکوماتیس موجب عفونت هایی می شود که چشم، ریه یا دستگاه ادراری تناسلی را درگیر می کند و درگیری هر یک از این اعضا به سن فرد مبتلا و شیوه انتقال عفونت بستگی دارد.

کد خبر: ۴۹۷۹۱

عفونت کلامیدیا تراکوماتیس یکی از شایع ترین بیماری های انتقال یافته از طریق جنسی در ایالات متحده امریکاست.
در زنانی که به عفونت کلامیدیایی مبتلا هستند، ممکن است مجرای واژن قرمز شود و احساس ناراحتی و ترشحات مجرای واژن داشته باشند.
در مردان مبتلا، ترشحاتی از مجرای ادرار وجود دارد و احساس سوزش ادرار می کنند. بسته به وسعت عفونت ، امکان تب خفیف وجود دارد. افراد مبتلا به عفونت های کلامیدیایی اغلب اصلا علایمی نشان نمی دهند. اگرچه فرد آلوده ممکن است علایمی نداشته باشد، اما امکان انتقال عفونت بخصوص از طریق جنسی به دیگر افراد وجود دارد.
عفونت کلامیدیا تراکوماتیس ممکن است به قسمت های بالایی دستگاه تولیدمثل شامل رحم ، لوله های تخمدان و تخمدان ها گسترش یابد و باعث بیماری التهابی لگن شود.
اسکار (زخم به جا مانده از عفونت) در لوله های تخمدان می تواند باعث صدمه دایمی به سیستم تولیدمثل شده و باعث ناباروری شود؛ همچنین عفونت های کلامیدیایی خطر ابتلا به عفونت های ثانوی در اندامهای لگن ، نواحی تناسلی یا مقعد را افزایش می دهند. بیشتر زنان مبتلا به عفونت کلامیدیایی فاقد علامت هستند.
با وجود این ، عفونت بدون علامت می تواند پس از هفته ها یا ماهها بروز کند و علایم ذکر شده را نشان دهد. زنان بارداری که در دستگاه تناسلی خود آلودگی به کلامیدیا دارند می توانند حین وضع حمل این عفونت را به نوزاد منتقل کنند.
در نوزادان ، عفونت کلامیدیایی باعث کونژنکتیویت (التهاب ملتحمه چشم که در آن قسمت درونی پلک و سطح کره چشم ملتهب می شود) یا پنومونی (ذات الریه) می شود.
نوزادانی که به کونژنکتیویت کلامیدیایی مبتلا هستند معمولا هشیار بوده و تب ندارند. چشمان آنها (یک یا هر دو چشم) قرمز و متورم است و ترشح زرد غلیظی در چشمان آنها دیده می شود. نوزادانی که به ذات الریه کلامیدیایی مبتلا هستند ممکن است تب نداشته باشند، اما تنفس آنها به طور غیرطبیعی سریع است.
ممکن است سرفه ، استفراغ و تغیر رنگ پوست به رنگ آبی یا خاکستری دیده شود. حدود نیمی از نوزادان مبتلا به ذات الریه کلامیدیایی به کونژنکتیویت کلامیدیایی نیز مبتلا هستند.
کلامیدیا در اصل باکتری است که درون سلولهای انسان زندگی و تولید مثل می کند. اگر چه امروزه دانشمندان کلامیدیا را به عنوان باکتری تقسیم بندی می کنند بر خلاف دیگر باکتری ها، شناسایی آنها از طریق آزمایش مشکل است اگرچه درمان آن مثل دیگر باکتری ها به وسیله آنتی بیوتیک های خاص صورت می گیرد.
در کشورهای صنعتی ، عفونت های کلامیدیا تراکوماتیس شایع تر از سوزاک و دیگر بیماری های انتقال یافته از راه جنسی است ، اما بسیاری از افراد هر دونوع عفونت را با هم دارند.
نوزادان مبتلا به کانژنکتیویت کلامیدیایی معمولا پس از 10 -14 روز درمان با آنتی بیوتیک بهبود می یابند، اما امکان عود مجدد وجود دارد. بدون درمان با آنتی بیوتیک ، شیرخواران مبتلا به کانژنکیتویت ممکن است به ذات الریه کلامیدیایی مبتلا شوند.
نوزادان مبتلا به ذات الریه کلامیدیایی معمولا پس از 5تا 7 روز درمان با آنتی بیوتیک بهبود می یابند. اما درمان باید برای مدت 3 هفته ادامه یابد عفونت های کلامیدیایی دستگاه تناسلی را می توان با آنتی بیوتیک خوراکی درمان کرد.
شریک جنسی فرد مبتلا نیز باید حتما درمان شود. عفونت های کلامیدیا تراکوماتیس مسری هستند و حتی اگر فرد علامتی هم نداشته باشد باید تحت نظر پزشک درمان شود. شناسایی این عفونت در زنان با انجام آزمایش های منظم پاپ اسمیر انجام می شود.
اگر مادر باردار به عفونت کلامیدیایی دستگاه تناسلی مبتلا شده باشد امکان ابتلا به عفونت در نوزاد در وضع حمل وجود دارد و در نتیجه زنان باردار نیز باید تحت نظر پزشک باشند و در صورت وجود عفونت ، درمان شوند. دوره نهفته (دوره ابتلا تا شروع علایم) عفونت کلامیدیایی دستگاه تناسلی ، یک هفته است.
به دلیل این که بسیاری از بیماران ممکن است تنها علایم خفیفی داشته باشند یا اصلا علامتی نداشته باشند، در نتیجه مراجعه آنها به پزشک دیرهنگام صورت می گیرد. در صورتی که اگر زنان هر سال تحت معاینه پزشک قرار بگیرند امکان تشخیص بموقع فراهم می شود.
دوره نهفته کانژنکتیویت (ورم ملتحمه چشم) در نوزادان ، 5 تا 14 روز طول می کشد، اما ممکن است در سومین روز تولد مشخص شود یا بعکس تا 5 الی 6 هفته بعد از تولد مشخص نشود.
در صورتی که نوزاد به عفونت کلامیدیایی مبتلا شده باشد در 3 الی 16 هفتگی بروز می کند، اما گاهی به دلیل خفیف بودن علایم ، بیماری دیرتر مشخص می شود که در هر صورت باید تحت نظر پزشک درمان شود.
نکته قابل توجه آن است که رعایت بهداشت فردی ، معاینات منظم و انجام آزمایش پاپ اسمیر در زنان و توجه به هر گونه علایم و ترشحات غیرعادی از دستگاه تناسلی از مسائل مهمی هستند که در پیشگیری یا تشخیص بموقع این عفونت ، کمک کننده هستند.