مروری بر انتقال های بی رویه در آموزش و پرورش تهران

در شهریور سال 1379، وزیر آموزش و پرورش گفته بود که برای جلوگیری از امر مشکل آفرین نقل و انتقال معلمان که تعادل نیاز معلمان را در شهرها و مناطق مختلف به هم ریخته و تبعات منفی بسیاری در پی دارد و در حقیقت

کد خبر: ۱۷۵۴۰

برنامه ها و برنامه ریزی های نیروی انسانی و بودجه بندی وزارت آموزش و پرورش را به هم می ریزد طرحی در دست است تا با استخدام بومی ، معلمان تازه استخدام شده فقط در محل استخدام خود به تدریس بپردازند. پس از آن هم معاون مالی اداری وزیر وقت آموزش و پرورش به طور رسمی به اتخاذ چنین شیوه استخدامی برای معلمان اشاره داشته و این خبری بود که در مطبوعات آن سال به چاپ رسیده بود. طرحی عالی که هیچ گاه عملی نشد و آموزش و پرورش شهر تهران با بی تفاوتی همچنان به انتقال های بی رویه از شهرستان ها و وزارتخانه های مختلف به آموزش و پرورش تهران بزرگ ادامه داد! معلمان شهرستان های کوچک به شهرهای بزرگ و سرانجام به تهران منتقل شدند و ردیف های حقوقی شهر بومی خود را خالی کردند. در حالی که جوانان بومی تهرانی سالهاست که در حسرت استخدام در آموزش و پرورش شهر مادرزادی خود، یعنی تهران به سر می برند. آن معلم شهرستانی ، بومی شهر خود بوده و پس از گذشت دست کم 20سال که واجد شرایط انتقال گردیده ، صاحب امکانات لازم و مسکن در موطن خود و یا محل اولیه استخدامی شده است و حالا که با تجربه شده و باید به فرزندان زادگاهش خدمات بیشتری ارائه کند، راهی تهران می شود! این انتقال از چند جهت زیان آور است . نخست آن که ، جمعیت زیاد در تهران مردم را هر روز با مشکلات تازه ای مواجه می سازد و از سوی دیگر امکان استخدام جوانان بومی تهران را به صفر می رساند و... از طرف دیگر تداوم چنین شیوه ای سبب به هم ریختگی برنامه ها، بودجه و اعتبارات و سردرگمی های گوناگون و صرف وقت نیروی انسانی بسیار خواهد شد و لاجرم تجمع معلم در تهران و کمبود معلم در شهرهای دیگر را در پی خواهد داشت . اما نکته دیگری که آموزش و پرورش تهران با بی تفاوتی با آن مواجه می شود، انتقال نیروهای دیگر وزارتخانه ها به آموزش و پرورش و لاجرم پذیرفتن آن نیرو در کادر آموزشی سازمان های آموزش و پرورش شهر تهران است ، آن هم بدون طی دوره کارآموزی و داشتن هیچ گونه تجربه تدریس ! هر چند در این رهگذر کسی نیست تا بپرسد که اگر آن وزارتخانه وزارتخانه مبدا نیاز به آن کارمند داشته و او هم شایسته بوده است ، پس چرا به آموزش و پرورش تهران پاس داده می شود تا یک کارمند با طرز تفکر اداری به جمع معلمان زحمتکش بپیوندد و این شدنی نیست مگر با توسل به توصیه های ویژه و توصیه پذیری سازمان آموزش و پرورش تهران که بسادگی میسر شده و عدالت بسادگی لوث می گردد. ... و سرانجام با اتخاذ چنین شیوه ای دیگر نباید انتظار داشت تا یک معلم فقط معلم باشد و عاشق حرفه معلمی .