من هم صغرسنی هستم!

آنقدر لیگ را خوب شروع کرده بودید که به نظر می‌رسید قصد دارید بار دیگر در جام جهانی همراه تیم ملی باشید.

نه. من 2 سال پیش با تیم ملی خداحافظی همیشگی داشته‌ام و به همین دلیل نتوانستم امسال، سال گذشته و سال قبل از آن، جواب مثبتی به دعوت مربیان موفق این تیم بدهم.

پس چه انگیزه‌ای شما را اینقدر آماده نگه داشته است؟

معتقدم باید در اوج با ورزش خداحافظی کرد و یک ورزشکار کم‌انگیزه، دلیل به باقی ماندن در دنیای حرفه‌ای ندارد و باید جای خود را به جوانان پراشتیاق‌تر بسپارد. به همین دلیل امسال با تلاش و کار بسیار زیاد به سطح بالایی از آمادگی رسیده بودم که متاسفانه با تصادف اخیر، آسیب دیدم و ناچارم مدت‌ها از والیبال دور باشم.

تصادف چگونه اتفاق افتاد؟

برای خرید به مغازه‌ای رفته بودم که پس از خروج از آن مغازه و حرکت به سمت خودرویم، با شنیدن صدای ترمز شدید، روی در موتور خودرویم کوبیده شدم و بعد چیزی متوجه نشدم. خودروی پرایدی با سرعت زیاد به 2 خودروی دیگر و سپس بدن من کوبیده بود که هر 3 خودرو بشدت دچار خسارت شدند، ولی من به شکل معجزه‌آسایی از این حادثه جان سالم به در بردم که این را مدیون دعای پدر و مادر و مردم عزیزم می‌دانم.

فکر می‌کنید چه زمانی بتوانید به میدان‌های‌ والیبال برگردید؟

در این زمینه، منتظر اعلام نظر پزشکان فوق‌تخصص مغز و اعصاب، ارتوپد و... هستم. به‌هر‌حال امیدوارم هر چه سریع‌تر زخم‌ها، خونمردگی‌ها و کوفتگی‌هایم التیام پیدا کند و بتدریج آمادگی روانی از سرگیری ورزش را پیدا کنم. البته مهم‌ترین نگرانی من از آسیب‌دیدگی احتمالی دیسک بین مهره‌ای ستون فقرات است که در این مورد منتظر مشخص شدن نتیجه ام.آر.آی هستم.

پس از چند سال حضور در پیکان، امسال به سایپا، تیم رقیب قهرمان آسیا پیوستید. چرا این اتفاق افتاد؟ آیا مشکلات مالی پیکان موجب این انتقال شد؟

من 4 سال در پیکان بازی کردم که حاصل آن 4‌قهرمانی لیگ و 4 قهرمانی آسیا بود، به همین دلیل خاطره‌های بسیار خوب و علاقه زیادی به این تیم داشتم.

پیش از شروع فصل جدید این باشگاه به دلیل تحولات مدیریتی خود و محدودیت‌های مالی آن زمانش، تصمیم به جوان‌گرایی شدید گرفت؛ البته آنها بازیکنی را جواب نکردند یا مایل به رفتن بازیکنی نبودند؛ ولی خیلی دیر تصمیم به ساختن تیمی قدرتمند و در عین حال نسبتا جوان گرفتند و تاخیر موجب شد بازیکنانی چون من، پزشکی، شهرام محمودی، جعفری و نادی با باشگاه‌های دیگر وارد مذاکره و عقد قرارداد داخلی شویم.

اتفاقا بعدا تصمیم به بازگشت گرفتیم؛ ولی چون با باشگاه‌های جدیدمان قرارداد داخلی منعقد کرده بودیم، به واسطه تعهد اخلاقی به باشگاه جدیدمان نتوانستیم به پیکان برگردیم.

شرایط تیم سایپا را چگونه ارزیابی می‌کنید؟

این تیم سال‌هاست نایب قهرمانی لیگ را با هدایت فرید صائبی به دست می‌آورد. امسال در ابتدای فصل مشکلاتی با سایپا همراه شد؛ ولی در ادامه، مدیریت باشگاه توانست آرامش و شرایط مطلوبی را به تیم بیاورد تا آنجا که فکر می‌کنم اکنون صائبی با تمهیدات و تغییرات مورد نظرش، قهرمانی را نشانه گرفته و در این مسیر حرکت می‌کند. تنها باقی می‌ماند همت و اراده بازیکنان که بتوانند خود را در شرایط ایده‌آل حفظ کنند.

ولی امسال قهرمانی خیلی دشوارتر از سال‌های پیش شده، چون فقط 2 تیم مدعی نیستند و تیم‌هایی که تا سال گذشته نام و نشان چندانی نداشتند، به بخت‌های مسلم قهرمانی تبدیل شده‌اند.

یکی از دلایل این اتفاق مثبت، تغییر شکل برگزاری مسابقه‌ها و انجام دیدارهای پلی‌آف است. امسال 8‌تیم مدعی قهرمانی وجود دارند و تیمی به این عنوان دست پیدا خواهد کرد که بتواند حرفه‌ای‌تر عمل و قوای خود را بهتر تقسیم کند. درواقع بتواند اوج قدرتش را در مراحل پایانی مسابقه‌ها به نمایش بگذارد. پیش‌بینی می‌کنم قهرمان امسال لیگ، 5 باخت در کارنامه پایانی خود داشته باشد.

جذابیت‌های چنین لیگی، علاقه‌مندان بیشتری را امسال به سالن‌های والیبال می‌کشاند.

البته فکر می‌کنم با کاهش تیم‌ها به 10 یا 12 تیم، تا حد زیادی این جذابیت‌ها بالاتر برود؛ چون 2 یا 3 تیم حاضر در لیگ امسال در سطح دیگران نیستند و کاهش این گونه تیم‌ها، کمک شایانی به افزایش کیفیت، زیبایی و پویایی بازی‌ها خواهد کرد.

خوشبختانه پیشرفت والیبال ایران علاوه بر لیگ، در رقابت‌های ملی هم نمود مشخص خود را نشان داده و اکنون تیم ملی ما نتایجی را به دست می‌آورد که حتی در زمان بازی‌های ملی نسل شما که به نسل طلایی معروف شده بود هم سابقه نداشت. دلیل این اتفاق مثبت را در چه می‌بینید؟

داورزنی با ارتباط‌های خوبش، در والیبال پیشرفته دنیا و بازی با تیم‌های خوب را به روی تیم ملی والیبال ما گشوده است، در حالی که در زمان ما اگر می‌خواستیم با تیم‌های بزرگ روبه‌رو شویم فقط باید تمام تلاشمان را می‌کردیم تا به رقابت‌های جهانی راه پیدا کنیم. چنین بستری، رشد والیبال ملی ایران را در پی داشته است. الان خوشبختانه 20 تا 25 بازیکن بسیار خوب در اختیار داریم که دست مربیان ملی را در تمام پست‌ها از جمله پاسور و اسپوکرهای سرعتی و قدرتی باز گذاشته‌اند، در حالی که در زمان ما، بهنام محمودی، پیمان اکبری و سیدامیر حسینی رقیبی نداشتند و ناچار بودیم از همین بازیکنان مرتب در تیم ملی و تیم جوانان استفاده کنیم. جا دارد به حقیقت تلخی اشاره کنم و آن تفاوت 2 ساله سن شناسنامه‌ای و واقعی من است. یعنی من در شناسنامه‌ام متولد پنجم بهمن‌ماه 57 هستم در حالی که واقعا در سال 55 به دنیا آمده‌ام. به هر‌حال این اتفاق مورد علاقه من هم نبوده و نیست، ولی متاسفانه اگر این کار انجام نمی‌شد، ترکاشوندی در ورزش ایران مطرح نمی‌شد. در حقیقت به ما گفته بودند برای مطرح شدن ناچار به انجام صغر سنی هستیم. من ریشه این گونه مسائل را در ضعف ساختاری ورزش می‌دانم چون اگر مدارس والیبال، فوتبال و کلا مدارس ورزش درکشورمان وجود داشت استعدادها اینقدر دیر شناخته نمی‌شدند.

نکته دیگری هم که نباید از آن غافل شویم این است که به موازات رشد و پیشرفت والیبال ما و وجود شایستگی‌های بالای بچه‌های ایرانی، کشورهای آسیای شرقی هم در سال‌های اخیر با افت نسبی این رشته روبه‌رو شده‌اند. به عنوان نمونه، زمانی که ما با کره‌جنوبی بازی می‌کردیم 4 بازیکن کلاس جهانی در این تیم حضور داشتند، اما اکنون با جوانگرایی کره‌ای‌ها، چنین بازیکنانی جایی در این تیم ندارند.

مجید عباسقلی