خستگی به تن همه ماند

 اصفهان البته یک رکورد خوب دیگر هم بر جای گذاشت و آن هم میزبانی عالی بود با امکانات ایده آل و مردمانی که دل همه شان مثل علیرضا رحیمی ، داوود می آبادی و... برای سربلندی ایران می تپید. اما دریغا که انتخابی بودن مسابقه ها، درجه تب و حساسیت بازی ها را به حدی بالا برده بود که تیم ما با استرس مداوم دست به گریبان بود و در اثر همین عارضه پیکارهای میلی متری را بویژه با عربستان سعودی از دست داد و خستگی آن همه دوندگی و انتظار بر تن همه ماند.

هندبال ایران ، در چند سال اخیر گام به گام حرکت کرد. اگرچه کشورهای عربی که دست در دست هم دارند، همواره سعی کرده اند جلوی پیشروی تیم ایران را بگیرند و اجازه ورود به حریم انحصاری آنها را ندهند؛ اما این بار حضور نماینده و داوران بیطرف فدراسیون جهانی راه را بر تبانی آنها بست تا هر تیمی که شایسته تر بوده ، بر سکوی افتخار بایستد بنابراین دیگر نه داوران بهانه ای شدند و نه باندبازی تیم های عربی ، بلکه ما بودیم که در عین بدشانسی ، بی دقت و بدون برنامه در میدان مسابقه بازی کردیم و به روایتی چشم بسته به مسلخ رسیدیم وگرنه نتایج پیکارهای انجام شده با تیم های مختلف ثابت کرد که جز کره جنوبی ، با بقیه تیم ها فاصله ای نداریم و تفاوت ما فقط در نحوه آماده سازی بازیکنان است.

فدراسیون هندبال که بعد از مسابقه های 3سال پیش در تایلند بویژه پس از کسب برنز بازی های آسیای دوحه ، به جوانگرایی تدریجی روی آورده بود؛ به این مساله توجه نکرد که روی معلومات یوری کلیموف ، مربی فرتوت و فرسوده روسی نمی توان برای یک پروسه زمانی 4ساله حساب کرد. او که در سال 1976 جزو بازیکن برگزیده جهان بود، برخلاف دوران بازیگری اش آنچنان مربی بزرگی نیست که در کشور ما مطرح شده وگرنه از چند سال پیش تاکنون ضعف تدافعی و نداشتن تاکتیک کلاسه شده در این رشته برطرف می شد و مانند مسابقه های اخیر از این بابت ضربه نمی خوردیم. قبول داریم که ریشه کار باید از نوجوانی و در باشگاه ها محکم شود. اما مربیان سطح بالا باید در تیم های ملی اثرگذار باشند، در غیر این صورت چه بهتر که با مربیان ایرانی لنگ لنگان ، اما پیوسته حرکت کنیم.

در سیزدهمین دوره پیکارهای قهرمانی آسیا در اصفهان ، تفاوت مربیان 3000دلاری مثل یوری کلیموف را با مربیان 50هزار دلاری کویت و... به عینه دیدیم بنابراین ، اگر می خواهیم از جو به وجود آمده در هندبال کشور به نحو مطلوب استفاده کنیم ، باید لااقل همانند کشورهای عربی برای هندبال هزینه کنیم و مربیان طراز اول دنیا را به خدمت بگیریم. ما از نظر نیروی انسانی و داشتن پشتوانه های جوان شاید در آسیا بی نظیر باشیم.

درست است که عربستان و کویت تک ستاره هایی در تیم خود دارند، اما در ایران آنقدر بازیکن با استعداد داریم که در اصفهان بسیاری نسبت به انتخاب بازیکنانی چون مهدی بیجاری ، علی تاجبخش و یوسف کاکولوند انتقاد داشتند و می گفتند: در گزینش بازیکنان گرایش باشگاه ها و تیم ها وجود داشته است و فلانی و بمانی به مراتب از بعضی بازیکنان کنونی بهترند. ما در رده های سنی نوجوانان و جوانان در آسیا جایگاه خوبی داریم و اگر فدراسیون از نظر مادی حمایت شود، می تواند با تشکیل تیم امید همواره بازیکنانی آماده را تحویل تیم ملی دهد، خوب شد، تلویزیون مسابقه ها را پخش کرد تا همه به واقعیاتی که اشاره کرده ایم ، پی ببرند.

شروعی دیگر...

میزبانی مسابقه های قهرمانی آسیا در واقع شروعی دیگر برای هندبال ایران بود. مدیریت و سازماندهی و همدلی عالی و اسکان و امکانات آبرومند حیرت ناظران فدراسیون جهانی و کنفدراسیون آسیا را برانگیخته بود.

اما افسوس که تیم ما از تاکتیک نوین این ورزش شناخت نداشت ، بویژه در دفاع که ضعف اصلی و اساسی تیم بود. تیم قدیمی و از مد افتاده بازی می کرد و بازیکنان ما نیز با سیستم دفاعی مدرن آشنا نبودند، بخصوص بازیکن جوانی چون رحیم مومنی زاده که تمام هنرش زدن گل های طلایی است ، حتی نمی دانست چگونه وضعیت دفاعی بگیرد. در صورتی که وی با زدن بیش از 170 گل پیشتاز گلزن های کشور ماست و از استعدادهای ناب هندبال ما محسوب می شود. اما این جوان و امثال او باید بیاموزند که هندبال ورزش گروهی است و بهترین ستارگان هم اگر دور هم جمع شوند، اما در یک قالب نباشند، موفق نخواهند شد.

افت شرایط بدنی

در جریان مسابقه های اخیر تیم ایران از نظر قدرت بدنی دچار نزول روزافزون بود و برخلاف تیم هایی چون کره ، کویت و عربستان ، از نشاط در جمع بازیکنان اثری نبود، ظاهرا کلیموف اعتقادی به بدنسازی اختصاصی ندارد و این را حتی از زبان دستیاران وی نیز شنیده ایم . در صورتی که امروزه آنالیز و بدنسازی 2اصل انکار ناپذیر در آماده سازی تیم های ورزشی اند که این امر به دلیل ویژگی هایی در هندبال ضرورت بیشتری دارد.

ضعف در دروازه

از ضعف دروازه بان ها هم بنویسیم . فرید علیمرادی و رسول دهقانی دچار نزول جسمانی و روانی فراوانی بودند و در ایامی که تیم ملی ما از بابت دفاع دچار نقص و ناتوانی آشکار بود، آنها نیز گل هایی مفت و مدرسه ای خوردند و سوهان بر اعصاب تیم کشیدند. با وجود این ، نمی دانیم به چه دلیلی کلیموف حاضر به آزمایش دروازه بان سوم تیم که جوانی پرانگیزه و پرانرژی است ، نشد. حال آن که جواد خرمی در نیمه دوم دیدار سرنوشت ساز با عربستان ، چنان درخشید و شجاعانه بازی کرد که همه افسوس خوردند چرا این جوان با استعداد خراسانی را دیر باور کردند؟ و این هم یکی از نشانه های تصمیم گیری قاطع نداشتن مربی روسی بود که تا روز آخر نتوانست شناخت دقیقی از بازیکنانش به دست بیاورد.

در این میان البته بی انصافی است که تعصب و تلاش کیوان صادقی و علیرضا حبیبی را نادیده بگیریم ، اما اگر سرمربی تیم ملی توانایی بهره برداری از داده های فکری و فنی و مشاوره های زیر مجموعه های خود را نداشته باشد، عواقبی را پدید می آورد، که جز حسرت و حسرت چیز دیگری در پی نخواهد داشت.

تفکرات کلیموف و تفکرات مربیان باشگاهی

شهداد مرتجی دروازه بان و کاپیتان اسبق تیم ملی هندبال که از نزدیک شاهد پیکار هندبال بازان ایرانی بود، می گوید: یوری کلیموف بهترین مربی خارجی است که به ایران آمده ، البته او جزو بهترین مربیان دنیا نیست ، اما با پولی که ما می دهیم ، از وی بهتر نمی توانیم استخدام کنیم . مرتجی می افزاید: نخستین اشتباه مربیان ایرانی در مسابقه های قهرمانی آسیا نحوه گزینش بازیکنان بود که به اسم جوانگرایی بازیکنانی را به تیم ملی آوردند که اگر هم گرایش باشگاهی در آن بوضوح دیده نمی شد؛ اما چون در پست های غیرتخصصی فراخوانده شده بودند، جواب ندادند و مثلا در اجرای سیستم 6 - 0 در دفاع ضعیف ظاهر شده و دارای شکاف شدند، در صورتی که ما فقط در نیمه دوم بازی با عربستان 1 - 5 دفاع کردیم که نتیجه خوبی داشت ، بازیکنان ما در باشگاه ها سیستم ها را جور دیگری می آموزند و در تیم ملی با تفکرات کلیموف هماهنگ نمی شوند. از سوی دیگر، همه انتظار دارند مربیانی که در کنار سرمربی تیم ملی قرار می گیرند و بی طرفانه عمل کنند و کاملا در اختیار او باشند.

دروازه بان سابق تیم ملی درباره گلبان های تیم می گوید: به نظر من رسول دهقانی و فرید علیمرادی هنوز هم جزو بهترین ها هستند؛ اما مربیان ما نتوانستند از نظر روحی روانی آنها را آماده حضور در چنین پیکارهایی کنند. گاهی زود و عجولانه تعویض می شدند و گاهی آنقدر درون دروازه می ماندند که فسیل می شدند.

کمک به جو مثبت به وجود آمده

رسول دهقانی ، دروازه بان اصلی تیم ملی کشورمان نیز می گوید: سرمربی تیم ملی نمی توانست به درستی تصمیم گیری کند. او که در بازی های آسیایی دوحه تیم ایران را به مقام سوم رسانده بود، در اصفهان بویژه در نیمه های دوم ضعیف عمل کرد.

دهقانی البته به یک نکته به ظاهر پنهان از انتظار هم اشاره می کند و می افزاید: «تهرانی ها به حضور تعداد زیاد بازیکنان اصفهانی در تیم ملی اعتراض داشتند و این مساله از نظر روانی تیم را تحت تاثیر قرار داده بود.

البته درباره این گفته دهقانی باید چند نکته دیگر را هم اشاره کنیم . مداخله برخی حاشیه نشینان که به جای ایجاد جو مثبت و کمک روانی به تیم ، با حرف ها و نظرات خود شرایط روحی تیم را مختل می کردند، در ثانی تا آنجا که ما می دانیم ، جز محمدرضا رجبی ، هیچ بازیکنی که تهرانی و در حد تیم ملی باشد، به چشم نخورده است و تازه رجبی هم به دلیل مصدومیت آن بازیکن تدافعی و قدرتی سال های پیش نبود.

به هر روی ، فدراسیون هندبال با تدبیر علیرضا رحیمی از یک تیم پایین جدول و غیرقابل محاسبه به جایی رسیده است که آوازه برابری با قدرت های این ورزش می زند و آنهایی که خواسته یا ناخواسته چوب لای چرخ تیم ملی گذاشته اند، باید متاسف باشند و جبران مافات کنند.خود فدراسیون هندبال نیز باید در جهت تجدید سازمان تیم های ملی اقدام کند و از تجارب به دست آمده بررسی آینده و مسابقات نوجوانان و جوانان آسیا بهره ببرد. درست است که انتظار جهانی شدن را از هندبال داشتیم ، اما چهارمی هم البته ناامیدکننده نیست.

جمشید حمیدی