به مناسبت 15اسفند روز درختکاری درختان باید زنده بمانند

جنگل ها ششهای زمینند و درختان سلول های زنده حیات و خداوند درخت را آفرید که انسان نفس بکشد.

کد خبر: ۲۱۴۰۳

درخت پیش از آن که موجودی در دایره حیات و حایل بین انسان و حیوان باشد ، استعاره ای است که ذهن ایرانی ، آن را به عشق و زندگی تاویل می کند. شاعران این سرزمین سالیان سال از ریشه های در خاک آن سروده اند و میوه هایش را تعبیری از بهشت دانسته اند. شاید کمتر حکایت و داستانی باشد که در زوایای پنهان آن رنگی از درخت نتوان دید، درختان بیش از آن که در خاک ریشه زنند و سایه آرامش بگسترانند، در کنج ذهن ایرانی روییده اند. درختان این سرزمین ، شبیه زندگی و حتی خود زندگی اند. مفهومی که امروزه در دالان های دوداندود پایتخت و کلانشهرهای این مرز و بوم با حسی از عطش و حسرت آمیخته است؛ با هوای پاک و آرامش سبز دیگر تخیلی دور و دست نیافتنی است . روزی که قداست درخت از بین رفت و تبرهای بی مسوولیتی به جان بدنهای نازنین این سبز جامگان افتاد، همان روزی بود که به حیات زمین نیندیشیدیم . قرار بود بر اساس آموزه های دینی و ملی خود، زمانی که یک درخت را قطع می کنیم ، دو درخت به جای آن بکاریم ؛ اما چه بر سر ما آمده که دیگر از آتش سوزی های پیاپی جنگل هایمان که در اکثر موارد عامل انسانی دارد، رنجیده خاطر نمی شویم و به فرسایش خاک و حمله کویر نمی اندیشیم؛ چه اتفاقی افتاده که برگهای معصوم درختان خیابانی دیگر نشانی از سرسبزی ندارند؛ چه بر سرمان آمده که درختان را از ریشه می کنیم و به جای آن آهن ، سنگ و سیمان می کاریم؛ سالانه هزاران تن درخت جنگلی برای تولید کاغذی که به فروش نمی رود، تخریب می شود بی آن که حداقل بازیافتی در کار باشد تا دوباره و چند باره مجبور به تخریب نباشیم و بی آن که مسوولیتی برای کاشتن و بازسازی در خود احساس کنیم ، سالانه هزاران هزار درخت به دلیل آن که دست محبتی بر آنها کشیده نمی شود، ایستاده ، اما تکیده می میرند. بیایید پیش از آن که همچون خوابگردهای بیمار در برهوت قدم زنیم و مرگ عشق و زیبایی و زندگی را به یکدیگر تسلیت بگوییم ، دست در دست هم دهیم و پیش از آن که نفرین زمین ما را بگیرد، به ترمیم جراحت های زندگی بپردازیم .