طنز تلخ آمریکا؛ با مردم عراق جنگ نداریم(!)

عراق با شروع این حملات خاورمیانه را وارد بحران بزرگی کرد. ائتلاف آمریکا هم که روی کشور کویت که از نفتخیزترین کشورهای منطقه بود بسیار حساب کرده بود، بلافاصله شروع به حمله به عراق کرد و در این میان از همه بیشتر شروع به بمبارانکردن بغداد بهعنوان مهمترین شهر عراق کرد. اینگونه شد که جنگ خلیجفارس شروع شد و تا سالها بعد (۲۰۰۳) و بعدها هم با بهانه حملات ۱۱سپتامبر ادامه پیدا کرد.آن زمان بازار تهدیدات بین سران داغ بود. آمریکا تهدید به حمله به بغداد کرد و صدام تهدید به حمله شیمیایی. به گمانم حملات شیمیایی در زمان جنگ با ایران به مذاقش خوش آمده بود! و بعد هم تهدید به حمله به اسرائیل. بخشی از همین تهدیدها هم به واقعیت تبدیل شد.طنز تلخ ماجرا اینجاست که عراق بهمنظور ساختن اقتصاد عراق، بهدنبال بازپسگیری بدهی آمریکا و اروپا به خودش بود ولی همین بهانه باعث ویرانی شهرها، راهها، جادهها، نیروگاهها، سدها، تمدن تاریخی و تمام زیرساختهای اقتصادی عراق شد.خانم «نُها الراضی»، سفالگر، نقاش و هنرمند عراقی بود که اتفاقا درهمان سالها در بیشتر کشورهای دنیا نمایشگاههایی از آثار هنریاش برگزار کرده بود ودراغلب کشورها هنرمندی شناختهشده بود.درهمین دورهای که خانم نُها زیر بمباران در بغداد میزیست و علاوه بر ویرانی شهر، سختی معیشت و کمبود خوردوخوراک و قحطی را با خود به همراه داشت، به نوعی ازهنر جدید روی آورد؛ او با وسایل بازیافتی و متریالی که از میان ضایعات ماشینهای ویران و رهاشده بهخاطر نبود بنزین جمعآوری میکرد و نیز از نخالههای باقیمانده از ویرانی ساختمانها آثاری پدید آورد که به هنر تحریم معروف شد. برخی از این آثار بهشدت عجیب و غمگین را میتوانید با جستوجویی در اینترنت ببینید.خارج از فضای هنری و روح هنرمندانه خانم نویسنده، کتاب «یادداشتهای بغداد» شرح رنج و ستمی است که بر مردمان عادی و غیرنظامی عراق میرود. چند روز از بمبارانها بیشتر نمیگذرد که برق و آب اغلب سیستمهای شهری قطع میشوند. مردم مجبور میشوند مواد فریزری و یخچالی خود را تندتند بخورند تا در بیبرقی خراب و فاسد نشوند. اینگونه میشود که در حالتی بهشدت عجیب و تلخ از بیشتر خانهها و باغهای مردم بوی گوشت کبابی به مشام میرسد و بعد بحران بیغذایی مطلق فرا میرسد. مرزها بسته شده، شهرها و راهها بمباران شده و مواد غذایی اولیه به مردم نمیرسد.آنهایی که میتوانند و وسایلش را دارند،شروع میکنندبه باغبانی و کاشت هرآنچه بتوانند بخورند.آن هم در شرایطی که آبی برای آبیاری و شستوشو وجود ندارد. آنهایی نیز که استخر دارند، به آبهای درون استخرهایشان روی میآورند و... .کتاب شرح تمام این مشکلات و ویرانیهاست و این در حالی است که رئیسجمهور وقت آمریکا مدام در رسانهها اعلام میکند که «با مردم عراق جنگ نداریم!»؛ تلخترین طنز موجود در جهان. نوک تیز پیکان قلم نویسنده رو به آمریکا و قدرتهای جهان است که به بهانه اینکه قصد دارند صدام را سر جایش بنشانند، بر سر مردم و تمدن چندینهزارساله عراق بمب و ویرانی فرومیریزند و دم از حمایت از مردم میزنند.